Binnenbocht

Dag allemaal,

Het is 5 uur smiddags en ik zit op de veranda te genieten van een beetje wind dat er eindelijk is na een 'moekerige' dag. Een ezel met twee kinderen komt het pad op. Geen idee wie het zijn en ik loop naar ze toe. Het zijn twee jongens van een dorp vlakbij. De oudste van 14 komt met zijn broertje van 3; hij heeft al een aantal dagen koorts. Ik leg hem uit dat mijn huis geen ziekenhuis is en hij zegt dat hij dat weet. Hij zegt ook dat hij weet dat er in de middag geen kliniek is en daarom komt hij rechtstreeks naar mijn huis! Zijn eerlijkheid maakt mij aan het lachen. Niks geen smoesjes, gewoon eerlijk zeggen dat je de binnenbocht neemt. Ik zeg dat ik paracetamol zal geven voor de nacht en dat ze morgen terug moeten komen voor verder consult. De jongen zegt dat dat een probleem is maar hij zal zijn best doen. En weer verrast zijn houding mij. Niks geen doordrammen of excuses maken, iets wat we vaak zien. Ik vraag hem waar hun ouders zijn. Vader is in de Dominicaanse Republiek en moeder is net bevallen. Opeens realiseer ik mij dat het niet de eerste keer is dat ik deze jongen zie. Zaterdag kwam er een vrouw in het ziekenhuis nadat ze thuis was bevallen maar de placenta zat vast. Ze had alleen haar oudste zoon bij zich en hij hielp haar zo netjes en respectvol. Dezelfde jongen. Hij legt uit dat hij nu, in de kraamtijd van zijn moeder, in de ochtend vroeg opstaat om eten te maken voor zijn broertjes en zusjes. Voordat hij naar school gaat zorgt hij ervoor dat iedereen gekleed is en kan eten. Het is daarom ook moeilijk voor hem om de volgende ochtend terug te komen. Tja, hierna kon ik niet anders dan met hen naar het ziekenhuis lopen en het broertje volledig te consulteren. Als een 14-jarige jongen vader en moeder kan zijn voor zijn broertjes en zusjes, dan kan ik ook wel wat extra doen.

Hartelijke groeten,

Jacqueline