Cuisine Haitian

Hallo allemaal,

Er komt een jonge vrouw in de kliniek. Ze voelt zich ‘niet zichzelf’ voor een aantal weken. Moe, misselijk, kan niet slapen, soms wat pijntjes hier en daar. Ze zegt dat volgens haar andere mensen een vloek hebben geregeld voor haar bij de bokor, de toverdokter. Die vloek zit in een voorwerp, bijvoorbeeld een bosje draadjes en men legt dat ergens waar er een grote kans is dat je er over heen stapt. Nadat de persoon voor wie de vloek is bedoeld erover heen stapt, gaat de vloek werken. Ze komt voor een prik tegen magi, tegen het toveren. Ik kijk haar aan en wijs naar mijn huid; ” Je komt bij een blanke miss om genezen te worden van magi?” Ik leg haar uit dat ik geen waarde hecht aan vervloekingen geregeld bij de bokor en dat ziekte en genezen in de Hand van God ligt, niet in de handen van mensen en toverdokters. Ze kijkt me aan en wil me graag geloven maar vraagt zich af waarom ze zich dan zo vervelend voelt. Ik zeg dat ik waarschijnlijk wel weet welke volkomen natuurlijke ‘ziekte’ ze heeft en vraag wanneer ze voor het laatst ongesteld was. “9 december” is haar antwoord maar het kwartje valt nog niet. “Wat als ik zeg dat je je volgens mij zo voelt omdat je zwanger bent?” zeg ik. Haar hoofd komt omhoog en met grote ogen en een aarzelende glimlach kijkt ze me aan; “Denk je dat echt?” Ik doe een zwangerschapstest en die blijkt inderdaad positief te zijn. Ze is al jaren samen met een man en dit is de eerste keer dat ze zwanger is. De vrouw, die bedrukt binnen kwam in de veronderstelling dat ze leed aan de gevolgen van een vloek, gaat met een grote glimlach naar huis. “Mèsi BonDye, Gras BonDye/ God zij dank, gratie God.” waren haar laatste woorden voordat ze mijn spreekkamer uitliep om te wachten op de vitaminen voor zwangeren. Dat is beter dan wachten op een prik tegen magi!

Heen en weer naar Port au Prince voor het veranderen van mijn ticket. Dit kan alleen op het kantoor van Delta in de hoofdstad. Mijn ticket was veranderd in New York omdat ik geen verblijfsvergunning heb (praktisch onmogelijk om die als vrijwilliger te krijgen in Haïti) en dus was mijn ticket veranderd naar 5 april omdat dit binnen de 90 dagen valt die je zonder visa mag blijven. In de bus stappen regelmatig mensen in die wat te verkopen hebben. Een man stapte in met een doos vol met iets dat leek op deegreepjes. Net opgerolde pannenkoeken die in stukjes waren gesneden. Ik had ze al wel eens eerder gezien maar nog nooit de moed gehad om ze te proberen. Nu maar eens de stap wagen! De deegreepjes bleken bij nader onderzoek een soort inktvispootjes te zijn. Het probleem dat je hebt met iets navragen is dat men de Creoolse naam geeft. Helaas volgt daar niet automatisch de Nederlandse ondertiteling bij. Nadat je dus weet hoe het in het Creools heet, ben je soms nog niks wijzer. De naam die de man me gaf zei me dus niks maar het was in ieder geval een dier dat in de zee leefde. Tot zo ver kwamen we samen. De zuignapjes en het taaie ‘vlees’ gaven me de indruk dat het inktvis (of een aanverwant dier) pootjes waren. Gezien, geprobeerd en niet voor herhaling vatbaar!

Groeten, Jacqueline