Waaaat?!?

Hallo allemaal,

Regelmatig zien we mensen waarbij je bij hun binnenkomst even met je ogen moet knipperen en je eerste reactie is: “Waaaat? Hoe…allemensen..…. wanneer….waarom hebt u het in vredesnaam zo, zo, ZO erg laten worden?!”. Dit kan zijn bij wonden, ondervoeding, tuberculose en AIDS, tumoren, liesbreuken en waterzakken, hartfalen, wel, bij heel veel aandoeningen, realiseer ik me nu! De redenen en excuusverhalen zijn divers; ik woon ver weg, regen, mijn moeder is overleden, ik zat bij de toverdokter, kon geen vervoer krijgen, ik was ziek, het is niet mijn schuld, ik nam kruidenthee, geen geld, ik dacht dat het wel zou overgaan, de hond heeft mijn ziekenhuiskaartje opgegeten. Allemaal mooie verhalen maar ondertussen zit je te kijken naar een patiënt die maanden, jaren eerder had moeten komen.

Roselie, 29 jaar, woont ver weg op het platteland in de buurt van Gros Morne. In juni 2018 zag ik haar met vocht in haar buik. Geen hartfalen, geen leverproblemen, geen buiktumoren; alleen dat vocht geïsoleerd in haar buik. Iets wat we af en toe zien en waar we eigenlijk geen medische verklaring voor hebben. De behandeling is moeilijk en vaak niet succesvol. We halen het vocht uit de buik om de patiënt comfortabel te maken en geven plasmedicatie en hopen dat het vocht niet snel terugkomt. Ik zou graag één van die patiënten naar een academisch ziekenhuis sturen voor een verklaring en een definitieve behandeling. Bij Roselie haal ik 9 liter helder geel vocht uit haar buik en met medicijnen gaat ze naar huis.

Het is mei 2021. Er zit een jonge vrouw in de gang te wachten op consultatie. Haar buik is groot. Enorm, giga, geweldig, ongelooflijk groot. Het is Roselie. Haar buik was een tijd redelijk plat gebleven maar sinds december, DECEMBER, was haar buik weer gaan groeien. En groeien. En groeien. En groeien. Door de grootte van haar buik kon ze niet meer liggen, niet meer slapen, niet meer eten. Onder die dikke buik zit een broodmagere vrouw. Waarom komt ze zo laat? Hoe kan een familie dit aanzien? Ze woont ver weg maar er zijn ziekenhuizen dichterbij die ook kunnen helpen. De reden, ze kan mij geen duidelijke verklaring geven. Gewoon, omdat. Maar ik zit wel te kijken naar een vrouw waarbij ik mij afvraag of het draineren van dat vocht, de enorme verplaatsing van volume en elektrolyten, of dat nog wel mogelijk is! Ik overleg met haar en zij ziet het probleem niet zo in. Gewoon even prikken en ze kan weer naar huis, net als de vorige keer. Onder groot voorbehoud maar eigenlijk gedwongen door de situatie besluit ik haar te prikken. Ik kan haar ook niet zo laten lijden. En weer word ik verrast door de enorme lichamelijke veerkracht van de mensen hier. Na het draineren van 45, VIJFENVEERTIG, liter vocht uit haar buik draait Roselie zich op haar zij, schurkt zich lekker in het matras en zegt: “Ah, nu kan ik even lekker slapen.”. Ongelooflijk. Eigenlijk niet met leven verenigbaar maar hier kan het. De dag erna is haar buik nog steeds plat en het is goed te zien hoe mager ze is. In plaats van haar buik steekt nu haar ribbenboog omhoog. Maar ze kan nu beter gaan eten, er is ruimte! En nu afwachten hoe het verder zal gaan. Weer een tijd zonder vocht, hoop ik, en ik hoop dat ze regelmatig komt voor medicijnen. Nap swiv, we wachten af, zeg ik tegen haar. Haar belofte en streven is om terug te komen maar dat horen we altijd, niemand zegt dat ze van plan zijn om alles weer te laten escaleren. Nap swiv!

Hartelijke groeten,
Jacqueline