weegdag

Dag allemaal,

Het heeft vandaag geregend! Na belovende wolken de afgelopen dagen en wat onweer aan de horizon brak nu eindelijk de bui los. Gelukkig regende het niet zo hard dus de grond kon de regen mooi opnemen. Ik was zo blij als een kind! Dan ben ik toch echt een Nederlander; af en toe heb ik wat regen nodig! En een mooie onweersbui is zo prachtig. De flitsen, het gerommel, ik werd er helemaal gelukkig van. Het bleef erg benauwd maar dat kon de pret niet drukken. Een uurtje na de bui zag je bijna niet meer dat het had geregend maar de herinnering blijft! Ik hoop dat jullie ook wat regen gehad hebben.

Vanochtend heb ik even staan gniffelen bij een patiënt. Geen mooier vermaak dan leedvermaak! Gisterenochtend kwam hij binnen met een grote wond aan zijn hand. Zijn vrouw bleek erg jaloers te zijn en had in een boze bui geprobeerd zijn duim eraf te hakken! En dat was haar bijna nog gelukt ook. De duim hing nog vast aan een stuk huid maar het bot was doormidden. Anne-Marie en Michael hebben de duim er weer aangenaaid en vandaag kwam hij voor wondcontrole en een verbandwissel. Het ziet er redelijk uit en met een beetje geluk raakt hij zijn duim niet kwijt. Ik vroeg aan hem waar zijn vrouw nu was maar blijkbaar hebben ze de ruzie bijgelegd en is alles weer koek en ei. Toen ik hem vroeg of hij zijn lesje had geleerd en dat hij maar beter kon proberen zijn vrouw tevreden te houden zei hij dat hij het volledig begreep en nu elke vrouw te vriend ging houden. Misschien zien we hem dus nog een keer met een ander afgehakt lichaamsdeel….

Morgen is het weer vrijdag en dat is weegdag. Elke TBC-patient wordt één keer per week gewogen om te zien of ze aankomen; een teken dat de behandeling werkt. Het is voor hen ook erg belangrijk en elke kilo wordt met vreugde ontvangen. Toch wel wat anders dan als wij zelf in Nederland op de weegschaal staan. Op weegdag krijgen ze ook een ‘bonbon’. Een soort proteïnekoek. Het doet mij steeds aan het bijvoeren van de koeien in de winter denken.
We hebben ook een soort dikke pindakaas: mamba. De mamba is erg populair en veel patiënten proberen regelmatig een extra zakje binnen te slepen. Helaas moeten we zuinig zijn en de patiënten die goed normaal kunnen eten krijgen dus geen mamba meer. We geven het liever aan de ondervoede kinderen en de slechte eters.
Ook geven we Herbalife als een extra voeding. Ja, jullie horen het goed; Herbalife. Ik ken het als een walgelijk dieetproduct maar hier krijgen ze één sachet per dag om aan te komen. Sommige patiënten met weinig geld delen al deze producten met hun familie en zo eet iedereen een klein beetje beter. Vervelend wordt het als de patiënt zelf niets krijgt omdat de familie alles opeet. Dit komt m.n. voor bij de weeskinderen die van de overblijfsels van hun familie, bijv. een oom of tante, moeten leven en daarom soms dus ook met ondervoeding worden opgenomen.
Als wees in de zorg van je naaste familie loop je het risico een soort slaaf te worden. Je hebt geen rechten en moet hard werken om je ‘verblijf’ te verdienen. Niemand zal die familie er op aanspreken want het is in Haïti een geaccepteerde manier van behandelen. We hebben hier een 14-jarig jongetje voor die reden een tijd als patiënt gehad. Hij kwam met bijvoeding thuis niets aan en het bleek dat de familie zijn bijvoeding opat. Hier bloeide hij op tot een bijdehante tiener en hij is nu thuis bij een ander familielid. Wel laten wij hem elke week terugkomen voor het wegen. Zo houden we voor de familie de druk op de ketel. En tot nog toe is hij niet afgevallen.
Zulke kinderen die tussen de wal en het schip vallen zijn schrijnende voorbeelden in een arme maatschappij. Wie zou jij het eerst te eten geven als je bijna niets hebt, niet genoeg voor iedereen? Je eigen kinderen of de wees die bij je inwoont?
Groeten, Jacqueline