Dankbaarheid en hoop

Hallo allen,

Afgelopen week werd ik er weer even aan herinnerd waarom we hier medische hulp proberen te geven. Karole, een jonge vrouw, kwam in de kliniek. In juni lag ze hier in het ziekenhuis met tuberculose en stelden we ook de diagnose HIV. We zijn begonnen met de tuberculosebehandeling en voor de HIV behandeling ging ze naar Port de Paix. Ze was zo mager en zo zwak; om te lopen had ze een stok nodig. Na de twee maanden opname ging ze naar huis en gelukkig kwam ze terug voor haar maandelijkse afspraak. Iedere keer weer wat beter maar toch iedere keer toch weer met die verdraaide stok. We moedigden haar aan om zonder stok te lopen maar ze voelde zichzelf nog te zwak daarvoor. Tot vorige week. Eindelijk kwam ze binnenlopen zonder die stok,grote glimlach op haar gezicht! Nog steeds dun maar niet zo mager als ze was. Bij ons is haar behandeling nu na zes maanden klaar maar ze gaat verder met het HIV programma in Port de Paix. Wonderbaarlijk. Op de profielfoto zit ze helemaal rechts en kijk haar nu; schitterende vrouw!

Aan het eind van het jaar heb je de neiging om terug te kijken naar het afgelopen jaar. En de nare dingen blijven je meer bij dan de goede. Hoeveel mensen hebben we verloren, hoeveel mensen begonnen hier een behandeling en zagen we daarna nooit meer terug en blijven voor altijd een vraagteken, hoeveel verschrikkelijke bevallingen hebben we gedaan, hoeveel zwangeren moeten vertellen dat niet alles goed was, hoeveel mensen met een voor ons onbehandelbare ziekte hebben we zonder hoop naar huis moeten sturen, hoeveel armoede en daardoor ogenschijnlijk uitzichtloze situaties hoorden en zagen we, hoeveel uren brachten we door met cholerapatiënten, hoeveel kinderen met ondervoeding hebben we gezien, hoeveel mensen hebben we de diagnose HIV moeten vertellen, hoeveel bizarre wendingen tijdens een operatie, hoeveel frustrerende leugenverhalen hebben we aan moeten horen?

Maar ook, hoeveel kinderen zagen we verbeteren, hoeveel mensen reageerden goed op een behandeling, hoeveel mooie bevallingen met een grappig verhaal, hoeveel HIV-ers begonnen aan het programma in Port de Paix, hoeveel tevreden mensen na een grote of kleine operatie, hoeveel lol onderling en met de mensen in het ziekenhuis, de wachtkamer of kliniek, hoeveel TB-ers zagen we zienderogen opknappen, hoeveel cola’s na een drukke dag, hoeveel diabeten kwamen trouw terug, hoeveel opluchting na een spannende operatie of bevalling, hoeveel mensen hebben we met middelen of wat geld kunnen helpen, hoeveel baby’s werden groter met de melk die we hen konden geven, hoeveel mannen met prostaatklachten hielpen we ‘bevallen’ van hun overvolle blaas door een simpele catheter, hoeveel geboortebeperking konden we doen, hoeveel mensen gaven we verlichting van klachten met soms een simpel medicijn, hoeveel wonden zagen we wonderbaarlijk goed genezen, hoeveel mensen hielpen ons helpen? En dan kijk ik toch terug op dit jaar met dankbaarheid en kijk met hoop naar het volgende jaar.

Voor iedereen een Gezegende Kerst en een voorspoedig, gezond 2014!

Liefs, Jacqueline