Tote-city

Bonswa!

Het zijn een aantal rare dagen geweest. In het ziekenhuis is het zo rustig als het in die twee maanden nog nooit is geweest. Geen gekke dingen, GEEN cholera! Er liggen nu vooral TBC-patienten en een aantal anderen maar alles is rustig. Het is lekker om even rustig aan te doen maar je wordt wel bang dat het stilte voor de storm is!
De regen maakt het ook rustig. Door de slechte wegen komen er minder mensen naar het ziekenhuis en de kliniek. Wel dreigt door het hoogkomende water een nieuwe cholera-uitbraak. Latrines lopen over, regen spoelt het weg, mensen lopen erin en nemen het mee in huis; voila! Een nieuwe cholera-uitbraak. De uitwerpselen blijven 6 weken besmettelijk en dat is een heel lange tijd. Maar gelukkig hebben we het nu rustig.

Er zijn via de missie vanuit Amerika nieuwe medicijnen en aanverwante artikelen aangekomen. Gerrie heeft ook goede spullen meegenomen. Het uitzoeken en opruimen is een hele klus. Er zitten heel goede spullen bij en het is dus dankbaar werk. Maar ook vermoeiend en een heel gesleep. De voorraad hier gaat in ‘totes’; plastic bakken. Elke tote moet uitgezocht en gelabeld worden. Eén zeecontainer zit vol medicatie en één zeecontainer is voor verbandmateriaal en aanverwante artikelen. Veel dingen gaan ook meteen naar de kliniek. In de vochtige hitte is het dus even doorzweten voordat alles weer weggeruimd is. Op de foto zie je onze voorraadkamer naast de operatiekamer. Daar staan de middelen die we veel gebruiken en dat voorkomt dat we voor elk potje en verbandje de zeecontainer in moeten. Het lijkt een zooitje maar eigenlijk is het heel georganiseerd. Je moet het alleen even weten waar wat staat!

Afgelopen vrijdag heb ik weer even geleerd dat je ook aan je eigen veiligheid moet denken als je iemand pijn doet! Een jongen van zo’n 14 jaar kwam binnen met een groot abces op zijn linkerpols. Hij was 15 dagen geleden gevallen en sindsdien zat dat abces daar lekker te pruttelen. Het abces moet open gemaakt worden, alle pus eruit en dan kan met antibiotica de genezing beginnen. Verdoven heeft geen zin. Even een snelle snee met een scherp mesje en openmaken doet net zo zeer als de verdovingsprikken. Aan die jongen uitgelegd en samen met Esther begonnen met de klus. De jongen lag op de behandeltafel en zijn linkerarm lag op zijn schoot. Ik stond aan de rechterkant en terwijl ik het sneetje maakte trok hij door de pijn met een rotgang zijn rechterknie op. Klabang, precies onder tegen mijn kin. Mijn tanden sloegen met een klap tegen elkaar en aan weerskanten zat daar net een stukje tong tussen! Driedubbelbiereneeneenopvouwwagen, dat deed goed zeer! Met tranen in mijn ogen ging ik verder en uiteindelijk werd het een schoon abcesje! Uit wraak zijn arm geamputeerd. Nee hoor, hij vond het zelf ook vervelend en ik kon het hem niet kwalijk nemen. Het deed hem even echt goed pijn dus ik begreep zijn reactie. We hebben er later om kunnen lachen. Ik spreek nu met een gespleten tong maar dat geeft niet….

Hartelijke groeten,
Jacqueline