Dit moment

Dag allemaal,

We lijken weer een meer turbulente tijd in te gaan. De Transitional Presidental Council, benoemd om Haïti op de weg van verkiezingen en verbetering te zetten, is alleen in het nieuws door schandalen, niet door positieve veranderingen en verkiezingen lijken verder weg dan ooit. Premier Conille is afgezet en niemand kan me vertellen waarom. De nieuwe premier, zakenman Fils-Aimé, lijkt geen support te hebben in het land. Een golf van geweld is het resultaat en weer ben ik dankbaar dat we in het Noordwesten zitten, ver van Port au Prince en het Zuiden van Haiti waar nu weer scholen dicht zitten, straten nog steeds onveilig zijn en waar leven bijna onmogelijk is voor zo zo veel mensen. We hebben hier onze problemen; hoe slechter de situatie in het Zuiden is, hoe minder vervoer er is, hoe schaarser alles is en hoe moeilijker het leven wordt. Maar het is niets in vergelijking met de situatie daar.

Één van de oplevingen van geweld is het beschieten van vliegtuigen bij het vliegveld in Port au Prince. Internationale vluchten zijn weer stop gezet. Tot wanneer, een maand of langer, we moeten afwachten. Ik had het plan om in december naar Nederland te komen maar door meerdere redenen had ik al besloten om dit uit te stellen. Ik ben daar nu blij mee. Anders had ik nu al de onzekerheid, alle trammelant van geboekte vluchten die mogelijk niet doorgaan en de terleurstelling en chagrijn voor als het niet lukt.

Haïti is niet alleen geweld. Één van de dingen die ik zou noemen als je me vraagt wat er mooi is aan Haiti is het noaberschap, de onderlinge sociale verbinding die als een wortelstelsel door de samenleving heenloopt. Men kent elkaar, men wil elkaar kennen. En soms reikt dat ver! Een baby met ondervoeding is opgenomen en haar moeder en tante zijn bij haar. Ze wonen ver weg en hadden alles meegenomen voor wassen, koken etc. Behalve een pan. Vergeten. Ik kon hen geen pan lenen want de pannen voor houtskool zijn anders dan voor propaan. Familie kan ze niet even komen brengen want ze zijn 4 uur ver weg. Probleem. Ik regel dat ze kunnen lenen van de wachtersvrouw die op het terrein woont maar dat is veel heen en weer geloop. En dan zie ik haar opeens met een pan en potten. Ze legt me uit dat ze soms groenten uit de tuin van haar familie ver weg verkoopt aan een vrouw. Die vrouw kwam ze tegen op de Kafou en ze blijkt dichtbij te wonen. In hun gesprek komt het pan-probleem naar voren en de vrouw zegt: "Wacht, ik kom terug, tan mw". En die vrouw komt terug, met een pan en potten. "Leen zo lang als je nodig hebt, geen probleem". Noaberschap. Geweldig, toch? Zou ik mijn goede pan uitlenen aan een vrouw die ik alleen ken door af en toe wat van haar te kopen? Ik wil graag zeggen dat ik het zou doen maar...? En die pan toont ook een andere kant van Haïti die ik erg bewonder; ze kunnen veel met weinig! De volledig uitgeruste keuken van een chef de cuisine zou niet de bouillon kunnen maken die een Haïtiaanse vrouw maakt met 1 pan en een beperkt aantal ingrediënten. Geloof me, ik mocht mee-eten!

Het regent veel en hard deze maand. De verpleegkundige Marie Jeanette roept me in de nacht voor een 41-jarige vrouw met een herseninfarct. Ze heeft hoge bloeddruk en een hoge bloedsuiker. Ze is linkszijdig verlamd en heeft een verlaagd bewustzijn. Na de eerste zorg besluiten we in overleg met haar man en zoon dat ze doorgaat naar het grote ziekenhuis. Op dat moment begint het weer heftig te regenen. Er is een auto voor vervoer, een pick-up truck. De vrouw kan niet voorin zitten en achterin liggen kan door de regen niet. We wachten. En wachten. Ik kan niet naar huis door de hevige regen. Ik zit in de gang op de bank en naast mij ligt een buurvrouw te slapen. De mannen liggen op de banken in de wachtkamer en Marie Jeanette ligt te slapen op het echo bed. Ik hoor de zoon zachtjes praten tegen zijn moeder die onrustig is. Ik kijk naar buiten en in de wachtkamer staat de pick-up truck met een geit er aan vast gebonden. De chauffeur zou die voor iemand anders in de ochtend naar Port de Paix brengen maar nu komt dit er tussen door. Op mijn borst ligt een maand oude baby, Mise-Kerlande. Ze is met haar tweelingzus Rose-Kerlande opgenomen met hun moeder die hartfalen heeft. Ik hoorde haar mullen en moeder lag net even te slapen tussen de voedingen in. De baby ligt stil van haar af te kijken. De regen valt en ik sta even stil bij dit moment. Dit is Haïti. Haïti met alle problematiek en onmogelijkheden. Dit moment is Haïti. En op dat moment zou ik nergens anders willen zijn.

Hartelijke groeten, Jacqueline