Elkana 2

Goedemorgen!

Ik had nog geen tijd gehad om het eerste verhaal over Elkana op de weblog te zetten. Het verhaal heeft inmiddels een erg groot staartje gekregen. Gisteren werd Elkana acuut erg benauwd. Haar longen werkten niet goed doordat haar luchtpijp opeens zo goed als dicht zat. We weten nog steeds niet goed wat haar onderliggend probleem is maar zijn wel begonnen met de behandeling van tuberculose. De antibiotica leek geen verschil te maken en als het kanker is dan kunnen we niets voor haar doen. Maar gisteren raakte alles opeens in een stroomversnelling. Haar luchtpijp zat opeens zo dicht dat ze geen adem kon halen. En overlijden door verstikking is verschrikkelijk. Ze leed enorm en wij leden met haar mee. De enige manier om haar op dat moment te helpen is door een buisje in haar luchtpijp te plaatsen; een tracheotomie. Iets waar we, buiten het gezien te hebben in een film of in ER, geen ervaring mee hebben. En we hebben er geen middelen voor. Ergens moesten er een paar liggen maar niemand wist precies waar. Maar haar zo laten stikken was geen optie. Toen alle medicatie niets hielp hebben we besloten om ondanks alle haken en ogen toch deze procedure te proberen. Het lukte ons om een huls van een pen in haar luchtpijp te plaatsen en hierdoor kon Elkana weer ademen. Ze knapte op en wij konden ook weer ademen! En toen vonden we in een willekeurig laadje twee tracheostoma’s. Een geschenk uit de Hemel, letterlijk en figuurlijk. Het lukte ons om er één bij Elkana te plaatsen en hierdoor kan ze nu veilig vrij ademen. Het is geen behandeling die past binnen Haïti maar welke andere optie hadden we? Haar laten stikken waar we bij stonden?
Laten we bidden dat het tuberculose is en dat door de medicijnen het probleem zich oplost. Dan kan over een tijdje de tracheastoma eruit en kan ze weer zonder ademhalen.
Ik heb grote bewondering voor Anne-Marie. Zij heeft de tracheotomie kunnen en durven plaatsen. Wat een kundige en moedige vrouw is zij. En Elkana heeft zich ook zo goed gedragen. Terwijl je stikt toch zonder verdoving zo’n procedure tolereren, bewonderingswaardig. Gisteravond was ze wel erg bang voor de nacht en ze vroeg of ik niet bij haar kon slapen. Dat heb ik gedaan en ik voel me nu een beetje brak. Slapen in een ziekenhuis omringt door patiënten is niet zo makkelijk!
En nu? Ik sta vierkant achter wat we gedaan hebben maar ik hoop dat dit geen andere nare beslissingen in de toekomst oplevert. Maar laten we maar doen als de Haïtianen; leven bij de dag. En vertrouwen dat het niet alleen mensenwerk is.

Groeten, Jacqueline