Te laat

Dag allemaal,

Het gebeurt regelmatig in een dienst dat er mensen komen die geen spoedgeval zijn maar die gewoon te laat zijn. Kom je net thuis na een drukke morgen in de kliniek en een middag operaties, heb je de spaghetti net aan de kook en dan word je geroepen; iemand met maanden scabiës/schurft en nu 14 dagen pusbultjes. Staat niet echt op de WHO lijst van urgente medische gevallen. Men heeft dan vaak vele smoezen klaar. De motor had pech, de weg was slecht, ze konden geen motortaxi vinden, de echtgenoot was niet thuis, ze wisten niet dat er alleen in de ochtend kliniek is, ze wonen ver weg, ze zijn familie van die-en-die, de pusbultjes werden nu acuut veel erger, de weg was modderig, ze moesten in de ochtend naar school enz enz. Allemaal varianten van “de hond heeft mijn huiswerk opgegeten”. Als het echt kleine dingen zijn dan zeggen we ze om de dag erna in de kliniek te komen. Als ze ver weg wonen dan kunnen ze een nachtje blijven slapen en dan zijn ze de dag erna de eersten die we zien. Kinderen zien we wel altijd en mensen die echt ziek zijn natuurlijk ook.

Vanmiddag waren er twee ouders die te laat met hun kind kwamen. Een meisje van veertien maanden met 5 dagen een ontsteking achter haar oor en een jongen van 7 met een week ontstoken ogen. Allebei dus geen spoedgeval maar een geval van te laat zijn voor de kliniek van die dag.

De vader van het jongetje begon zo: 'Ah, cherie/schatje, ik wist niet dat er alleen in de morgen kliniek was! Maar ik ben zo blij je te zien, schatje, help ons toch even, schatje. Het is niet mijn schuld dat we te laat zijn, moeder kon het dossierkaartje niet vinden! En mijn motor ging stuk onderweg maar we zijn er nu, je helpt ons toch wel, schatje.’ Jullie kunnen je misschien wel voorstellen hoe mijn reactie was na dit zoete gepraat. Ik denk niet dat die man mij ooit nog 'cherie' zal noemen… Maar de jongen kreeg medicijnen. Het is tenslotte niet zijn schuld dat zijn vader een slijmbal is. Hierna vatte vader weer moed en vroeg me om ook even naar de jeuk op zijn eigen rug te kijken. Het één vinger, hele hand principe werkte echter niet en met zijn jeuk en een verwijzing naar de volgende morgen ging men naar huis.

De moeder van het meisje verraste mij echter enorm. Zij begon het gesprek met 'Ik ben lopend vanuit Mahotier (ver weg) gekomen maar blijkbaar ben ik te laat van huis vertrokken. Ik ben te laat, sorry.’ Als ik op een stoel had gezeten dan was ik er van af gevallen! Serieus, ik ben er zeker van dat dit de eerste keer is in al die jaren dat een laatkomer dit zei! En kijk, met zo’n eerlijk begin heb ik er geen problemen mee om iemand te zien. Medicijnen voor het meisje en zijdelings kwam het gesprek op anticonceptie voor moeder. Ze was 34, had 7 kinderen en kwam niet voor niets te voet; het gezin had het moeilijk.

Niks geen smoesjes of zoet gepraat, gewoon toegeven dat je te laat bent. Als iedereen nu eens snapte dat we alle smoesjes en geslijm al wel een keer gehoord hebben en dat simpelweg toegeven dat je te laat bent gewoon het beste werkt! Of misschien tijdens kliniek uren komen, werkt ook heel goed….


Groetjes,
Jacqueline