Look-alikes
Door: jacquelinehaiti
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
15 Juli 2011 | Haïti, Passe Catabois
Hallo,
We (Joanne, Anne-Marie en ik) hebben vandaag lekker bij Oceanie gegeten. Zij werkt bij Evens, het plaatselijke café Marktzicht, en ze kan lekker koken. Vandaag rijst met geit en rode saus. Die rode saus wil ik zelf nog proberen na te maken. Olie, water, tomatenkruidenblokjes en uitjes, erg lekker bij rijst en vlees. Ik heb een dikke kippenpoot in de vriezer liggen, ook gekocht bij Oceanie. Afgelopen dinsdag zaten we bij Evens na de operaties een cola-tje te drinken en ze brachten een grote kartonnen doos met bevroren kippenpoten. Deze worden in Amerika ingekocht en het zijn dus niet de schraaie Haitiaanse kippenpootjes. Ze zaten deze buiten los te bikken en dat was een erg verleidelijk gezicht. Esther en ik hebben allebei een paar pootjes gekocht en ik ben nu al druk bezig met het verzinnen van het ultieme recept voor deze unieke poot. Vlees is hier schaars en een malse (diepgevroren) kippenpoot loopt niet elke dag voorbij. Ik denk dat ik de poot wel goed gaar laat worden!
En wat blijft er een regen vallen! Ik ben en blijf een echte boerendochter want ik blijf over het weer klagen! Te heet, te klam, te nat, te ‘moekerig’ enz! Ik wou dat ik hier een regenmeter had, dan kon ik de meterstand af en toe doorgeven! Vandaag weer een onweersbui met krakende klappen en plensregen; met bakken viel het uit de hemel. Ik liep uit de kliniek naar het ziekenhuis en was kletsnat. Maar het had toch een doel want ik zag voor het eerst Djimy, een timide jongen met tuberculose, breeduit lachen. Dat was het waard, zo’n nat pak. Overal stroomt water en alles wordt een glibberbende. En ervoor en erna zo benauwd en plakkerig. (had ik dat al eerder verteld? Nee, toch?) Maar het blijft mooi, een goede onweersbui!
Mackson, het uitgedroogde jongetje met syndroom van Down, is naar huis. Na een paar dagen infuus redde hij het weer met borstmelk en ORS.
Delines, de made-man, doet het redelijk. De wond wordt nu behandeld met suiker. Blijkbaar helpt dit met de wondgenezing. We waren wel even bang dat hij door de mieren zou worden meegenomen maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. Langzaam heelt de wond maar hij houdt wel last van pijn in zijn rug en hij sleept met zijn been. Ik ben bang dat de wond misschien maar het topje van de ijsberg is en dat er dieper zich nare dingen aan het ontwikkelen zijn. Ik zou dolgraag een CT scan willen laten maken maar ja, een CT scanner is in heel Haïti niet te vinden.
Het meisje dat na haar bevalling van een overleden kindje niet kon plassen is overleden. Ondanks dat ze niet plaste, zelfs niet na 200 mg lasix, bleef ze lang stabiel slecht maar afgelopen maandag is ze vrij plotseling overleden. Ze heeft meer dan een week niet geplast, ongelofelijk. Zij was de eerste van in totaal 3 patiënten die zijn overleden deze week en dat is triest. Ik vraag mij dan toch af wat we anders hadden kunnen doen maar weet dat met de beperkte middelen we het zo goed mogelijk proberen te doen. Ik moet zulke patiënten na overlijden echt loslaten want anders word ik zelf gek van het ‘wat als we dit, was het niet zus, misschien hadden we toch zo.’ Ik heb bewondering voor het feit dat Anne-Marie na meer dan 10 jaar de moed niet heeft verloren.
Er vliegen hier gigantische grote zwarte vlinders, een beetje eng, en de Haitianen geloven dat er iemand overlijdt als je deze vlinder ziet. Deze week vliegen er heel veel rond en je zou bijna in dat fabeltje gaan geloven.
Vandaag zijn er weer wat patiënten met nare verhalen opgenomen. Een blinde vrouw met ernstige bloedarmoede, ernstig ondervoed en buikklachten. En andere vrouw met wat lijkt op een ontsteking van haar zachte weefsel en gewrichten, ernstig opgezwollen en met veel pijn. We starten een behandeling en ik hoop dat het de juiste is. De tijd zal het leren.
Hoe dankbaar moeten wij zijn voor onze Nederlandse gezondheidszorg.
Ik ben absoluut geen chirurgische verpleegkundige maar hier vind ik de operaties wel prettig. Je weet wat er mis is en je lost het op. Dit hier ook met beperkingen maar een vetbult op een rug is bevredigend werk; open maken, eruit halen, dichtnaaien, iedereen blij. De interne tropengeneeskunde is dan wel wat anders. Wat is het, wat kun je doen, wat is wijsheid?
Het puzzelen is leuk en interessant, ik leer enorm veel maar het zou mooier zijn als iedereen gezond het ziekenhuis weer uitliep. Onmogelijke doelstelling maar toch…
Een wat vrolijker noot nu. De Amerikaanse meiden hebben een mooi systeem gemaakt voor FrereJarl. Hij heeft soms moeite met het weten wie er dienst heeft omdat hij niet kan lezen. Zij hebben ‘tekeningen’ van ons gemaakt en het is echt grappig, onze look-alikes. Vooral Anne-Marie met haar bril (of toch haar bh..) in haar haar, erg herkenbaar! Joanne met haar fototoestel, ik met mijn tas, Esther met haar mooie lange lijf, Michael in zijn korte gestreepte broek, FrereJarl herkende iedereen in een oogopslag!
