Rolph Kent

Hallo allen,
En alweer een vogelspinavontuur! Dit keer had er zich een vogelspin verdekt opgesteld achter de voordeur. Normaal staat deze snachts open om wat wind binnen te laten en hij staat met een steen vast tegen de muur. (het is weer ongekend heet, ik probeer het zo veel mogelijk te negeren) Volgens mij heeft die spin de hele nacht zich al zitten verheugen op mijn reactie, zat al te gniffelen achter de deur, kon zich nog net stil houden van de voorpret. Esther kwam mij ophalen voor het ziekenhuis en we stonden samen wat te praten terwijl ik de deur dicht deed. Allebei zagen we op hetzelfde moment dat grote loeder en we begonnen allebei te gillen. En er was niemand om de spin dood te maken!! Esther liep naar voren om te kijken of de wachter er al was en zag Paterson, een zoon van Frere Jarl, bij het volgende huisje zitten. Ze riep hem en hij kwam aanrennen. Nu is rennen zo wie zo geen eerste reactie van een Haitiaan dus ik denk dat hij onze gil ook al had gehoord. A la Baywatch kwam hij aangerend. Wel jammer dat hij zijn shirt niet uit had, dat had het plaatje compleet gemaakt! Maar goed, hij de spin plat geslagen en het leed was weer geleden. Het blijft een strijd!
Mieren komen door de muur heen om overal op en in te gaan zitten, het is nu echt een plaag. Het ene gat stop je dicht en het volgende gat komen ze weer naar buiten. Voor mijn verjaardag wil ik een miereneter! Maar de vogelspinnen zijn mijn grootste probleem. Ik ben benieuwd hoe ik nu in Nederland op de vochtspinnen ga reageren, die mini-spinnetjes!

Esther is nu weg naar Duitsland en Nederland voor een paar weken en dat is logistiek toch ingewikkeld. Michael heeft nu natuurlijk Levi om voor te zorgen en kan hem niet zo maar even alleen laten. Gelukkig hebben ze in de morgen tijdens de kliniek Madame To (heerlijke naam!) Ik heb nu dienst en hoop dat ik Michael niet met spoed nodig ga hebben. Gisteren hadden we om 07.30 een spoed-keizersnede en was Madame To er nog niet. Maar Levi gedroeg zich perfect en heeft de halve keizersnede op mijn heup meegemaakt. De vrouw kwam binnen met alleen een voetje eruit. Gelukkig heeft de baby het gered. En later kwamen we erachter dat zij de dochter was van Meneer Pied, de man met de degloving-ontvelling van zijn onderbeen een tijdje geleden!

Helaas is weer een kindje aan ondervoeding overleden. Rolph Kent leek het iets beter te doen maar werd opeens erg slecht. Het verdriet van zijn moeder was zo moeilijk om aan te zien. Zij heeft zo haar best voor hem gedaan en iedere keer weer hoop gehouden. Ik huilde meer voor haar dan voor hem. Ik weet dat hij naar een betere plek is gegaan maar zijn moeder, zo´n leed. Hij overleed op dezelfde dag als Emerson, het babietje met de zware longontsteking. Zijn moeder was ogenschijnlijk erg blasé en leek weinig te reageren op het overlijden van haar kindje. Terwijl hij overleed was zij zich rustig aan het verkleden. Het verschil tussen de twee reacties was schrijnend.

Er zijn drie nieuwe kindjes met ondervoeding. Een tweeling zo lelijk als de nacht maar o zo schattig. En nog een klein babietje van 1 maand, prematuur geboren. Ik heb 2 foto´s; een foto van de eerste vijf kinderen, nu nog twee van over, en een foto van de vijf kinderen nu. Ik hoop dat deze het allemaal gaan redden. Danay en Wesley doen het goed. Ze komen aan en zijn goedgehumeurd. Danay is echt een schatje. Ze brabbelt en lacht, nu echt een tevreden kind. Helaas hebben ze allebei huidproblemen en hangen van de bultjes en schilfers aan elkaar. De band met hen en hun familie is leuk en ik kan ze eigenlijk niet achterlaten! Allemaal mee in de koffer!

Groeten, Jacqueline