Boekdelen

Dag allemaal,

Een aantal verhalen van deze maand. Ze spreken voor zich.

De kleine baby op de foto is Ti Mano. Een gezicht kan boekdelen spreken, hoe klein dat gezichtje ook is. Hij kwam naamloos binnen, 7 dagen oud met een ooginfectie en voedingsproblemen. Het niet meteen bij geboorte een naam geven is normaal hier. Maar ik vind het niet prettig en elke baby verdient een naam, is een persoon. Papa was niet in beeld en de moeder van mama zei dat zij oma én papa was. Oma heet Manouska dus we besloten dat de baby naar haar vernoemd zou worden. Mano. Ti Mano. Kleine Mano. Eigenlijk een afkorting van Emmanuel hier dus alleen maar mooier. Ti Mano vindt zijn naam prima maar lijkt verder niet zo onder de indruk van de intelligentie van ons. Hij heeft de mimiek van een oude man die alle frivoliteit om hem afkeurt. Zelfs in rust trekt hij zijn onderlip afkeurend samen. En we geven hem een goede reden voor een pruillip. Mama heeft borstmelk maar Ti Mano heeft moeite om aan de borst te drinken. Mama pompt melk en krijgt met gemak een fles vol. De babyfles is nieuw. Ti Mano zuigt en zuigt maar het niveau van de melk daalt niet. Mama en mis Jacqueline hebben allerlei theorieën, laten Ti Mano meerdere keren zuigen, speen eraf en weer erop, weer proberen. Maar de fles blijft vol en de buik van Ti Mano blijft leeg. Wat een mysterie! Ti Mano weet allang wat het probleem is, hij zuigt zich een ongeluk aan een speen zonder gat, maar het duurt een paar minuten van vertwijfeling voordat de grote mensen het probleem ontdekken. En toen moesten ze nog hard lachen ook over hun eigen domheid! Ti Mano vindt het niet grappig en zijn oude-mannen-kopje zegt zonder woorden wat hij van ons denkt: laat me, ik ben beter af zonder jullie, stelletje lolbroeken.

En het verhaal van Ti Mano heeft na een aantal weken nog een leuk staartje. Ik ben onderweg naar Port de Paix en kom langs vrouwen met ezels volgeladen met maiskolven. Mais boukanè/boven houtskool gegrilde maiskolven, ik vind er niks aan maar Berlange en de jongens zijn er gek op. Ik laat de chauffeur stoppen en zeg tegen een willekeurige vrouw dat ik een aantal maiskolven wil kopen. "Kopen?Jij hoeft niet te kopen, mis lang!" roept de vrouw. "Hier, neem dit, en dit, en nog eentje, nog twee erbij! Ik ben de buurvrouw van Ti Mano, hij doet het goed, hij groeit en groeit, hij doet het zo goed!". Dat van alle vrouwen op de weg ik nou net de buurvrouw van Ti Mano vind! Leuk moment!

Een gezicht kan boekdelen spreken maar kinderen en dronkaards spreken de waarheid. Dus een kind 'dronken' van de ketamine draait er niet omheen, je krijgt het recht voor je raap. Windeline is 8 en had een maiskorrel in haar oor. Eruit halen ging met een roesje ketamine. Terwijl ze uit de narcose kwam stond haar mond niet stil. In haar hoofd was ze in Beauchamp op de markt en ze verkocht van alles; van schoenen tot houtskool. Verpleegkundige Marie Jeanette vroeg hoe duur een zak houtskool was. De prijs was 1000 dollar. Marie Jeanette vroeg hoe duur de schoenen waren. 1000 dollar. Marie Jeanette vroeg hoe duur de avocados waren. 1000 dollar. Toen vroeg ik hoe duur de uien waren. 2000 dollar! Wat? Een verdubbeling van de prijs? Ik vroeg haar waarom?! Windeline keek me lange tijd in de ogen, knipperde een keer sloom, zei: 'Omdat je lelijk bent', draaide zich om en viel weer in slaap. Zo. Daar kon ik het mee doen!

Twee broers werken allebei in de tuin van hun vader. Ze krijgen ruzie over wat te doen met een mangoboom. De één wil de boom laten staan maar de ander, de oudere broer, wil de boom omkappen en houtskool maken. Houtskool kan duur verkocht worden en de oudere broer had wel zin in dat geld. De andere broer werkte dit plan tegen en op een avond, na weer een ruzie en met een behoorlijke borrel op, besloot de oudere broer dat hij genoeg had van al dat gepraat en hij liet zijn machete spreken. Met verschillende grote wonden en met fors bloedverlies kwam de jongere broer in het ziekenhuis. Hij heeft het overleefd en zal genezen maar wat voor mij het meeste spreekt is het beeld van hun vader; een oudere man, doortastend en behulpzaam terwijl we werken voor zijn zoon. Maar na de acute situatie, nadat zijn zoon is gehecht en weer aanspreekbaar is na veel infuus, zie ik vader zitten in de gang, in zijn bebloedde kleren en huilend van opluchting, zijn gezicht in bloederige handen.

Hartelijke groeten, Jacqueline