Corrie

Hallo allen,
Kennen jullie dat gevoel van “mmhh, misschien was het achteraf toch geen goed idee”?
Het gras rondom het gasthuis staat aardig hoog en op weg naar het ziekenhuis kwam ik Tifrere met zijn ezel s, mama en een kleintje, tegen. Ik bedacht dat ik die ezel wel als grasmaaier kon gebruiken en Tifrere ging akkoord. Meteen maar de daad bij het woord voegen en Tifrere liep mee met de ezels. Prima idee, toch? De honden waren er minder over te spreken en begonnen hevig te blaffen toen Tifrere met ezels de hoek omkwam. Het kleintje schrok en rende weg, precies de verkeerde kant op en hij rolde pardoes de heuvel af. Mama ezel overstuur aan het balken en probeerde los te breken, honden bleven blaffen en alles was een chaos. Mmhh, misschien was het toch geen goed idee… Maar goed, uiteindelijk kwam het kleintje terug doordat de moeder haar bleef roepen en ze staan nu heerlijk te grazen. Niet het stuk voor de veranda dat ik in gedachten had maar goed, als grasmaaier werkt zo’n ezel best goed. Ik begin mij zelfs een beetje zorgen te maken want zij blijft maar eten. Ik denk dat de overvloed aan gras haar overweldigt en dat ze, net als wij als we iets lekkers hebben, gewoon niet op kan houden met eten. Nog een klein hapje, nog eentje, nou, nog eentje dan. Ik hoop niet dat ze morgen met een opgezwollen buik met de pootjes omhoog ligt. Ze heeft trouwens een naam nu; Corrie. Sorry, mama, de één krijgt een straat naar zich vernoemd of een gebouw, jij hebt nu een ezel in Haiti met jouw naam! Toch een hele eer, denk ik zo. Ze dachten eerst dat ik haar ‘Kouri’ (betekent ‘rennen, snel’ in het Creools) noemde maar na even oefenen kunnen ze nu ook ‘Corrie’ zeggen.

Zo acuut als de cholera opeens heftig werd, zo acuut neemt het ook weer af. Nu liggen er nog 6 patienten in redelijke toestand en komen er geen 6 nieuwe patienten per dag meer binnen. Dit is beter vol te houden. In 5 dagen 440 liter infuus en ik weet niet hoeveel liter ORS er doorheen gejast, ongelovelijk.
Het is opeens rustig in de tent. Veel andere patienten zijn of volgens planning of zo mogelijk vroegtijdig naar huis gegaan . We hebben nog een handjevol TB-patienten, hartfalen, hypertensie en een aantal ondervoedingskinderen. Eén nieuw kindje is zo’n schatje maar ook zo zielig. Door haar moeder bij familie gedropt toen ze 3 maanden was en daarna is er niets meer van de moeder vernomen. De familie heeft al genoeg aan de eigen kinderen en Kaitlin valt echt buiten de boot. 18 maanden en zo klein als een popje, zegt geen boe of bah, huilt niet, lacht niet, kijkt alleen met ronde ogen naar de wereld om haar heen. Een echt hartbreker.

Vanavond als vanouds pizza-avond. Willemijn (nieuwe verpleegkundige) en Marjolein (lerares) mogen laten zien hoe hun kookkunsten zijn!

Nog een paar daagjes en ik ga naar Port au Prince, even aan het strand liggen en uitkijken naar de terugkeer naar huis!

Groeten, Jacqueline