Heeft jouw haar ook zo'n dorst?
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
28 Januari 2014 | Haïti, Passe Catabois
Hallo allen,
Vandaag vraag ik mij even af waar we in vredesnaam mee bezig zijn. Waarom proberen we een land, een bevolking, te helpen die zichzelf niet helpt? De container is aangekomen. Bijna leeg gejat. Door de Haitiaanse douane opengemaakt en het merendeel van de dozen zijn gestolen. De chauffeur kwam wel met een tube crème. Als we de rest van de medicijnen wilden dan mochten we het van ze kopen, was de boodschap die de douane hem had meegegeven. Van alle dozen medische hulpmiddelen die jullie bij elkaar hebben verzameld is er één doos met voedingsdrank aangekomen. Ik schaam me dat ik jullie dat moet vertellen want ik wil niet dat jullie denken dat al jullie hulp verspilde moeite is. Maar het is de realiteit. De ene Haïtiaan (ik zie in gedachten een dikke douanepad met een walgelijke snor) die de hulpmiddelen voor een andere Haïtiaan jat? Ik snap het niet. En reken maar dat ze weten waar die container voor bedoeld was. Erg vervelend dat dit is gebeurd. Al die middelen die zo goed van pas kunnen komen zijn in handen van mensen die waarschijnlijk geeneens weten wat ze er mee moeten. En het is niet zo dat we hier voor een prikje catheterzakken kunnen kopen. En met welk geld moeten we dat doen? Het is toch om moedeloos van te worden? Wat wil deze bevolking eigenlijk? Hoe zien zij de toekomst en hoe denken ze hun land te verbeteren? Door te jatten van die rijke blanken die een geldboom in hun thuisland hebben staan? En het is niet alleen jammer dat de spullen voor het ziekenhuis gestolen zijn. Van de dozen die mijn ouders voor mij hadden ingepakt is er ook maar één, open, aangekomen. Ik wil niet zielig doen maar als je kijkt naar alles wat wij vrijwillig achter laten en alles wat ons dit letterlijk en figuurlijk kost. Mag ik dan alsjeblieft aan het einde van een dag vol misère een broodje met leverpastei? En mag ik af en toe, op zon- of feestdag, een blikje Smac opentrekken? (Ok, dat is een beetje zielig doen..) Maar alles wat in die container zat is hier nodig, ook die leverpastei!
Maar terwijl ik hier zit moet ik toch ook lachen door het absurde van de situatie. In een land met deze problematiek zit ik te kijken naar twee doosjes inlegkruisjes (met fris houdende geurpareltjes) en een proefmonster Nivea shampoo (heeft jouw haar ook zo’n dorst?). Alles wat voor mij aangekomen is. Een team van mensen is druk geweest met het verbeteren van inlegkruisjes door ActiPearls en veel geld zal er gezeten hebben in de reclamecampagne voor shampoo die intensief hydrateert door Hydro techniek. In wat voor wereld leven we eigenlijk? Een erg scheve wereld. Zonder leverpastei.
Groeten, Jacqueline
(die troosteloos alweer brood met mamba/pindakaas eet maar gelukkig van onder tot boven fris ruikt en geen dorstig haar heeft…)
Vandaag vraag ik mij even af waar we in vredesnaam mee bezig zijn. Waarom proberen we een land, een bevolking, te helpen die zichzelf niet helpt? De container is aangekomen. Bijna leeg gejat. Door de Haitiaanse douane opengemaakt en het merendeel van de dozen zijn gestolen. De chauffeur kwam wel met een tube crème. Als we de rest van de medicijnen wilden dan mochten we het van ze kopen, was de boodschap die de douane hem had meegegeven. Van alle dozen medische hulpmiddelen die jullie bij elkaar hebben verzameld is er één doos met voedingsdrank aangekomen. Ik schaam me dat ik jullie dat moet vertellen want ik wil niet dat jullie denken dat al jullie hulp verspilde moeite is. Maar het is de realiteit. De ene Haïtiaan (ik zie in gedachten een dikke douanepad met een walgelijke snor) die de hulpmiddelen voor een andere Haïtiaan jat? Ik snap het niet. En reken maar dat ze weten waar die container voor bedoeld was. Erg vervelend dat dit is gebeurd. Al die middelen die zo goed van pas kunnen komen zijn in handen van mensen die waarschijnlijk geeneens weten wat ze er mee moeten. En het is niet zo dat we hier voor een prikje catheterzakken kunnen kopen. En met welk geld moeten we dat doen? Het is toch om moedeloos van te worden? Wat wil deze bevolking eigenlijk? Hoe zien zij de toekomst en hoe denken ze hun land te verbeteren? Door te jatten van die rijke blanken die een geldboom in hun thuisland hebben staan? En het is niet alleen jammer dat de spullen voor het ziekenhuis gestolen zijn. Van de dozen die mijn ouders voor mij hadden ingepakt is er ook maar één, open, aangekomen. Ik wil niet zielig doen maar als je kijkt naar alles wat wij vrijwillig achter laten en alles wat ons dit letterlijk en figuurlijk kost. Mag ik dan alsjeblieft aan het einde van een dag vol misère een broodje met leverpastei? En mag ik af en toe, op zon- of feestdag, een blikje Smac opentrekken? (Ok, dat is een beetje zielig doen..) Maar alles wat in die container zat is hier nodig, ook die leverpastei!
