Tweeëntwintig

Dag allemaal,

Na de inbraak werden er spullen terug gebracht maar ik grijp nog regelmatig mis. Van alle pannen werden alleen twee grote pannen terug gebracht en het voelde een beetje overdreven om eieren te koken in een grote soeppan. Ik kreeg bijna te doen met de eieren, rond dobberen in een enorme pan, je zou ruimtevrees krijgen. Ik ging dus op zoek naar kleine pannen maar dat bleek niet zo simpel. Pannen voor op gas koken zijn niet makkelijk te vinden. De meeste pannen zijn voor koken op houtskool. Ik vond wel wat pannen voor op gas maar dat waren grote pannen. De verkopers probeerden mij uit te leggen dat alles wat je in een kleine pan kookt, ook in grote pannen kan koken. Goede verkooptechniek maar nee, bedankt, ik kijk verder. Na een zoektocht vond ik uiteindelijk een mooi klein steelpannetje. Met bijpassende glazen deksel. En nog een goed merk ook, een echte T-fal. Vast nog beter dan Tefal, die T-fal! Mijn eieren smaken veel beter nu ze weer lekker knus in een klein pannetje gekookt kunnen worden.

Na de fondsenwerving d.m.v. bijvoorbeeld de Wintermarkt, de December actie, de LVE sponsorloop en door persoonlijke ontmoetingen ben ik blij en dankbaar dat ik financieel in staat ben om nog weer even hier in Haïti te blijven. Ik zou alle donateurs graag persoonlijk willen bedanken maar dat is niet mogelijk. Door middel van deze weblog wil ik iedereen bedanken voor hun bijdrage en jullie laten weten hoe enorm ik het waardeer dat jullie meeleven en meegeven. Zonder jullie zou ik hier niet kunnen werken en leven. Hartelijk bedankt! Mijn zus Corina grapt altijd dat ze haar best doet voor mijn fondsenwerving omdat ze er niet aan moet dènken dat ik weer terug naar Nederland kom. Wees gerust, ik blijf nog even in Haïti.

Het is wat betreft operaties wat rustig maar de kliniek is druk. Tussen alle serieuze gevallen in zijn er ook wat minder serieuze gevallen. Zo had ik een jonge man die vertelde dat elke ochtend zijn neus groter was dan de avond ervoor. Hij waste dan zijn gezicht en dan was zijn neus weer minder groot. Tja, hoe reageer je op zo’n klacht… En soms is er wat verwarring. Een vrouw vertelde over haar jeuk en ik vroeg waar het jeukte. Haar antwoord was: “In Beauchamp.”. Dat was haar woonplaats….. En soms denkt men dat een ziekenhuis gerund door ‘blanken’ wel alle hightech onderzoeksmethoden zal hebben. Er kwam een vrouw die in de Bahama’s woont en ze vroeg om een MRI scan vanwege haar rugklachten. Toen ik uitlegde dat we geen röntgen hadden en al helemaal geen MRI was ze hevig teleurgesteld…. Het automatisch reageren met “mwen menm/Ik?’ op een vraag blijft ook grappig. Je vraagt; “Welk probleem heeft u?” en men zegt “ik?”. Soms blijft men dat bij bijna elke vraag herhalen en bij de zoveelste “mwen menm?” reageer ik dan soms met “Nee, ikke, sinds wanneer heb ik koorts?”. Maar weinig kunnen die vraag beantwoorden…..

Het onthouden van een afspraak is soms wat moeilijk voor de mensen, soms omdat men niet zo bij de datum leeft als wij of soms omdat men niet kan lezen. Ik had een oudere man een afspraak gegeven voor een operatie en hem samen met zijn vrouw uitgelegd hoe de operatiedag zou gaan lopen en dat de afspraak voor donderdag 22 maart was. Omdat ze beiden niet konden lezen hielp de afspraakkaart niet zo veel. Ik legde dus uit dat hij op de operatiedag niet mocht eten en drinken en dat ze spullen moesten meenemen voor de opname, hoe lang hij moest blijven enz. We waren een aantal keer door alle informatie heen gegaan en de man had moeite om de datum voor de operatie te onthouden. Na een paar keer herhalen vroeg ik hen: “Ok, dus welke datum heb je een afspraak?”. De man dacht goed na en riep opeens heel trots; “Tweeëntwintig!”. De vrouw had ook goed nagedacht en riep; “Donderdag!”. Dat het in de maand maart was daar moesten we nog even aan werken. Ik ben heel benieuwd of ze er ook inderdaad zullen zijn, die dag.

Groeten, Jacqueline