Sprookje
Door: jacquelinehaiti
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
08 Mei 2011 | Haïti, Passe Catabois
Dag allemaal,
Nou, kinders, kom maar weer even gezellig rond Jacqueline zitten want ik ga weer een mooi verhaal vertellen. Schuif maar aan, toe maar, er is plek genoeg.
Er was eens in een land ver bij jullie vandaan een jongetje. Zijn naam was Tifrere en hij was 10 jaar oud. Op een dag vroeg zijn vader of Tifrere de geiten op wilde halen uit de weide op de heuvel. De geiten stonden vast met een touw en Tifrere nam stiekem het grote mes mee van zijn vader. Hij wist dat dat eigenlijk niet mocht maar Tifrere had geen zin om de touwen los te maken. De touwen lossnijden was zoveel makkelijker. Het mes was bijna net zo lang als Tifrere maar hij dacht dat hij het mes best wel kon dragen.
Was dat een goed plannetje, kindertjes? Nee, natuurlijk niet!
Terwijl Tifrere naar boven liep, sneed hij met de punt van het mes zo een grote snee in zijn hiel! Het bloed liep in een dikke stroom de heuvel af. Gelukkig liep daar beneden een aardige verpleegkundige, haar naam was Jacqueline. Met gevaar voor eigen leven liep ze tegen de stroom van bloed de heuvel op en redde het jongetje. Ze praatte heel lief tegen Tifrere maar terwijl hij even niet oplette, stak ze een grote, scherpe, kromme naald zo in de achterkant van zijn voet! Met een kakelend lachje knoopte ze het touwtje vast en toen kon het jongetje niet meer lopen. Nog steeds zit hij met zijn voet vast aan de operatietafel.
En dat, lieve kinderen, is het verhaal van Jacqueline’s eerste wondhechting!
Ik heb op de operatiekamer al wat geoefend maar een nette operatiewond is toch makkelijker hechten dan een wond. De foto is van mijn hechtingen nadat een kyste verwijderd was van de voet van een meisje. Al die jaren handwerken werpen zo wel hun vruchten af! Ik werk nog netter dan een lock-machine! Nee hoor, ik kan nog veel leren!
Ik heb ook 2 kleine operaties gedaan; lipomen (vergroeide vetbulten onderhuids) verwijdert. De ene ging niet zo goed maar de tweede ging prima. Heel erg vreemd om in een mens te snijden en weefsel eruit te trekken. Voelt toch een beetje verkeerd, alsof het eigenlijk niet mag! Maar het begin is er, ik kan zo aan de plastische chirurgie beginnen als ik thuis kom. Voor een zacht prijsje….. Ik zet mijn prijslijst wel op mijn weblog!
Maar om eerlijk te zijn, ik snijd liever in een grote biefstuk dan een mens!
Groeten, Jacqueline
Nou, kinders, kom maar weer even gezellig rond Jacqueline zitten want ik ga weer een mooi verhaal vertellen. Schuif maar aan, toe maar, er is plek genoeg.
Er was eens in een land ver bij jullie vandaan een jongetje. Zijn naam was Tifrere en hij was 10 jaar oud. Op een dag vroeg zijn vader of Tifrere de geiten op wilde halen uit de weide op de heuvel. De geiten stonden vast met een touw en Tifrere nam stiekem het grote mes mee van zijn vader. Hij wist dat dat eigenlijk niet mocht maar Tifrere had geen zin om de touwen los te maken. De touwen lossnijden was zoveel makkelijker. Het mes was bijna net zo lang als Tifrere maar hij dacht dat hij het mes best wel kon dragen.
Was dat een goed plannetje, kindertjes? Nee, natuurlijk niet!
Terwijl Tifrere naar boven liep, sneed hij met de punt van het mes zo een grote snee in zijn hiel! Het bloed liep in een dikke stroom de heuvel af. Gelukkig liep daar beneden een aardige verpleegkundige, haar naam was Jacqueline. Met gevaar voor eigen leven liep ze tegen de stroom van bloed de heuvel op en redde het jongetje. Ze praatte heel lief tegen Tifrere maar terwijl hij even niet oplette, stak ze een grote, scherpe, kromme naald zo in de achterkant van zijn voet! Met een kakelend lachje knoopte ze het touwtje vast en toen kon het jongetje niet meer lopen. Nog steeds zit hij met zijn voet vast aan de operatietafel.
En dat, lieve kinderen, is het verhaal van Jacqueline’s eerste wondhechting!
Ik heb op de operatiekamer al wat geoefend maar een nette operatiewond is toch makkelijker hechten dan een wond. De foto is van mijn hechtingen nadat een kyste verwijderd was van de voet van een meisje. Al die jaren handwerken werpen zo wel hun vruchten af! Ik werk nog netter dan een lock-machine! Nee hoor, ik kan nog veel leren!
Ik heb ook 2 kleine operaties gedaan; lipomen (vergroeide vetbulten onderhuids) verwijdert. De ene ging niet zo goed maar de tweede ging prima. Heel erg vreemd om in een mens te snijden en weefsel eruit te trekken. Voelt toch een beetje verkeerd, alsof het eigenlijk niet mag! Maar het begin is er, ik kan zo aan de plastische chirurgie beginnen als ik thuis kom. Voor een zacht prijsje….. Ik zet mijn prijslijst wel op mijn weblog!
Maar om eerlijk te zijn, ik snijd liever in een grote biefstuk dan een mens!
Groeten, Jacqueline
-
09 Mei 2011 - 13:19
Henriette:
Toch wel fijn dat je moeder je met draad en naald heeft leren omgaan. het komt nu goed van pas. Succes met je verdere handwerklessen. leuk om zo af en toe wat van je te lezen. Groetjes uit Ederveen van ons allemaal
-
09 Mei 2011 - 17:53
Froebelwerk:
Ha Jacqueline,
Nog 130 dagen lees ik? Ik spaar al mijn sokken met gaten, jassen zonder knopen en winkelhaken in jongensbroeken voor je op! Ik heb echt nog nooit zo'n net handwerkje gezien!! Maar was de volgende keer dat zwart eerst even van die voeten af... -
11 Mei 2011 - 18:55
Anne V.:
Hoi Jacqueline!
Anne Verbeek hier, de oppas bij de Boontjes, ik kom dan ook ein-de-lijk eens rondkijken op je site. Via Corina al zoveel verhalen gehoord en steeds weer dacht ik: ik moet je gaan volgen, ik wil het! Maarja, door de gang van alle zaakjes vergeet je wel eens wat. Vanaf nu niet meer, want ik me gelijk ingeschreven voor je nieuwe berichten. Dus kan ik niets meer missen. ;-)
Wat een belevenissen allemaal zeg! Wat ik tussen de regels doorlees is dit: je bent daar niet om een taak te vervullen, maar je bent daar op missie. Het is niet zuster J. die dit en dat werk doet, maar Jacqueline die het werk doet dat op haar pad komt. En dat was in het verhaal hierboven dan ook heel letterlijk een straaltje bloed...
Super dat je je zo kunt inzetten en dat ook wílt. Want het lijkt me nogal een opgave om zoveel schrijnende situaties te zien. Van een vrouw onder de 40 kilo, vogelspinnen, voodoomuziek en natuurlijk al die ziektes.
Ik blijf je volgen, maar wens je nu eerst het belangrijkste toe: Gods onmisbare nabijheid en zegen. Hij is er, ook in Haïti.
Groetjes, Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