Maar terwijl ik hier zit moet ik toch ook lachen door het absurde van de situatie. In een land met deze problematiek zit ik te kijken naar twee doosjes inlegkruisjes (met fris houdende geurpareltjes) en een proefmonster Nivea shampoo (heeft jouw haar ook zo’n dorst?). Alles wat voor mij aangekomen is. Een team van mensen is druk geweest met het verbeteren van inlegkruisjes door ActiPearls en veel geld zal er gezeten hebben in de reclamecampagne voor shampoo die intensief hydrateert door Hydro techniek. In wat voor wereld leven we eigenlijk? Een erg scheve wereld. Zonder leverpastei.
Groeten, Jacqueline
(die troosteloos alweer brood met mamba/pindakaas eet maar gelukkig van onder tot boven fris ruikt en geen dorstig haar heeft…)
-
28 Januari 2014 - 20:46
Anne :
O, o, o, Jacqueline, wat een ontzettend confronterende blog, zoooo waar! Zó scheef! Zo vreemd, zo raar... we kunnen er eigenlijk niets mee, want het is te absurd om te bevatten. De tegenstellingen die je beschrijft, en ik snap je helemaal: voor jou voelt het als onrecht dat je dat potje leverpastei moet missen en tegelijk besef je dat het onrechtvaardig is dat mensen betaald worden voor een studie naar pareltjes in een inlegkruisje of voor het jatten van geschonken spullen tegenover de waterschaarste en honger van vele Haitianen.
Lieve Jacqueline, we kunnen niets anders dan bidden, hopen en opnieuw beseffen: Maranatha, kom, Heere Jezus, kom, kom haastig!
Leef met jullie mee, zet 'm op met elkaar, blijf vertrouwen en echt: humor is een Godsgeschenk! Want zo houden jij en Anne-Marie het o.a. zo goed vol. Zo blijft er ook altijd iets om voor te danken, wat ik dan weer van de Haitianen heb mogen leren.
Xxx -
28 Januari 2014 - 21:55
Marjolein:
Pfffff!! Neeeeee, toch zeker?? Jemig, wat vind ik dat erg om te lezen!!!!! Echt onvoorstelbaar dom.. Het doet me denken aan de waterleidingen die ze van elkaar stuk gingen maken.. En NEE ik vind echt niet dat je een zielig verslag hebt geschreven want wat kan leverpastei in Haiti een mens goed doen!!!!!
Menn.. ik herinner me nog zo goed hoe kwaad ik me maakte over m'n hagelslag die verdween.. Je gaat helemaal buiten jezelf! Haha, en dat om hagelslag Mayo? Ja! Om Hagelslag! Want dat hebben we nodig hier!!
Ik vind het echt heel erg, maar het is heel erg waar wat Anne schreef, jouw humor is echt een gave van God om het daar vol te houden! Je bent een topper! We bidden voor jullie!!
Liefs, Marjolein -
28 Januari 2014 - 23:12
Fam. Boonzaaijer:
En dan vraagt Cas: maar waarom doen die mensen dat dan, dat is toch stelen !!Je snapt dat ik daar even geen zinning antwoord op kon geven ! De oplossing heeft hij wel voor je: tante Jacqueline moet gewoon een spandoek maken waarop staat: geef onze spullen terug !!
Wat een domper, maar gelukkig weten we dat je na een poosje terecht foeteren, de schouders er weer onder zet !
Veel kracht, wijsheid en Gods zegen toegewenst !
dikke kus van ons allemaal ! -
01 Februari 2014 - 23:20
Janny Hulshuizen:
Beste Jaqueline,
We leven met je mee en kunnen je woede goed begrijpen, wij zijn benieuwd wat er nog van onze dozen over is, vooral de levensmiddelen, we moeten wel 8 monden voeden, maar enfin op de markt is er vast nog wel wat en Henk kan broodbakken. Ergernis is er hier over de medicijnen voor TBC, hopelijk heeft dat een goed einde.
Je moeder belde me, samen hebben we even onze frustratie geuit. toch gaan we door in het vertrouwen, dat er een met ons meegaat, morgen krijgen we Gods zegen mee voor onze reis in onze kerk in Driel,
tot ziens groeten van Anton en Janny -
02 Februari 2014 - 20:13
Christa:
Lieve tante Jaqueline.
Veel strekte ik hoop dat je de spullen nog terug krijgt.
Maar gaat het voor de rest goed?
Het zal er zeker nog wel lekker warm wezen!!
Dikke Kus Christa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