Kijk maar, erg leuk!
Groeten, Jacqueline
We (Joanne, Anne-Marie en ik) hebben vandaag lekker bij Oceanie gegeten. Zij werkt bij Evens, het plaatselijke café Marktzicht, en ze kan lekker koken. Vandaag rijst met geit en rode saus. Die rode saus wil ik zelf nog proberen na te maken. Olie, water, tomatenkruidenblokjes en uitjes, erg lekker bij rijst en vlees. Ik heb een dikke kippenpoot in de vriezer liggen, ook gekocht bij Oceanie. Afgelopen dinsdag zaten we bij Evens na de operaties een cola-tje te drinken en ze brachten een grote kartonnen doos met bevroren kippenpoten. Deze worden in Amerika ingekocht en het zijn dus niet de schraaie Haitiaanse kippenpootjes. Ze zaten deze buiten los te bikken en dat was een erg verleidelijk gezicht. Esther en ik hebben allebei een paar pootjes gekocht en ik ben nu al druk bezig met het verzinnen van het ultieme recept voor deze unieke poot. Vlees is hier schaars en een malse (diepgevroren) kippenpoot loopt niet elke dag voorbij. Ik denk dat ik de poot wel goed gaar laat worden!
En wat blijft er een regen vallen! Ik ben en blijf een echte boerendochter want ik blijf over het weer klagen! Te heet, te klam, te nat, te ‘moekerig’ enz! Ik wou dat ik hier een regenmeter had, dan kon ik de meterstand af en toe doorgeven! Vandaag weer een onweersbui met krakende klappen en plensregen; met bakken viel het uit de hemel. Ik liep uit de kliniek naar het ziekenhuis en was kletsnat. Maar het had toch een doel want ik zag voor het eerst Djimy, een timide jongen met tuberculose, breeduit lachen. Dat was het waard, zo’n nat pak. Overal stroomt water en alles wordt een glibberbende. En ervoor en erna zo benauwd en plakkerig. (had ik dat al eerder verteld? Nee, toch?) Maar het blijft mooi, een goede onweersbui!
Mackson, het uitgedroogde jongetje met syndroom van Down, is naar huis. Na een paar dagen infuus redde hij het weer met borstmelk en ORS.
Delines, de made-man, doet het redelijk. De wond wordt nu behandeld met suiker. Blijkbaar helpt dit met de wondgenezing. We waren wel even bang dat hij door de mieren zou worden meegenomen maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. Langzaam heelt de wond maar hij houdt wel last van pijn in zijn rug en hij sleept met zijn been. Ik ben bang dat de wond misschien maar het topje van de ijsberg is en dat er dieper zich nare dingen aan het ontwikkelen zijn. Ik zou dolgraag een CT scan willen laten maken maar ja, een CT scanner is in heel Haïti niet te vinden.
Het meisje dat na haar bevalling van een overleden kindje niet kon plassen is overleden. Ondanks dat ze niet plaste, zelfs niet na 200 mg lasix, bleef ze lang stabiel slecht maar afgelopen maandag is ze vrij plotseling overleden. Ze heeft meer dan een week niet geplast, ongelofelijk. Zij was de eerste van in totaal 3 patiënten die zijn overleden deze week en dat is triest. Ik vraag mij dan toch af wat we anders hadden kunnen doen maar weet dat met de beperkte middelen we het zo goed mogelijk proberen te doen. Ik moet zulke patiënten na overlijden echt loslaten want anders word ik zelf gek van het ‘wat als we dit, was het niet zus, misschien hadden we toch zo.’ Ik heb bewondering voor het feit dat Anne-Marie na meer dan 10 jaar de moed niet heeft verloren.
Er vliegen hier gigantische grote zwarte vlinders, een beetje eng, en de Haitianen geloven dat er iemand overlijdt als je deze vlinder ziet. Deze week vliegen er heel veel rond en je zou bijna in dat fabeltje gaan geloven.
Vandaag zijn er weer wat patiënten met nare verhalen opgenomen. Een blinde vrouw met ernstige bloedarmoede, ernstig ondervoed en buikklachten. En andere vrouw met wat lijkt op een ontsteking van haar zachte weefsel en gewrichten, ernstig opgezwollen en met veel pijn. We starten een behandeling en ik hoop dat het de juiste is. De tijd zal het leren.
Hoe dankbaar moeten wij zijn voor onze Nederlandse gezondheidszorg.
Ik ben absoluut geen chirurgische verpleegkundige maar hier vind ik de operaties wel prettig. Je weet wat er mis is en je lost het op. Dit hier ook met beperkingen maar een vetbult op een rug is bevredigend werk; open maken, eruit halen, dichtnaaien, iedereen blij. De interne tropengeneeskunde is dan wel wat anders. Wat is het, wat kun je doen, wat is wijsheid?
Het puzzelen is leuk en interessant, ik leer enorm veel maar het zou mooier zijn als iedereen gezond het ziekenhuis weer uitliep. Onmogelijke doelstelling maar toch…
Een wat vrolijker noot nu. De Amerikaanse meiden hebben een mooi systeem gemaakt voor FrereJarl. Hij heeft soms moeite met het weten wie er dienst heeft omdat hij niet kan lezen. Zij hebben ‘tekeningen’ van ons gemaakt en het is echt grappig, onze look-alikes. Vooral Anne-Marie met haar bril (of toch haar bh..) in haar haar, erg herkenbaar! Joanne met haar fototoestel, ik met mijn tas, Esther met haar mooie lange lijf, Michael in zijn korte gestreepte broek, FrereJarl herkende iedereen in een oogopslag!
Kijk maar, erg leuk!
Groeten, Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
