Melkpannetje

Hallo allemaal,

Het is weer lekker. Ik weet niet waarom alles maar moet worden “verbeterd”! Hotmail is veranderd, ziet er goed uit, voor zover ik het te zien krijg, maar werkt vast alleen als je een snelle verbinding hebt! Meer high-tech, meer troep te downloaden en dat gaat dus traag met mijn stickie. Ik ben al een uur aan het proberen een email te versturen maar dat gaat niet lukken deze eeuw! Verbetering, verbetering, echt niet! Praten tegen Hotmail lukt niet, niemand luistert als ik tegen mijn scherm zit te schreeuwen! Het enige resultaat is dat de kippen beledigd terug gaan tokken en dát helpt ook niet! Maar goed, verwacht geen antwoord op een email want dat lukt niet. Ik wil de oude Hotmail terug! Zucht. ZUCHT!

En Hotmail is niet het enige waar ik ruzie mee heb gehad, de afgelopen week. Ik ben met het gezin van Micheline en een ander meisje, Nachelie, weer naar het ziekenhuis in Port de Paix geweest voor het HIV programma. We waren er al om 08.30 maar kregen te horen dat er pas om 12.00 personeel zou zijn om te beginnen met het zien van mensen. Er was een probleem met de stroomvoorziening. Vervelend maar goed, het is Haïti, dachten we. Ruim na 12.00 begon men maar voor de kinderen was er geen dokter. Kom morgen maar terug. Ik heb uitgelegd dat dat niet zo simpel was en gevraagd of we niet gewoon de medicijnen konden krijgen. Dan konden we over een maand weer terug komen voor een uitgebreid consult. Dit kon niet. Ondertussen werd Nachelie steeds slechter. Voor haar was het rondhangen erg vermoeiend en ze kon bijna niet meer zitten. Na wat heen en weer gepraat kregen we te horen dat ook Nachelie de dag erna moest terug komen. Dat vond ik echt geen optie en dat heb ik ze ook verteld. Als Nachelie de reis morgen weer moest maken, dat kon ze echt niet aan. Er werd wat geknikt en gehumd maar verder werden we niet geholpen. Nou, ik was pa dako/niet akkoord! Ik heb ze uitgebreid verteld wat ik vond van hun service en dat dit niet helpt in het therapietrouw maken van de mensen. Elke reis naar het ziekenhuis kost moeite, geld en tijd. En om zonder goede reden weer weg te moeten gaan én de volgende dag weer terug te moeten komen, pa dako! Uiteindelijk werd mij verzocht om op het kantoor van de baas te komen. Oeps. Ik voelde me weer even 14 jaar oud, onderweg naar het kantoor van Luteijn, de schooldirecteur. Toch altijd een melkpannetje gebleven, blijkbaar! Over en weer werden de problemen uitgelegd. En uiteindelijk kreeg ik daar half mijn zin en werd het toch nog een goed gesprek! Nachelie kreeg haar medicijnen en hoeft pas over 3 weken terug. Voor de kinderen was er geen service en zij moesten terug komen. De dag erna, de woensdag, kon echter niet want dan heb ik het zwangerschapsspreekuur. Donderdag gingen we terug. Dit betekende wel dat het gezin van zondagavond tot donderdagmiddag bij ons in Passe Catabois is gebleven. Heen en weer tussen ziekenhuis en huis is te ver. Wat een gedoe voor hen. Vooral voor Sandi, het 3 jarige meisje, die het meest ziek is van het gezin. Hoe kunnen ze verwachten dat mensen trouw blijven aan het programma als het zo moeilijk wordt gemaakt? Voor het gezin regelen en betalen we de reis maar als ze dit zelf hadden moeten doen? Dan hadden ze niet terug kunnen komen. Simpelweg omdat ze dat geld voor de reis niet hebben. Enkele reis van hun huis naar Port de Paix is 140 HD. Zo ver weg wonen ze. Ongeveer 14 euro voor ons maar voor hen een vermogen. HIV is een groot probleem in Haïti en dit helpt zeker niet in de beheersing van dit probleem. Frustrerend en ontmoedigend voor ons, mogelijk dodelijk voor de patiënt.

Groeten, Jacqueline