Tic tic

Hallo allen,

Het is hier na alle regen weer lekker aan het opwarmen. Dat is bij jullie wel anders, begrijp ik?
Ik kan weer lekker in het ochtendzonnetje op de veranda mijn eerste kop koffie van de dag naar binnen gieten. Na alle rust van vorige week door de regen zijn we deze week weer lekker bezig. Het weekend had ik dienst en ik heb een variatie aan patiënten gezien. Naast al het ‘kleine’ spul; een onderbeen-breuk, een aantal hechtwonden, twee bevallingen, een brandwond, kwam er o.a. ook een tweeëneenhalf jaar oud jongetje binnen. Er zijn twee soorten cassave (een soort aardappel) die hier verbouwd worden. De één is zoet en de ander is bitter. De zoete kun je zonder problemen rauw eten maar de bittere moet bewerkt worden voordat je het kunt eten. Voordat het bewerkt is het giftig. Voor grote mensen niet meteen dodelijk. Je gaat ervan braken en door veel melk te drinken kun je de giftige werking tegengaan. Voor kinderen is het gevaarlijker. Het jongetje had 4 uur geleden waarschijnlijk de bittere cassave gegeten en zijn familie was daar te laat achter gekomen. Bij binnenkomst was het duidelijk dat het ventje erg ziek was en helaas niet meer te behandelen was. Het was erg moeilijk om de vader zonder hoop weer met het jongetje naar huis te sturen. Op zo’n moment moet je ook zelf even huilen en daarna heel hard tegen de prullenbak schoppen. Of even lekker afleiding zoeken door met andere patiënten te ouwehoeren. En de pasgeboren baby krijgt een extra lange knuffel.

Dit weekend heb ik ook Jamie Oliver als patiënt gehad. Ik heb zo’n hekel aan de manier waarop hij praat. Met die dikke tong voor in zijn mond, verschrikkelijk. Maar ik heb een behandeling voor dat probleem gevonden! Er kwam vrijdagavond een 11-jarige jongen die, sinds hij uit school kwam, zijn tong niet meer binnenboord kon houden. Met zijn tong half op zijn onderlip vertelde hij zijn verhaal. De ouders zaten ongerust naast hem. Door hem af te leiden en aan het lachen te maken merkte ik gelukkig al snel dat het probleem meer in zijn hoofd dan in zijn tong zat. Af en toe ‘vergat’ hij zijn tong en dan ging deze keurig normaal naar binnen. Ik heb hem uitgebreid onderzocht en ook navraag gedaan naar mogelijke problemen op school. Hij vond het leuk op school en had verder ook geen problemen dus ik weet niet waarom hij deze ‘tic’ had ontwikkeld. Maar ik had wel een geneesmiddel. Elke avond voordat hij naar bed ging moest hij een grote pil innemen. Ik gaf hem vijf van deze pillen maar ik zei dat ik echt wel dacht dat hij binnen vijf dagen genezen zou zijn. Heel serieus overhandigde ik hem een zakje met vijf van de grootste vitaminepillen die ik kon vinden. Vol goede moed gingen hij en zijn ouders naar huis. Vanochtend hoorde ik dat hij inderdaad volledig genezen was.
Tegen een patiënt gelogen? Een patiënt voor de gek gehouden? Officieel is dat natuurlijk zo en ik denk dat het niet door de ethische commissie komt. Maar qua effectiviteit en patiënt-tevredenheid heeft dit beter gewerkt dan hem vertellen dat hij zich gewoon zat aan te stellen! Dan had hij waarschijnlijk van schrik ter plekke een tweede tic ontwikkeld.

Groeten,
Jacqueline