Bonswa tout moun!

Boswa tout moun!

Wat zit een mens toch raar in elkaar. Het schijnt gewoon te horen dat je je eigen stempel op een plek waar je woont moet zetten. Nu kan ik hier niet echt aan het schilderen en behangen gaan dus werd het maar schoonmaken. Het gasthuis kan dat ook wel gebruiken! Als je een kastje open trekt dan zitten er verschillende oogjes verwijtend naar je te kijken. Nou, sorry hoor, you just moved!
Ik maak er even een wat langlopend project van door de Amerikanen die er momenteel zijn. Zij gebruiken ‘mijn’ douche en erg fris is het niet. Maar ik ben niet van plan voor (luidruchtige, ‘kloppen kunnen we niet’ en ‘tuurlijk mag elke voorbijganger bij ons op de veranda zitten’ ) Amerikanen te gaan schoonmaken. Kleinzielig? Wie? Ik? Neuh! Ik wacht tot ze weg zijn en dan gaat het loos.
Maar, laat ik bij het begin beginnen en dat is het vervolg van mijn reis.
Ik had een goede vlucht van New York naar Port au Prince en ook de koffers kwamen vlot van de band. En dan weet je meteen dat je weer in Haïti bent! Iedereen roept om je aandacht en halen bijna de koffers onder je handen uit. Het is voor hen geld verdienen dus ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Nader, de chauffeur, stond keurig te wachten. Ik wilde even langs het nationale vliegveld om te controleren of mijn vlucht voor de dag erna geboekt was. Het was half 2 en ze zeiden dat er die dag nog plek was op de vlucht naar Port au Paix om 14.00. Ik vond dat wel een goed plan! Na veel geharrewar over de koffers en 400 US dollars later was alles in kannen en kruiken. Via Frere Jarl liet ik dit aan Anne-Marie weten en zij, Esther en Michael kwamen mij heel lief ophalen van het vliegveld in Port au Paix. Michael in zijn eigen pick-up truck! Heel stoer! Levi is zo veranderd in 4 maanden! Echt een lekker kereltje is het. En hij loopt! Een dag voor op schema kwam ik dus in Passe Catabois aan.
‘sAvonds lekker bij Esther en Michael gegeten en lekker bijgepraat. Zij vertrekken morgen naar Saint Louis du Nord waar zij met een chirurgisch team gaan opereren. Komt ook voor mij goed uit want ik kan dan lekker volgende week in hun huisje. Geen Amerikanen over de vloer!
Afgelopen nacht redelijk geslapen. Het is overdag warm maar snachts koelt het prima af en had ik het zelfs met een deken nog koud. Had ik toch maar mijn kruik ingepakt!
En vanochtend het verdere weerzien met bekenden. Dan veranderde er toch veel in 4 maanden en toch ook weer niet. Ik kreeg wel het commentaar dat ik ‘groot’ was geworden. Hier een compliment maar voor mij voelt dat toch niet zo!
En het beste weerzien van allemaal was met Rosemelene, de vrouw met tuberculose die het in het begin van haar opname zo moeilijk had. Ik herkende haar niet! Vol gezicht en vlot ter been, prachtig.
Ik hoop dat ik een foto kan toevoegen want ze ziet er zo goed uit! Dat maakt alle strijd met haar medicijn-inname de moeite meer dan waard.
En nu zit is de pap op! Het is rond 19.00 uur maar ik ga douchen en naar bed. Ik heb echt zoveel te vertellen maar dat komt morgen wel, hoop ik.
O ja, Babette is er ook nog. Een beetje mager want ze heeft de puppy’s van Bella overgenomen nadat Bella dood ging. Maar als vanouds ligt ze buiten op de veranda op een stoel alles in de gaten te houden. En ze herkende me ook nog!

Welterusten!