Interessant

Goedemorgen!

Niets is zo veranderlijk als een mens. Behalve een dag werken hier in Haïti. Hoe de dag begint en hoe de dag eindigt kan enorm ver uit elkaar liggen. En dat maakt het reuze interessant!
Het is nu 05.25 en ik heb besloten dat de dag is begonnen. Om 04.00 werd ik geroepen voor één van de nieuwe tuberculosepatiënten. Hij is 50 jaar oud en heeft ongeveer drie maanden benauwdheidsklachten, droge hoest, gewichtsverlies en af en toe koorts. Zijn vrouw is in januari aan een vage ziekte, waarschijnlijk ook tuberculose, overleden. Frere Jarl belde me en zei over de telefoon dat de patiënt ‘pa bon mem’ was; helemaal niet goed. Gisteren klaagde de patiënt over zijn benauwdheid en had ik al een paar keer moeten uitleggen aan hem en familie dat tuberculose niet in 24 uur te genezen was. Ik nam dus aan dat de benauwdheid weer het probleem was en terwijl ik naar beneden liep was ik al aan het bedenken wat ik voor hem kon doen. Een keertje vernevelen, zou dat helpen? Denk het niet maar kan geen kwaad… Codeïne tegen het hoesten? Een vitamine C voor het placebo-effect? (Het is wonderbaarlijk hoeveel klachten we hier kunnen genezen met een vit C tablet. Soms willen mensen gewoon een ‘ti gren’; een kleine pil. Maakt niet uit wat, zo lang het maar een pilletje is.) Of zou de tuberculose een vat doorgevreten hebben en vind ik hem met een grote longbloeding? Wel erg dramatisch gedacht. Hij zou toch ook geen hartfalen hebben? Mmm, plaspillen… Maar gisteren klonken zijn longen niet vol met vocht. En als het zuurstofgehalte van zijn bloed erg laag is, beginnen met zuurstof of niet? Op de lange termijn is dat niet mogelijk omdat we beperkt zuurstof hebben.
Zo op de dingen vooruit denkend liep ik naar beneden. Toen ik de kamer in liep lag de man rustig in bed. Erg rustig. Te rustig. Ik begon met hem te praten en het viel me meteen op dat hij klonk alsof hij gedronken had. Dysarthria. Nadat ik een half dorp de kamer uit had gestuurd deed ik wat testjes en helaas werd mijn vermoeden bevestigd. De man had een grote CVA, een beroerte. Zijn hele linker lichaamshelft is volledig verlamd. Nadat ik rustig met hem en de familie had gesproken en wat dingen voor hem had geregeld liep ik weer naar boven. Vijftig jaar en een grote beroerte. Het herstel moeten we afwachten maar de volledige verlamming geeft weinig hoop. Revalidatiekansen in Haïti? Nul komma nul. Zijn vrouw net overleden.
En toen moest ik denken aan hoe ik de vorige keer naar boven liep, gisteravond. Nadat ik onder leiding van Anne-Marie mijn eerste ‘vacuüm bevalling’ had gedaan. Hoe de harttonen van het kindje slechter werden. Hoe uitgeput de moeder was na 24 uur weeën thuis en geen kracht had om goed te persen. Hoe de navelstreng om de nek van het jongetje zat. Hoe de mannelijke medische student met een blik van afgrijzen en met zijn gezicht in zijn handen in een hoekje naar de bevalling stond te kijken. En hoe uiteindelijk moeder en kind met een uitgelaten en dankbare familie naar huis ging.
Twee patiënten en een wereld van verschil. Interessant werk? Echt wel!

Groeten,
Jacqueline