Spoor van bloed

Hallo allen,

Vandaag de kleinste maar ook de bloederigste machetewond gezien. Een vrouw kwam binnenlopen met een groot aantal doeken om haar onderarm gewikkeld. Van onder de doeken liep het bloed in straaltjes op de grond. Ze kwam uit Foison (een dorp waarvan ik iedereen ontraad om daar onroerend goed te kopen. Foison = cholera) en dat is toch een aardige rit met de motor. Ik denk dat ze net als Klein Duimpje een spoor had achtergelaten. Niet met broodkruimels maar met bloed. (Was dat Klein Duimpje? Of waren dat Hans en Grietje?) Maar goed….
Nadat we voorzichtig de doeken eraf pulkten, aangekoekt met bloed, bleek er onder een wond ter grootte van 3-4 cm te zitten. En niet eens zo diep. Maar ze had net het ongeluk dat ze een ader had doorgehakt en dat bloedde enorm. Eerst met een stuwband en daarna met een bloeddrukband bonden we de arm af en gingen we op zoek naar de ader. Gelukkig vonden we die na een paar keer proberen (bloeddrukband leeg laten lopen en als het bloed weer begon te stromen dan wisten we dat we de verkeerde hadden) en kon Anne-Marie hem dichthechten. Nadat de huid ook dicht zat bleef er een miezerig wondje over. De vrouw was ondertussen behoorlijk ‘ingekakt’ (een officiële medische term..) en haar bloeddruk was in haar slippers gezakt. Gelukkig kon dit met wat infusie worden opgekrikt en mevrouw knapte snel op. Maar niet voordat ze alles onder had gebraakt. Heerlijk. Bloed, braaksel, een prettige mix. Ik had een mooie bloedspray op mijn shirt zitten en braaksel in mijn slippers. Wat wil een mens nog meer.
Nou, een man die over je broek heen piest! Ik lette even niet op toen ik even later een catheter bij een man eruit haalde en de catheterzak bleek lek te zijn. In je eigen kleren werken is prettig maar soms kan ik de reden voor uniformen heel goed begrijpen! Het is soms hilarisch om te zien hoe de mannen hier hun catheterzak vastmaken. Veel oudere mannen hebben een catheter vanwege prostaatproblemen. Luxe beenzakken hebben we niet. Ingewikkelde touwstructuren, limonadeflesjes, in de broekzak, van alles zie je voorbij komen.
Nog steeds is ‘Pa ka pipi/kan niet plassen’ mijn favoriet tijdens mijn diensten. Vaak zijn het heerlijke ouwe kruimelige kereltjes die enorm blij zijn als een (nieuwe) catheter ze verlossing geeft. De oude mensen hier zijn zo wie zo mooie mensen. Vrouwen zo tanig als oud touw, ingevallen gezichten met een mond vol tanden waar een oud paard zich voor zou schamen; een leven vol hard werken kun je eraan aflezen. Vaak hebben ze al kinderen verloren maar zelf zijn ze niet tot bedaren te brengen. En vrouwen werken hier hard. Kilometers lopen voor water, eten koken op houtskool, de was met de hand doen, elk jaar zwanger, ga er maar aanstaan. Als je hier oud kunt worden dan is dat zo wie zo een teken dat je sterk bent.

Er is trouwens vandaag in Port de Paix een aardbeving geweest. Hier in Passe Catabois kon je de beving ook voelen maar ik heb het gemist. Gelukkig is er geen schade en zijn er geen slachtoffers. Maar hopen dat het bij dit kleine bevinkje blijft. De regen blijft aanhouden en we smachten allemaal naar droge dagen. Vooral de hoge luchtvochtigheid in combinatie met de hitte is vervelend. De hele dag voel je je klam en loopt het zweet over je rug. Een heerlijk verfrissend Nederlands buitje valt hier niet. Toch is het mooi om alles groen te zien worden. En dat gaat snel. Na de regen staan er spontaan wat bananenbomen voor de veranda. Van een aarzelend sprietje tot 10 cm met groot blad duurde minder dan een week. Binnenkort kan ik ’s ochtends mijn ontbijtbanaan zo uit de boom plukken!

Groeten, Jacqueline