Het is rood en vliegt door het ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
09 April 2016 | Haïti, Passe Catabois
Dag allemaal,
Het is rood en vliegt door het ziekenhuis in Passe Catabois. De ongestelde vraag.
Soms is het niet een kwestie van welke vragen je stelt maar meer een kwestie van welke vragen je niet stelt tijdens het consulteren van een patiënt. Informatie geven is vaak iets wat een Haïtiaanse patiënt met frisse tegenzin lijkt te doen. De reden? Geen idee maar het is de realiteit. Je ontwikkelt een techniek. Bij een patiënt die al jaren met een probleem loopt stel ik niet de vraag: “Ben je al in andere ziekenhuizen geweest?” want dat ontkennen ze vaak. Ik vraag: “Wat voor onderzoeken deden ze in het andere ziekenhuis?”. De vrouw met onderbuikspijn zegt dan opeens dat ze al een onderbuik echo heeft gehad en dat ze een grote vleesboom in haar baarmoeder heeft. Aha!
Het doorvragen naar wat nu echt het probleem is, wordt door het proberen te vermijden van de ongestelde vraag ook een sport. Afgelopen maandag, laat in de middag, zat er een man in de wachtkamer. De klacht was “kan niet slapen”. Wat ik zag was een man in eindstadium AIDS. Na inleidende vragen was mijn uiteindelijke vraag niet: “Heb je HIV?” maar mijn vraag was “Sinds wanneer weet je dat je HIV positief bent?”. De man gaf toen schoorvoetend toe dat hij sinds januari wist dat hij positief was en dat hij die dag, na maanden van ontkenning, naar het ziekenhuis in Port de Paix was geweest voor herbehandeling van zijn HIV. Zijn tas bleek vol met HIV-remmers maar uit zichzelf had hij mij dit nooit verteld. Als de HIV vraag ongesteld was geweest dan was ik er door hem zelf nooit achter gekomen. Waarom hij erna bij ons kwam zal ik nooit begrijpen maar gelukkig kon ik hem en zijn vrouw uitleggen dat zijn slaapprobleem kwam door zijn slechte gezondheid ten gevolge van HIV en dat therapietrouw o zo belangrijk was.
En soms mis je de boot. Blijft de vraag ongesteld en besef je dat net die vraag zoveel duidelijkheid kan kunnen geven. Een jonge vrouw kwam vrijdag in de kliniek. Twee weken bloed ophoesten en algehele malaise. Onduidelijk verhaal en alle klachten bij elkaar leidden niet echt tot een duidelijke diagnose. Mijn eerste werkdiagnose was een heftige longontsteking met een lichte bloedarmoede en misschien een achtergrond van HIV. Haar man was 2 jaar geleden overleden aan een slepende ziekte. Op zondagmorgen, na 24 uur behandeling, was het bloed opgeven alleen maar erger en de vrouw duidelijk slechter. In overleg met de familie begonnen met de behandeling van tuberculose. Nog steeds onder voorbehoud want het bleef een niet volledig kloppend verhaal. Zondagavond werd ik bij haar geroepen en stond ik opeens boven een emmer half vol bloed. Opgebraakt, niet opgehoest. Toen viel het kwartje. Op mijn vraag: “Welke kleur heeft je ontlasting sinds twee weken?” was het antwoord: “zwart”. Ook gaf men toe dat ze over de laatste 2 weken wel vaker bloed had gebraakt. Toen ik navroeg over bloed ophoesten bij opname gingen ze gewoon mee met mijn verhaal en zeiden uit zichzelf niet dat dit bloed af en toe fors werd opgebraakt. Het kwartje had vrijdag moeten vallen. Ik had dit vrijdag beter moeten navragen. De vrouw had een sijpelende maagbloeding en haar verslechterende toestand kwam onder andere door bloedarmoede ten gevolge van dit doorgaande bloedverlies. Maandagmorgen ging ze naar het ziekenhuis met toegang tot bloed van het Rode Kruis. De vertraging in passende behandeling kwam door….de ongestelde vraag.
De ongestelde vraag zal voor problemen blijven geven. En of die ongestelde vraag nu door het ziekenhuis vliegt op een skate board of een ezel, of die ongesteldheid nu mij het schaamrood op de kaken brengt of dat de patiënt zich zou moeten schamen voor het achterhouden van belangrijke informatie, het zou een heel stuk makkelijker zijn als inzicht in diagnose en behandeling niet soms afhangt van die ene ongestelde vraag!
