Heet heter heetst

Hallo allemaal,

Heet. Heet. Heet. Natuurlijk, het is en blijft Haïti dus natuurlijk is het heet maar de afgelopen week had ik er echt moeite mee. Naar mijn idee zweette ik van ochtend vroeg tot avond laat. Niks doen en toch zweten. Gewoon accepteren is het beste om te doen want koel krijg je het toch niet. Augustus was heet maar deze eerste week van september leek heter dan heel augustus bij elkaar. Ik weet wanneer ik het echt heet heb; als de bovenkant van mijn onderarmen gaan zweten. Er valt af en toe een bui maar echt doorzetten wil de regen niet. Maakt het alleen maar heter en benauwder. In oktober moet er geplant worden dus ik hoop dat er meer regen komt. Na een grote bui was er voor 2, 3 dagen stromend water in de rivier maar nu is de rivier weer droog. Ik denk nu al voor meer dan 12 maanden. De mensen beginnen met de voorbereidingen voor het planten maar of er echt succesvol geplant/gepoot kan worden in de kurkdroge grond, ik vraag het me af.

Sommige bevallingen zijn extra mooi door de geschiedenis van de moeder. Vorig jaar januari deed ik de bevalling van een in de buik overleden meisje. Ze was overleden doordat de navelstreng om haar nek was gewikkeld, zagen we na de geboorte. Een nare bevalling omdat iedereen weet dat alle pijn en moeite uiteindelijk niet omslaat in vreugde door de geboorte van een gezond kindje. Dit jaar was moeder weer zwanger en ze kwam in het ziekenhuis om te bevallen. Rond een uur of 17.00 kwam ze met flinke weeën en 6 cm ontsluiting. Ik bereidde me voor op een avond in het ziekenhuis maar de bevalling liep ontzettend vlot en binnen 1.5 uur werd een gezond meisje geboren. Moeder en oma (en ik) waren er beduusd van. Op hetzelfde moment dat het meisje werd geboren begon het buiten te regenen. “Dit kind is gezegend” zei oma met grote zekerheid. Omdat het regende en het al donker was bleven ze slapen tot de volgende ochtend. Ik liet oma, moeder en kind achter in een kamer gevuld met dankbaarheid.

Vraag en antwoord van de week: Een vrouw vertelde me dat ze een keizersnede heeft gehad bij haar vorige kind. Ik vraag haar waar (als in ‘in welk ziekenhuis’) ze de keizersnede hebben gedaan. “In mijn buik” is haar iets verbouwereerde antwoord. Als ik haar was kwam ik niet meer terug. Als je de verpleegkundige moet gaan uitleggen waar in je lichaam ze een keizersnede doen….

Stel je voor, je gaat naar een restaurant en bestelt een spaghetti en een cola. De serveerster komt je cola brengen en zegt met een strak gezicht: “Jij drinkt maar geeft me niks. Nog geen flesje drinken geef je aan mij”. Ze komt even later de spaghetti brengen en zegt: “Je geeft me niks. Niks geef je me.” En loopt nors weg. In Nederland zou je de manager roepen. In Haïti hoort die emotionele blackmail bij het leven van alledag. Ik maak dit nu mee terwijl ik in een restaurant zit met goed signaal voor het sturen van deze weblog. Soms geef je dan wat maar dan weet je ook dat dat niet eenmalig is. Eenmaal wat geven aan iemand geeft de verplichting om elke keer wat te geven. Tien keer geven en tien keer heb je een vriend. De 11e keer niks geven en je hebt een vijand. Haïti…

Groeten, Jacqueline