Nelson

Dag allemaal,

Corona neemt toe in Haïti. Nu nog vooral in het zuiden maar de afgelopen week namen de bevestigde gevallen van corona hier in het noordwesten toe. Per dag stijgt het aantal. Er zijn restricties afgekondigd en het dragen van een mondmasker is verplicht. Men ziet ook veel mensen met een masker lopen, vooral in de stad Port de Paix. Maar tegelijkertijd gaat het dagelijkse leven gewoon door. Mensen hebben niet de luxe om thuis te blijven of kiezen ervoor om alle waarschuwingen te negeren. Ook is er een angst voor het sociale stigma. Er zijn patiënten die positief waren voor corona 'ontsnapt' uit ziekenhuizen waar men werd geïsoleerd. Op verschillende plekken zijn centra voor de opvang van corona patiënten vernield en zelfs verbrand. En de druk op de economie neemt toe. De prijzen blijven stijgen. Ja, ik maak me zorgen over corona maar ik maak me ook zorgen over de toenemende voedsel prijzen en de daaruit voortkomende problemen. Gelukkig is er deze week veel regen gevallen dus we hopen op een mogelijke oogst. Maar ook hier zijn de toenemende prijzen een probleem. Een blik mais om te poten is in prijs verdubbeld; 120 dollar in plaats van 60 dollar. Een dagloon is 50 dollar, om het in perspectief te zetten. Help ons hopen en bidden dat de regen blijft vallen. Ook voor onze watervoorziening. Ik heb nog steeds geen drinkwater in huis en, ondanks dat ik aardig gewend ben geraakt aan geen stromend water hebben, ik kijk uit naar het moment dat er weer water uit de kraan zal komen.

De kliniek blijft druk. Op een maandag, de drukste kliniek dag, zien we nog steeds 150-180 patiënten. Er zijn klinieken gesloten waardoor er meer mensen hier heen komen. Ook mensen die onder behandeling waren in ziekenhuizen in het zuiden komen nu hier. Zo zag ik een vrouw die onder behandeling was voor mogelijk borstkanker. Het ziekenhuis in Mirebalais had een biopsie gedaan maar nu stond alles stil. Helaas kunnen wij haar niet helpen. Een diabetes patiënt die trouw onder behandeling was bij een kliniek in de stad stond daar meerdere keren voor een dichte deur en kwam uiteindelijk maar naar ons.

En naast de extra werkdruk door de corona en aanhangende problemen blijven alle oude problemen en ziekten natuurlijk gewoon bestaan. Nelson is een 7 jarige jongen. Sinds februari heeft hij grote zwellingen bij zijn oren, nek en in zijn liezen. Hij had elke avond koorts en werd mager. Zijn moeder heeft moeite om haar gezin van 5 kinderen draaiend te houden en heeft Nelson ondergebracht bij een tante. De zwellingen bij zijn oren gingen open en pus liep langs zijn gezicht. Helaas voelde niemand binnen zijn 'gastgezin' zich verantwoordelijk genoeg voor Nelson om met hem naar een ziekenhuis te gaan. Gelukkig voor hem kwam er een andere tante langs, tante Elida, en zij schrok van zijn toestand. Tante Elida nam Nelson mee naar haar huis en de dag erna meteen naar ons toe. Het lijkt op extrapulmonale tuberculose; in zijn klieren in plaats van in zijn longen. Ik legde alles uit aan Nelson en zijn tante en benadrukte dat met medicijnen hij heel goed zou kunnen genezen. Ik legde uit hoe belangrijk de vervolgafspraken waren en het trouw innemen van de medicijnen. En vandaag kwam Nelson terug na 15 dagen behandeling. De koorts is weg, hij begint aan te komen en de pussende klieren bij zijn oren worden droog. Geen babypoeder meer nodig om het lekkende pus binnen de perken te houden. Tante Elida blijft voor hem zorgen en over 6 weken hebben ze weer een afspraak. Nelson is een heerlijk joch en het is zo mooi om te zien dat hij veel beter is. De volledige behandeling duurt 6 maanden. Ik ben zo blij dat tante Elida het heft in handen heeft genomen!

Is het leven hier hard? Ja. En soms, af en toe, is mijn frustratie zo groot dat ik mijn tas zou willen pakken en met de eerste vlucht, boot, kano of misschien zelfs wel zwemmend zou willen vertrekken. En de onzekerheid en problematiek rondom corona doen er nog een schepje bovenop. Maar dan komt er een Nelson en weet ik weer waarom ik hier ben.

Vriendelijke groet,
Jacqueline