Groeten, Jacqueline
Het is rood en vliegt door het ziekenhuis in Passe Catabois. De ongestelde vraag.
Soms is het niet een kwestie van welke vragen je stelt maar meer een kwestie van welke vragen je niet stelt tijdens het consulteren van een patiënt. Informatie geven is vaak iets wat een Haïtiaanse patiënt met frisse tegenzin lijkt te doen. De reden? Geen idee maar het is de realiteit. Je ontwikkelt een techniek. Bij een patiënt die al jaren met een probleem loopt stel ik niet de vraag: “Ben je al in andere ziekenhuizen geweest?” want dat ontkennen ze vaak. Ik vraag: “Wat voor onderzoeken deden ze in het andere ziekenhuis?”. De vrouw met onderbuikspijn zegt dan opeens dat ze al een onderbuik echo heeft gehad en dat ze een grote vleesboom in haar baarmoeder heeft. Aha!
Het doorvragen naar wat nu echt het probleem is, wordt door het proberen te vermijden van de ongestelde vraag ook een sport. Afgelopen maandag, laat in de middag, zat er een man in de wachtkamer. De klacht was “kan niet slapen”. Wat ik zag was een man in eindstadium AIDS. Na inleidende vragen was mijn uiteindelijke vraag niet: “Heb je HIV?” maar mijn vraag was “Sinds wanneer weet je dat je HIV positief bent?”. De man gaf toen schoorvoetend toe dat hij sinds januari wist dat hij positief was en dat hij die dag, na maanden van ontkenning, naar het ziekenhuis in Port de Paix was geweest voor herbehandeling van zijn HIV. Zijn tas bleek vol met HIV-remmers maar uit zichzelf had hij mij dit nooit verteld. Als de HIV vraag ongesteld was geweest dan was ik er door hem zelf nooit achter gekomen. Waarom hij erna bij ons kwam zal ik nooit begrijpen maar gelukkig kon ik hem en zijn vrouw uitleggen dat zijn slaapprobleem kwam door zijn slechte gezondheid ten gevolge van HIV en dat therapietrouw o zo belangrijk was.
En soms mis je de boot. Blijft de vraag ongesteld en besef je dat net die vraag zoveel duidelijkheid kan kunnen geven. Een jonge vrouw kwam vrijdag in de kliniek. Twee weken bloed ophoesten en algehele malaise. Onduidelijk verhaal en alle klachten bij elkaar leidden niet echt tot een duidelijke diagnose. Mijn eerste werkdiagnose was een heftige longontsteking met een lichte bloedarmoede en misschien een achtergrond van HIV. Haar man was 2 jaar geleden overleden aan een slepende ziekte. Op zondagmorgen, na 24 uur behandeling, was het bloed opgeven alleen maar erger en de vrouw duidelijk slechter. In overleg met de familie begonnen met de behandeling van tuberculose. Nog steeds onder voorbehoud want het bleef een niet volledig kloppend verhaal. Zondagavond werd ik bij haar geroepen en stond ik opeens boven een emmer half vol bloed. Opgebraakt, niet opgehoest. Toen viel het kwartje. Op mijn vraag: “Welke kleur heeft je ontlasting sinds twee weken?” was het antwoord: “zwart”. Ook gaf men toe dat ze over de laatste 2 weken wel vaker bloed had gebraakt. Toen ik navroeg over bloed ophoesten bij opname gingen ze gewoon mee met mijn verhaal en zeiden uit zichzelf niet dat dit bloed af en toe fors werd opgebraakt. Het kwartje had vrijdag moeten vallen. Ik had dit vrijdag beter moeten navragen. De vrouw had een sijpelende maagbloeding en haar verslechterende toestand kwam onder andere door bloedarmoede ten gevolge van dit doorgaande bloedverlies. Maandagmorgen ging ze naar het ziekenhuis met toegang tot bloed van het Rode Kruis. De vertraging in passende behandeling kwam door….de ongestelde vraag.
De ongestelde vraag zal voor problemen blijven geven. En of die ongestelde vraag nu door het ziekenhuis vliegt op een skate board of een ezel, of die ongesteldheid nu mij het schaamrood op de kaken brengt of dat de patiënt zich zou moeten schamen voor het achterhouden van belangrijke informatie, het zou een heel stuk makkelijker zijn als inzicht in diagnose en behandeling niet soms afhangt van die ene ongestelde vraag!
Groeten, Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
