Maggi naar huis

Hallo allemaal,

Veel van de Haïtianen zijn in de ban van maji (toveren) maar ik ben in de ban van maggi! Ik heb een plantje maggi meegenomen uit de tuin van mijn moeder (niet tegen de douane zeggen). Na de reis van meerdere dagen had de kluit het overleefd maar waren de blaadjes verrot. Zorgvuldig gepoot in een potje en na een paar dagen kwam er een groen takje met blaadjes eraan. Hoera! Ik houd het spruitje zorgvuldig in de gaten, heb er een Y takje onder gezet zodat het ondersteund wordt, geef hem voorzichtig water, zet hem binnen als ik er niet ben want anders wordt hij misschien gejat en zijn plek buiten is net in een beetje zon maar niet de hele dag. Maar nu ben ik bezorgd. Ik kwam thuis en zijn kleur is niet goed. Wat gelig en hij laat zijn kopje hangen. Toch teveel zon of toch teveel water? Heeft hij misschien heimwee naar de volle Nederlandse grond? Ik praat Nederlands met hem om hem toch een beetje een gevoel van thuis te geven maar je weet nooit hoe zo’n verpoting doorwerkt voor zo’n klein Maggi-tje. Misschien praten de andere planten wel rot tegen hem in een taal die hij niet begrijpt en lachen ze hem uit. Hoe dan ook, hij zit niet lekker in zijn vel. Ik kijk het nog even aan maar ik ben bang dat Haïti niet de plek is voor hem. Misschien is de enige vraag die in hem rondgaat; ‘maggi naar huis?’.

Taalverwarring blijft leuk. We hebben een man liggen die we door een chocolade cyste (niet zo lekker als het klinkt..) links hebben moeten castreren. Als bijnoot; hij lijkt sprekend op Smiegel en degenen die die naam herkennen weten dat het geen knapperd is. Door braken na de operatie is zijn scrotum ‘ontploft’ maar de dag erna was het redelijk bijgetrokken. Ik sprak met hem over naar huis gaan maar wilde weten ‘wat hij in zijn hoofd had’ oftewel hoe hij er zelf over dacht. Hij legde zijn hand op zijn hoofd en zei ‘een baseball cap’. Hij dacht dat ik wilde weten of hij wel wat had om op zijn hoofd te zetten voor de reis naar huis. Na al het gedoe met zijn ontplofte scrotum stond dat echt hoog op het lijstje van mijn zorgen, ja!

Na de tijd in Nederland zat ik hier zo weer in het ritme. Het is elke keer weer raar hoe Nederland en Haïti zo ver van elkaar afstaan. In Nederland voelt Haïti vreemd en in Haïti voelt Nederland vreemd. Zulke verschillende werelden en er is geen overlap. Anne-Marie had een pittige tijd in haar eentje en ik ben blij dat we het nu weer samen mogen doen. De dagen rijgen zich aan elkaar en elke week is zo weer voorbij. Maandag grote kliniek en marktdag, dinsdag kliniek en operaties, woensdag wasdag, zwangerschapsspreekuur en operaties, donderdag kliniek en operaties, vrijdag kliniek en dan weekend! En ondanks dat er weinig te doen is buiten het werk verveel ik me hier nooit. Nu ben je hier ook drukker met het ‘normale leven’. Ik ben net minstens een uur bezig geweest met het vullen van flessen, potten en pannen met water want er kwam eindelijk weer wat water uit de kraan. Door de droogte en mismanagement zijn er problemen met de waterleiding en sporadisch komt er water uit de kraan. Ik heb een grote ton op het dak maar dat drink ik alleen in nood. Er zit veel sediment in en ik weet niet hoeveel kikkers al in dat water gepoept hebben! Als er waterleidingwater is, dan sla ik dus zo veel mogelijk water in. Met een pielestraaltje ben ik dan wel even bezig. Kijk, zo krijg je je dag wel vol.

Groeten, Jacqueline