Koekoe

Hallo allen
Vandaag was een echte Haïtiaanse dag, ik kan het niet anders zeggen. Het verschil in cultuur en opvattingen kwam erg naar voren. Ik heb het eerder over het 6-jarig jongetje met de grote ontsteking in zijn mond gehad. Zijn (bij)naam is Koekoe. Zijn toestand ging op en neer; dan weer een betere dag, dan weer een slechte. Gezicht minder gezwollen, gezicht meer gezwollen. Wel reagerend, niet reagerend. Zijn oma zorgde voor hem en dat had zij sinds zijn geboorte gedaan. Zoals ze vandaag zei: “de moeder werpt het kind en zodra het de grond raakt is het kind voor mij om voor te zorgen.” Moeder was wel aanwezig maar liet de zorg over aan grootmoeder. Gisteren leek alles beter te gaan maar vanochtend verslechterde hij snel. Hij kreeg epileptische insulten en dat is een slecht teken. Waarschijnlijk is de infectie doorgebroken naar zijn hersenen. Wij wilden hem doorsturen naar de kinderarts in Port de Paix en de familie leek akkoord te gaan. Maar toch wisten wij dat de kans groot was dat ze ‘stiekem’ naar huis zouden gaan. Onze grote zorg was het lijden van Koekoe. Wij kunnen hem spierverslappers geven om een epileptische aanval te stoppen en medicijnen rectaal via een zetpil tegen de pijn. Dus als hij niet naar Port de Paix zou gaan dan hielden wij hem liever zelf. Na veel gebakkelei leek de familie in de situatie te berusten. Tot daar opeens een auto was om hem op te halen. En het gelieg begon. Ze gingen naar Port de Paix met hem, ze gingen met hem naar een bevriende dokter, van alles werd verzonnen. En dan stuit je uiteindelijk dus tegen een grote muur van cultuurverschil. De vader van het kind had besloten dat hij geen geld wilde verspillen aan een behandeling in Port de Paix en Koekoe moest mee naar huis. De grootmoeder en ook de moeder wilden dat Koekoe naar Port de Paix ging of bij ons bleef zodat hij niet zou lijden. Maar vaders wil is wet en zij volgden lijdzaam in zijn besluit. Helaas is het ziekenhuis geen gevangenis waar mensen tegen hun wil kunnen worden vastgehouden. Maar ik kan mij niet voorstellen dat bijv. mijn zus Corina lijdzaam haar man Cees zou volgen terwijl ze weet dat dat niet goed is voor haar kind. Puur omdat hij de man in het gezin is. Kun je het je voorstellen dat een moeder dat doet? Het lijden van haar kind ondergeschikt maken aan het volgen van haar man?
Wanhopig werden we ervan maar uiteindelijk kun je cultuur niet veranderen. Koekoe is naar huis gegaan met zetpillen tegen de pijn. Ik hoop dat zijn lijden kort zal zijn. Ik bid dat hij veilig in Jezus’ armen mag komen en geen pijn meer zal meemaken. En ik hoop dat jullie in jullie gebed aan de kinderen van Haïti willen denken.

Groeten, Jacqueline