Moeilijk

Soms is het moeilijk. Soms is het een opeenstapeling van moeilijk. Soms is het verder gaan na een zware, verdrietige en/of frustrerende situatie niet makkelijk. Het afgelopen weekend was moeilijk, verdrietig, frustrerend. Zwaar. En toch komt er elke keer na een zware tijd een moment die ervoor zorgt dat ik de zwaarte kan achterlaten. En daar ben ik elke keer weer ontzettend dankbaar voor!

Judna is een 5 maanden oude melkbaby die ondanks de extra babymelk niet wilde groeien. In maart begon ik met tuberculose behandeling en eindelijk kwam ze aan en werd ze voller. Ze is het eerste kind van vader en het 5e kind van moeder. Het eerste meisje en moeder heeft geen afspraak gemist. Op vrijdagmiddag komt moeder met haar naar de kliniek. Judna heeft opeens hoge koorts en heeft een koortsstuip gehad. Judna reageert niet meer en moeder heeft in haar haast een deel van de weg naar het ziekenhuis te voet gedaan, hopend op een motor die haar een lift zou geven. Met medicijnen en natte doeken komt de koorts wat naar beneden en met moeite vind ik een adertje op haar hoofd voor infuus. Ze begint te bewegen en kan wat drinken. Na enkele uren van schijnbare verbetering krijgt Judna weer een koortstuip en overlijdt. Moeder wil het eerst niet erkennen. Ze vertelt hoe ze de zaterdag ervoor met Judna in de kerk was en hoe men haar feliciteerden met hoe goed Judna eruit begon te zien. Hoe ze eindelijk groter is geworden. Hoe gek de jongens zijn op hun enige zusje. Hoe blij vader is met zijn eerste kind. Na een tijdje wordt ze stil. En dan komt het verdriet. Een klaagzang. En ik kan alleen maar bij haar zitten en heb dezelfde vraag als moeder: "Waarom?".

De zaterdag en zondag is een combinatie van hechtwonden, een asthma patiënte, een bevalling, een vrouw met een groei in haar onderbuik sinds 5 jaar, een man in het eindstadium van AIDS, een verstopte catheter. Ik werk, geef medicijnen, leg uitslagen uit, geef advies, puf mee, verwijs door, praat met familie. Maar het overlijden van Judna en het verdriet van haar moeder blijft bij me. "Waarom?".

In de maandagmorgen kliniek komt een vrouw. 42 jaar oud. Ze heeft 12 maanden een zwelling in haar borst en heeft in Mirballais al de diagnose borstkanker gekregen. Geen behandeling beschikbaar. De zwelling is inmiddels een lekkende wond geworden en het is pijnlijk. Buiten pijnbestrijding en absorberend verband heb ik haar niets te bieden. Haar jongste kind is 5. Ze is meegekomen in verband met een verkoudheid. Ze zit naast moeder maar moeder wil dat ze uit de kamer gaat als moeder met mij haar eigen situatie bespreekt. "Timoun li ye/ze is een kind': zegt moeder. Een kind dat nog veel lijden van haar moeder gaat meemaken. "Waarom?'.

Bij het sluiten van de kliniek op maandag komt er een moeder met een baby van 8 maanden. Ze heeft een waterhoofd. De levensreddende operatie is nergens meer in Haiti te vinden. Het kon in Port au Prince maar door de situatie in Haiti niet meer. Geen neuro team meer beschikbaar. Moeder weet dit eigenlijk al want ze is al in veel ziekenhuizen geweest. Haar hoop was dat ik als buitenlander wel een weg kon vinden voor een operatie in Haiti voor haar dochter. Het wegnemen van die hoop en de erop volgende tranen van moeder zijn hartverscheurend. Ik kan alleen beloven dat haar dochter op een lijst komt voor als er ooit weer geopereerd gaat worden. Grote kans dat haar dochter voor die tijd overlijdt. "Gefrustreerd" is niet voldoende om uit te drukken hoe ik me voel na het vertrek van moeder en kind. "Waarom?".

Mila, 3 maanden, bij ons opgenomen met een genetische botziekte, heeft een paar nare dagen met veel pijn achter de rug. Ook dit droeg bij aan de zorgen van het weekend. Aan het eind van de maandagmiddag is ze in betere doen en ik zit met haar en haar moeder en omabuiten. Mila heeft een grote bos haar maar moeder is een beetje bang om voor de eerste keer Mila's haar in te vlechten. Volgens de cultuur mag het bij 3 maanden maar moeder is bang dat het voor Mila teveel gedoe en waarschijnlijk ongemakkelijk is. Oma en ik besluiten om in ieder geval Mila's haar te wassen. En Mila geniet! Het water op haar hoofd, de massage met de shampoo, tot onze verrassing vindt ze het heerlijk. Dieula loopt langs. Ze woont op het ziekenhuisterrein en heeft Mila geadopteerd als haar zusje. "Eindelijk iemand met grote ogen zoals ik" was Dieula's reactie toen ze Mila voor de eerste keer zag en sindsdien komt ze regelmatig bij Mila langs. Een belangrijke bemoediging voor moeder. Dieula ziet dat we Mila's haar aan het wassen zijn en springt spontaan in. Mila's haar moet worden gevlochten! En dat gebeurt. En weer vindt Mila het heerlijk, dat gefrutsel op haar hoofd. We zitten samen, we kletsen, moeder ontspant als ze ziet hoe Mila ontspant, we lachen, we genieten allemaal ervan dat Mila geniet.

En ik kan het loslaten. Al het voorgaande leed en al de frustratie. Dit moment in de ondergaande zon is goud waard. Het eenvoudig genieten samen van zo'n simpel mooi moment in het niet zo eenvoudige leven van Mila is genoeg. Moet genoeg zijn. "Waarom?". Die vraag is niet aan mij.