Regenregenregen

Dag allemaal,

Er is regen. Veel regen. Na ongeveer 3 jaar alleen af en toe buien hebben we nu al bijna twee weken regen. En dan merk je dus ook dat je bent vergeten wat een ellende regen hier kan zijn. En dat het verschil tussen te weinig regen en teveel regen niet zo groot is. Nadat men niets in de tuin kon doen omdat het te droog was, kan men nu niets omdat het te nat is. Vooral de lage tuinen zijn nu een grote modderpoel en men wacht op droogte zodat men kan planten. Maar niet alleen de tuinen zijn te nat. Wij ook! De vochtigheidsgraad in de lucht is erg hoog en alles is klam en kil. Was wordt niet droog en begint heerlijk te stinken. Elke avond stap je tussen de klamme lakens. Ik zit te wachten totdat ik de schimmel onder mijn oksels zie groeien!
Zonnepanelen kunnen de accu’s niet goed opladen en het gastenhuis moet al een tijd met een generator bijladen. Maar hetgeen waar je het snelst genoeg van heb is de modder. De alles overheersende slippervretende modder.

In Nederland kun je genoeg krijgen van de regen maar het belemmert je niet in de dagelijkse gang van zaken. Hier is dat anders. Na een rare week in het ziekenhuis, met door de regen niet veel mensen maar een aantal nare zaken, was ik er helemaal aan toe om het weekend naar Port de Paix te gaan. Rob en Ben hadden ook zaken te regelen en we zouden met zijn drieën met de auto gaan. Perfect, dacht ik, geen gehannes met de motor in de modder. Een half uurtje voor vertrek begon het weer te regenen maar de rivier was niet hoog bij ons en de modder viel het eerste stuk wel mee. Maar blijkbaar had het hogerop al wat langer en harder geregend. Bij Nan Blanc kwamen we achter een lange rij taptaps te staan en zagen we dat de rivier uit zijn oevers was getreden en als een brede kolkende stroom de weg over kwam. Het kon een lange tijd duren voor de rivier weer zou zakken en wat er dan nog over was van de weg? Grote kans dat een taptap vast zou komen te zitten en de hele boel zou blokkeren. We gingen terug en proberen om via LeFond naar Port de Paix te gaan. Wat is het spreekwoord ook alweer? “Als ‘hadden’ komt, is ‘hebben’ geweest”? Hadden we maar gewoon terug naar Passe catabois gegaan.. Het was een rit om nooit te vergeten. We stonden uiteindelijk vast in het midden van een uitgestrekte moddervlakte terwijl een rivier van water onder de auto door stroomde. Geen boom om met de lier de auto los te trekken. Gelukkig steeg het water niet hoog en gelukkig zaten er geen boomstronken of verdronken koeien en geiten in de stroom. En gelukkig was er signaal! We konden Fre Jal bellen en vragen of er iemand met de grote Belarus kon komen om ons los te trekken. Uiteindelijk zakte het water en kwamen we los door vereende krachten van een aantal mensen uit LeFond. Na een rit waarbij ik op een gegeven moment dacht dat we op de kant in een modderravijn zouden belanden kwamen we weer uit op de hoofdroute. Petje af voor de rijkunsten van Rob, Ben en de Toyota! Tussen ons en Passe Catabois zaten twee rivieroversteekplaatsen. De rivier was erg hoog maar kwam al naar beneden. Aan de overkant van de rivier stond de grote Belarus. Zelfs de grote tractor kon niet verder. Als we niet los waren gekomen in LeFond dan hadden we daar nog een mooi tijdje staan wachten! Vrijdag is marktdag in Beauchamp en veel handel in vee. Aan de overkant van de rivier stonden koppels koeien die aan de hand worden meegenomen. Toen de rivier wat lager was, klonk opeens de kreet: ‘de koeien komen eraan, de koeien komen eraan!’ Koppels van vijf, zes koeien, samengebonden zodat één man met ze kan lopen, kwamen snuivend en met rollende ogen het water door. Groot respect voor die koeien en de man die met ze loopt! Uiteindelijk konden wij ook oversteken en na een tocht van 4 uur waren we weer waar we waren begonnen! Modder en water is een geduchte tegenstander en vooral de kracht van een gezwollen rivier is indrukwekkend. En het moment waarop we vast zaten in de modder terwijl er over de vlakte een golf van modderwater aankwam, niet wetend hoe hoog het zal komen en hoe krachtig, ik zal dat niet gauw vergeten! God zij dank kwamen we zonder ongelukken weer terug maar het was niet echt de bedoeling om in Passe Catabois de dag te eindigen!
“Ayiti di” oftewel “Haiti is een hard land” zegt men. En het is waar. Het leven hier, het land, meer tegenvallers dan meevallers, meer stroomopwaarts dan met de stroom mee. De oplossing van het ene probleem zorgt voor een probleem ergens anders, je krijgt het nooit helemaal recht. Als je geen last hebt van het stof dan heb je last van de modder! En men gaat door, altijd maar door. Se lavi/Zo is het leven.

Groeten, Jacqueline