Ik krijg overal.......blauwe plekken van jou...

Dag allemaal,
Vandaag zo’n sneu jongetje opgenomen. Hij is 6 jaar en kreeg 8 dagen geleden een ontsteking bij zijn kies. Zijn gebit is erg slecht. Nu is zijn hele gezicht opgezwollen. Zo erg dat zijn ogen kleine spleetjes zijn en hij kan door de zwelling zijn kaken niet meer op elkaar krijgen. Hij is erg ziek en alles kan hem gestolen worden, hij is ver weg. Hij krijgt nu van ons antibiotica via het infuus. Ik hoop echt dat hij opknapt. Zo’n zielig ventje.

We blijven aan het vechten met het meisje met brandwonden. De eerste twee weken ging alles prima maar nu wordt de wondverzorging een groot drama. Het leek wat op te knappen maar het hele onderbeen is nu één grote ontstoken, zachte massa. Twee keer zaten er ook maden in het rotte vlees van haar tenen. Ik hoop zo dat het uiteindelijk verbeterd maar ben bang dat het waarschijnlijk een amputatie wordt. Dankzij de Aquacell (Bedankt, Marja!) hoeven we nu maar één keer per twee dagen de hele wond te verzorgen maar het blijft letterlijk vechten. Niet zo zeer door de pijn (want het is zo verbrand dat ze geen zenuwen meer over heeft) maar omdat zij het verschrikkelijk vindt om haar been te zien. Op een gegeven moment stond zij naast de deuropening van zich af te slaan en natuurlijk trekt dat kijkers. Ik werd een beetje boos op alle pottenkijkers en trok de deur dicht. Oeps, Michaëla had haar vingers in de spleet bij de deurhengels gestoken om zich vast te houden. Alsof dat been al niet erg genoeg is! Krijg je door Miss Blanc ook nog je vingers tussen de deur… Ik vond het echt vervelend maar toen ze weer begon te meppen was mijn medelijden gauw over. We hebben nu afgesproken dat ze nog één kans krijgt. Als ze weer gaat slaan, dan moet ze naar huis. Dit klinkt erg wreed maar haar gedrag is echt niet te tolereren. We vroegen eenmaal of haar broer hielp maar die sloeg haar zo keihard terug in het gezicht dat dit ook geen oplossing is. Het is een erg vervelende situatie. Haar iedere keer sederen/plat spuiten is ook geen optie. Maar je voelt je niet echt goed over jezelf als je zo te werk moet gaan. Gelukkig viel het vanmorgen wat mee. Ze pakte wel een paar keer onze armen vast maar echt slaan deed ze niet. Misschien ook omdat haar moeder bleef dreigen haar broer te roepen… Ik hoop zo dat ze de boodschap heeft begrepen!
Dit moet jullie allemaal zo vreemd in de oren klinken maar geloof me, het is een andere wereld hier!
Roeien met de riemen die je hebt en soms goed uitkijken dat je niet met die riemen om je oren wordt geslagen!

Groeten, Jacqueline