Djakenson

Dag allemaal,

Het is weer een moeilijke tijd voor veel mensen, ik zou bijna zeggen; alle mensen. De scholen gaan weer beginnen en iedereen is bezig met het regelen van schoolgeld en geld voor uniformen enz. Gelukkig mag ik door sponsorgeld vanuit Nederland weer Nesly, zijn broertje Williamson, zusje Kerlafny en nu ook zijn jongste broertje Wesley met schoolgeld en aanverwante artikelen helpen. (zie http://jacquelinehaiti.waarbenjij.nu/reisverslag/4077530/nesly ) Namens hen, hartelijk dank voor jullie hulp! Wesley was het jongetje dat opgenomen was met ondervoeding in 2011. Wat is het mooi dat hij na al zijn problemen nu naar school kan! Ik heb Nesly afgelopen maand in de kliniek gezien en vond hem erg mager geworden. Hij kon mij niet echt uitleggen waarom. Zijn vader vertelde me nu dat hij erg gespannen was doordat hij een herexamen voor het negende jaar had en hij schaamde zich voor het zakken, durfde het mij niet te vertellen. Helaas heeft hij het herexamen ook niet gehaald en gaat nu voor de tweede keer het negende jaar doen. En met hem vele anderen. Er zijn het afgelopen schooljaar weer veel kinderen gezakt voor hun staatsexamen in de negende en de laatste twee klassen dus dat zegt genoeg over de kwaliteit van het onderwijs. En nog steeds worden de leraren van de staat niet betaald door de overheid (nu al vijf jaar betaalachterstand) dus ik neem aan dat de motivatie onder de leraren niet zo groot is. Wat een land.

Gistermorgen hebben we voor de eerste keer een arm geamputeerd. Bij Djakenson, een jongen van 16 jaar. Althans, dat zeggen ze dat zijn leeftijd is maar hij lijkt 12. Acht dagen geleden uit een boom gevallen en zijn pols gebroken. Te strak verbonden en vanaf zaterdag was de arm gezwollen. Djakenson woont bij een vrouw die volgens iedereen ‘gek’ is maar niemand heeft ingegrepen toen het mis ging. Ze heeft kruidenbehandeling gedaan waardoor alles waarschijnlijk nog erger werd. Gisteren, midden in de nacht, kwam hij bij het ziekenhuis en zijn arm zag er uit als iets wat je in de groentela van de koelkast vindt als je thuis komt na een lange vakantie. Volledig verrot en vergaan en bijna onherkenbaar. Een amputatie net onder de schouder was de enige oplossing. Gelukkig overleefde hij de anesthesie en de ingrijpende operatie. Nu hopen dat de gifstoffen die rottend vlees maken niet zijn nieren etc. hebben aangetast. De houding van de mensen om hem heen is om woest van te worden. Hun excuus is dat hun Hb hoger is dan hun IQ maar iedereen doet net alsof ze van niets wisten. Ik weet zeker dat buren en familie in en uit dat huis geweest zijn en zijn lijden hebben gezien. Iedereen stond erbij en keek erna. Gelukkig kwam er een tante met een beetje verstand en zij regelde de gang naar het ziekenhuis. En dat heeft hopelijk zijn leven gered. Maar niet zijn arm.

Patiënt van de week is een 11-jarig meisje die al vanaf haar vijfde een probleem in haar oor heeft waardoor ze af en toe buikpijn heeft. Stad en land afgeweest en niemand kan wat vinden. Waarom ze die link hebben gelegd tussen oor en buik is mij een raadsel. Ze oogt als een gezonde meid maar toch zijn ze er van overtuigd dat ze een serieus probleem heeft. De buikpijn komt elke paar maanden en duurt maar even. Hen uitgelegd dat ik niet dacht dat mijn consult een groot verschil zal maken na al die uitgebreide ziekenhuisbezoeken. Met een pil tegen wormen en vitaminen gingen ze naar huis. En het advies om tijdens de buikpijn met haar oor over haar buik te wrijven. Dat advies hadden ze vast en zeker nog nergens anders gehoord!

Groeten, Jacqueline