Dales 2

Hallo allemaal,

29 maart 2012
Deze datum mag de geschiedenisboeken in! Vandaag werd er voor de eerste keer een bloedtransfusie gegeven aan een patiënt in ziekenhuis Passe Catabois! Normaal moet een patiënt hiervoor naar een ander ziekenhuis in Port de Paix. Het Croix Rouge doet dan erg moeilijk en geeft na veel gezeur een zakje bloed. Soms moeten er voor één zakje bloed drie familieleden bloed doneren. Maar gelukkig lijkt dat verleden tijd. Met gebruik van haar charmes heeft Anne-Marie een orderboekje voor bloed gekregen en nu kunnen we dus bloed halen en hier geven. Dales, het jongetje met botkanker, krijgt morgen zijn beenamputatie. Zijn vader deed lang moeilijk maar, nadat hij zelf tijdens één van zijn zeldzame bezoekjes had gezien hoeveel Dales lijdt, zei hij dat hij niet tégen een amputatie was. Een omslachtige manier om toestemming te geven maar gelukkig mag het been eraf. Hierna heeft Dales hopelijk minder pijn en kan de kanker niet verder vreten in zijn been. Of hij uitzaaiingen heeft/krijgt moeten we afwachten. Maar de ondragelijke pijn van nu is weg. Het is een grote operatie met alle risico’s van dien. En Dales had al een flinke bloedarmoede. Geen goede toestand om een operatie in te gaan. Hij moest dus een transfusie hebben. En dat is gelukt!
Vanmorgen bloed afgenomen. Dat alleen voelde al heel vreemd, erg westers! Michael is hiermee om 09.00 op de motor naar Croix Rouge in Port de Paix gegaan. En dankzij zijn vriendelijke gezicht vertrok hij met twee (2!) zakjes bloed. In een grote thermoskan met ijs in zijn rugzak en retour naar Passe Catabois. Om 13.00 ging het eerste zakje aan. En ik heb net het tweede zakje losgekoppeld. Het bloed zit erin!
En nu hopen dat de operatie van morgen goed zal gaan. En dat de wond erna goed geneest. En dat hij in april naar Saint Louise du Nord kan om van een Amerikaans team een kunstbeen te krijgen.
Vanavond met Dales en zijn moeder gesproken over de operatie. Het is moeilijk om goed hoogte te krijgen van Dales. Hij is 12 en begrijp dan maar eens dat je been eraf een goed iets is. Maar toen ik hem uitlegde wat een narcose was en ik zei dat ik bang was dat hij erg hard zou gaan snurken terwijl hij sliep kreeg ik een lach uit hem. Wat een leed heeft hij al meegemaakt en het is (nog) niet voorbij.


30 maart 2012
Vanochtend is het been van Dales geamputeerd. Een operatie waar iedereen in geloofde maar waar iedereen ook erg tegenop zag. Het is een verminkende operatie en dat druist tegen al je gevoelens in. En bij een volwassene kun je een ruggenprik geven waardoor ze niets van de amputatie voelen. Bij Dales kan dat niet. Omdat hij zo’n klein ventje is zit je al snel aan de top van wat je kunt geven en dat gaf een extra spanningsveld bij de operatie. Maar het been is er nu af. Net onder zijn heup is het geamputeerd. Nu moeten we bidden dat zijn pijn over de komende dagen gaat afnemen, dat de wond goed heelt en dat de kanker niet snel terugkomt.
De zakken bloed hadden goed effect. Zijn Hb is van 3.9 naar 6.9 gegaan. Dit geeft hem ook een betere startpositie voor herstel. Ik hoop zo dat hij volgende week op krukken door het ziekenhuis zal lopen met een brede lach op zijn gezicht. Kleine dappere Dales.

Groeten,
Jacqueline