Binding

Hallo allemaal,

Door de jaren heen krijg je binding met bepaalde mensen. Ondanks het grote aantal patiënten dat we zien zijn er mensen die in je hoofd blijven 'hangen'. Sommigen zie je regelmatig en sommigen zie je een tijd intensief en dan een tijd niet. Zoals de vrouw die in 2012 bij ons een keizersnede had en het kindje was overleden. Jaren later zie ik haar bij de bevalling van een familielid en dan komen alle emoties terug. Vooral als ze vertelt dat ze sinds het overleden kindje niet meer zwanger is geworden. Of de man met een grote infectie in zijn hand die opgenomen was voor wondverzorging. De infectie maakte grote boorgaten tussen zijn vingers richting zijn arm en lang dacht ik dat het nooit meer goed zou komen. Een hele tijd later word ik geroepen op straat en het is die man. Hij toont mij zijn hand; wat misvormde vingers maar functioneel. Of een melkbaby, een hele tijd regelmatig gezien en 'ontslagen' uit het melkproject omdat het gaat eten. Een peuter komt naar de kliniek en doordat ik de moeder herken besef ik het; het is die baby van toen!

Er zijn ook patiënten waarmee een binding komt doordat ik die regelmatig met plezier zie. Elke 1 of 2 maand komen ze voor een consult. Soms is het schrikken als je realiseert dat het echt twee maanden geleden was dat ze er waren, het lijkt maar even geleden, waar blijft de tijd! En soms schrikken zij want met het dossier in handen heb ik een heel goed geheugen. Zo is er een oudere vrouw die ooit aangaf dat het voelt alsof er een slang in haar hoofd zat. Zij is ieder keer weer blij verrast als ik, nadat ze mij vertelt dat haar hoofd raar aanvoelt, zeg dat het vast aanvoelt alsof er een slang in zit. Zij voelt zich goed begrepen en is voor een tijd weer gerustgesteld.

En er zijn patiënten die ik jaren met plezier zie en dan gaat het mis. Renaud is een 50+ man met suikerziekte, hoge bloeddruk en een hartritmestoornis. Al jaren zie ik hem in de kliniek en elke keer maken we een praatje, passen zo nodig zijn medicatie aan en spreken een volgende afspraak af. Hij is één van de weinigen die ons bijvoorbeeld een goede jaarwisseling wenst en ook altijd even vraagt hoe het met mij gaat. Hij is één van de weinigen die ik nooit hoefde aan te spreken vanwege laksheid ten aanzien van zijn behandeling. Een paar weken geleden kwam er in de ochtend een ambulance naar het ziekenhuis. De patiënt was Renaud. Ondanks zijn therapietrouw had hij een beroerte gehad. Hij was alert maar kon moeilijk praten en ondanks kracht beiderzijds kon hij niet zelfstandig staan door een coördinatie stoornis. Ik vond het echt moeilijk om hem zo te zien. Waarom moet hij nu een beroerte krijgen? Zoveel mensen doen maar wat met hun hoge bloeddruk of welke ziekte dan ook en krijgen niks. Hij doet zijn best en krijgt een beroerte. Na twee weken spreek ik zijn zoon. Renaud was nog steeds hetzelfde. Zijn familie zorgt voor hem en kwam zijn medicijnen halen. Ik hoop zo dat hij herstelt van zijn beroerte en weer kan functioneren. Zodat ik hem weer met plezier kan zien in de kliniek.

Groetjes,
Jacqueline