En nu even serieus...

Dag allemaal,

Tussen al de patiënten die we zien zitten er af en toe wat mensen die het moeilijk maken om serieus blijven. Het is ‘komische ontlading’ die soms hard nodig is. Bij de ene kun je inderdaad in de lach schieten om ze te laten beseffen dat het een beetje een vreemde klacht is. Bij de andere moet je serieus blijven en alle details in ernst aanhoren. Een aantal voorbeelden:

Jonge man 1: “Als ik praat dan bewegen mijn hersenen in mijn hoofd“.

Jonge man 2: “Als ik ren dan moet ik erna dieper en sneller adem halen”.

Jonge man 3: “Als ik hard op mijn borstkas sla dan dreunt het in mijn oren”.

Soms is het een kwestie van de klepel en de klok.

Jonge man 4: “Ik denk dat ik een vaginale infectie heb.

Een wat oudere man: “Ik heb langer nodig om te plassen en de straal is minder krachtig. Ik denk dat het mijn placenta is”.

Valt het iemand op dat het allemaal mannen zijn?

Maar oké, soms kom ik zelf met een vraag die mensen op het verkeerde been zet. Tijdens een bevalling waarbij ik aan de man van de bevallende vrouw vraag: “Wilt u even mijn haar uit mijn ogen halen?” Het duurde even voordat hij snapte dat ik dit met mijn bloederige handschoenen niet zelf kon doen. Maar toen hij het eenmaal begreep stond hij met een ernstig gezicht en heel voorzichtig elk plukje haar van mijn voorhoofd achter mijn oor te vegen. En nuttig dat hij zich voelde!

Tijdens een andere bevalling zat ik weer met bloederige handschoenen en was intensief bezig met de geboorte van de baby. Het zweet liep in mijn ogen en door mijn bril kon ik het zweet niet met mijn schouder of onderarm weg vegen. Ik vroeg aan de vader van de vrouw: “Haal mijn bril van mijn gezicht, svp.”. In de hitte van de strijd was dat natuurlijk een absurd verzoek maar hij hielp me graag. Hij zette mijn bril voorzichtig af en hield hem erna angstvallig in de gaten. Hij was bang dat hij beschadigd zou worden onder zijn wacht. En ook hij was blij dat hij bij al dat vrouwelijke leed een nuttige taak toebedeeld kreeg!

Groeten,
Jacqueline