Nou te vini lopital

Hallo allemaal,

Sinds een paar weken heb ik een hond. Ze was een lekkere dikke pup met een platte zwarte neus als een beer dus ze heet….. Beer. Het is voor allebei even wennen maar inmiddels hebben we aardig een dagritme gevonden samen. Ze moet aan de lijn want ze is voor bewaking maar ik liet haar twee keer per dag van de lijn. Dat ze in de ochtend los mocht heb ik moeten schrappen want zodra het licht werd begon ze te piepen om los te mogen. De tijd is niet verzet dus het is licht om 05.00…. Een beetje een te vroege start van de dag. En het zorgde ook voor een wat zotte situatie op een morgen. Ik had een cholerapatiënt gedurende de nacht en deze patiënt zou in de ochtend doorgaan naar het cholera centrum in Port de Paix. De familie regelde een auto en ik hoorde dat de auto er was rond half zes. Ik had gezegd dat ze mochten gaan en ze hadden de overdrachtsbrief in handen. Of ze konden even op mij wachten zodat ik het infuus kon afkoppelen; net even wat makkelijker tijdens de transfer. Ik hoorde dus de auto en wilde naar het ziekenhuis. Maar waar was Beer? Ze was lekker de hort op en hoe ik ook floot, ze was nergens te bekennen. Ze is nog klein genoeg om door vreemden gejat te kunnen worden dus ik wilde haar niet zo maar los achter laten. Een familielid kwam naar mijn huis (jaja, niet echt de bedoeling) om te zeggen dat ze gingen. Ik zei dat ik graag het infuus wilde afkoppelen maar dat ik mijn hond niet kon vinden. De man keek me raar aan. Alsof ik een smoes gaf! “Nee, echt.” zei ik. “Ik heb mijn hond los gelaten en ik kan niet van huis als zij niet weer vast zit.” De man keek om zich heen. “Waar is die pup dan?” Uh duh, als ik dat wist dan was ze niet kwijt, hè! Ik gaf aan dat ze mochten gaan met infuuslijn en al, geen groot probleem, of ze moesten even wachten. De man zei dat ze wel zouden wachten en ging lichtelijk confuus weer naar het ziekenhuis. Gelukkig kwam Beer binnen 10 minuten weer opdraven en ik kon het infuus afkoppelen. De familie bleef me wel een beetje vreemd aankijken. Rare blanken met hun huisdieren….

Er is een nieuwe uitspraak toegevoegd aan het Handboek “Wat NIET te zeggen als je buiten kliniektijden bij het ziekenhuis komt”. Jullie kennen al een aantal antwoorden die we niet willen horen op de vraag wat er aan de hand is. Het antwoord “Ik ben ziek” of “Hij is helemaal niet goed” voldoet niet aan de eisen. Dat je ziek bent dat snappen we heus wel en wij zijn ook slim genoeg om te weten dat je niet naar het ziekenhuis komt omdat je je zo enorm goed voelt. Maar er is een nieuwe uitspraak! Om een uur of vijf op de woensdagmiddag werd ik naar het ziekenhuis geroepen. Ik zag drie mensen op het bankje zitten en geen één van die drie zag er ziek uit. Ik vroeg wat er aan de hand was en iemand zei: “Nou te vini lopital/We zijn naar het ziekenhuis gekomen.”. Ik zei dat ik dat snapte want ik weet wat dit gebouw is en ik zie jullie zitten maar ik wil graag weten wat er aan de hand is. De man kijkt me aan en zegt: “We zijn naar het ziekenhuis gekomen.”. Ik zei dat hij even mocht gaan nadenken over een wat meer informatief antwoord op mijn vraag en ging naar de operatiepatiënten voor het avondrondje. Na een tijdje kwam de man naar binnen en bleek hij voor 4 maanden een kleine liesbreuk te hebben. Op mijn vraag waarom hij daarvoor laat in de middag kwam was zijn antwoord: “Omdat men zei dat er woensdag geen kliniek is.”. Gelukkig was ik niet de enige die de logica daarvan niet snapte. De hele zaal met patiënten en familie werd even stil en de man werd erna goedmoedig in zijn hemd gezet. Maar goed, de gang van zaken uitgelegd en de man bleef slapen, maakte donderdagochtend netjes een dossier en werd donderdagmiddag geopereerd aan zijn liesbreuk. Maar helemaal snappen deden ze het nog niet. Terwijl ik hem controleerde tijdens het avondrondje op de donderdag plaagde ik hem en zijn familie over hun onlogische aanpak en vroeg erna aan de zoon: “Dus wat zeg je de volgende keer als een verpleegkundige vraagt wat er aan de hand is??”. Hij keek me serieus aan zei: “Ik zeg dan ‘we zijn naar het ziekenhuis gekomen’.” De tik op zijn arm die ik hem daarna gaf was zeer verdiend!

Groeten, Jacqueline