Onrust

Dag allemaal,

Het is onrustig in Haïti. De president van Haïti heeft een tijdje geleden een staat van crisis aangekondigd. De inflatie is in 4 maanden 37%. De waarde van de gourde ten opzichte van de US dollar is van 62 naar 85 gourdes gegaan. (Een Haïtiaanse dollar is 5 gourdes) Omdat bijna alles wordt geïmporteerd betekent dit dat alles wat 62 gourdes kostte nu 85 gourdes kost. En de inflatie neemt nog steeds toe. Het leven is duur en wordt steeds duurder. Stel je voor dat alles wat 1 euro kostte nu 1.37 kost. Het is moeilijk voor de mensen om te voorzien in hun dagelijkse benodigdheden zoals voedsel en het is moeilijk voor bedrijven en ondernemers om stand te blijven in deze economisch crisis. Het was al moeilijk en de inflatie maakt het nog moeilijker, bijna onmogelijk.

Ik ben geen economisch wonder en heb al moeite om bij te blijven met Monopoly. De reden dat ik bovenstaande informatie geef is om een achtergrond te creëren voor de onrust die er op dit moment in Haïti is. Sinds 7 februari zijn er stakingen en dat betekent dat er blokkades zijn op de wegen, dat er rellen zijn en dat er geen transport is. De onrust wordt gestimuleerd door de oppositie van de president en er wordt geroepen om zijn aftreden. Na een week van onrust heeft de president Moīse Jovenel aangegeven dat hij niet zal aftreden en dat men moed moet houden; er zijn ontwikkelingen in gang gezet om Haïti te verbeteren maar dat heeft tijd nodig.

De onrust is met name in de grote steden. Voor ons is de dichtstbijzijnde stad Port de Paix. Daar is onrust en zijn af en toe rellen maar in Port au Prince, de hoofdstad, is de onrust het ergst. Hier op het platteland van Noordwest Haïti gaat het dagelijkse leven ondanks de stakingen elders door. Bij ons in het dorp geen brandende autobanden op de kruisingen en geen rellende mensen. Maar de effecten van de staking zijn wel merkbaar. Benzine is schaars, prijzen rijzen en tijdens onrust zijn bijvoorbeeld de banken en winkels in Port de Paix dicht.

Reizen in Haïti is problematisch op het moment. Ik kreeg daar zelf ook mee te maken. De timing van mijn terugkeer naar Haïti was niet geweldig. Ik kwam aan in Port au Prince op de eerste dag van de staking. De eerste dag dat alles stil lag, geen openbaar vervoer. Er ging geen bus, geen auto, niks ging de weg op. Ik kon dus niet door van Port au Prince naar het Noordwesten. Er waren wat blokkades op de grote kruisingen in de stad maar het was nog vrij rustig. Ik besloot dicht bij het vliegveld en het busstation te blijven en vond gelukkig ook een guesthouse dichtbij. Het waren enorm vriendelijke mensen. Na aankomst deelde de vrouw die in de keuken werkte haar lunch, een bord spaghetti, met mij want ik zou wel honger hebben na de vliegreis. Ik had niet gerekend op een verblijf in Port au Prince dus had bijvoorbeeld geen toiletartikelen. Deze werden mij gegeven. Omstandigheden forceerde mij om te zijn in een plek waar ik niet wilde wezen maar zij maakten het een stuk minder vervelend.

Ook de dag erna was er geen vervoer en het bleef moeilijk om in te schatten hoe lang de onrust zou duren. Via de weg zou reizen nog wel gevaarlijk blijven, was mijn gedachte, en zelfs al zou er een bus of auto gaan dan zou ik er liever nog even niet in zitten. Gelukkig ging er op zaterdag een vlucht van de MAF naar Port de Paix om mensen daar op te halen en via Deb, die lid is van de MAF, kon ik een stoel regelen op die vlucht naar Port de Paix. Het vliegtuig was een beetje te klein naar mijn zin, eng klein, maar zolang je maar vooruit blijft kijken dan valt het wel mee! Met drie dagen vertraging kwam ik aan in het Noordwesten. Ik was zo blij dat ik Port au Prince uit was!

Inmiddels zijn we een week van onrust verder en moeten we afwachten hoe het allemaal gaat verlopen. Zal het rustig worden, zal het erger worden? Ik voel mee met de mensen in de grote steden en met name in Port au Prince. Ik voel mee met de mensen wiens dagelijks leven onmogelijk wordt gemaakt door de onrust. Ik voel mee met de mensen wiens reisplannen in het water vallen. Ik voel mee met de overheid die zijn best doet in een moeilijke situatie. Ik voel mee met de mensen die zich zorgen maken over hoe ze hun familie moeten onderhouden. Ik voel mee met de mensen van Haïti die een beter leven willen.

Groeten,
Jacqueline