Odette
Door: jacquelinehaiti
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
03 Juli 2011 | Haïti, Passe Catabois
Hallo allen,
Odette is met ontslag! Na een opname van 3 maanden en 1 week is ze vertrokken! Ze gaat nu wonen bij familie waarvan de man pastor is dus hopelijk komt ze goed terecht. In april waren we nog bang dat ze zou overlijden en had ze ‘nachts zuurstof nodig en nu is ze naar huis. De afgelopen tijd had ze een flinke vinger in de pap van het ziekenhuis en kon ze iedereen mooi rond commanderen. Ik heb haar de foto laten zien die ik op haar opnamedag had gemaakt en zelfs zij schrok van hoe slecht ze er toen uitzag. Nu is ze nog steeds mager maar vergeleken met 3 maanden geleden is ze stukken beter. Het ziekenhuis zal raar aanvoelen zonder haar. Ze kwam in mijn eerste week en is er dus altijd geweest in mijn beleving. Het is goed voor haar dat ze weg is uit het ziekenhuis maar ook voor haar was het een emotionele dag. Gisteren hebben we een klein feestje gehad met muziek en dansen om haar ontslag te vieren. Maar vanochtend voelde het toch een beetje vreemd toen ze weg ging. Vaya con Dios.
Het is erg leuk met de Amerikaanse meiden. Ze staan open voor alles en gaan ook hun eigen weg. De interactie met de patiënten is erg leuk. Cathia heeft natuurlijk een grote voorsprong met haar Haitiaanse wortels en het feit dat ze Creools kan spreken. Maar alle 3 de meiden maken het meeste van hun verblijf hier. Gisteren hebben Jessica, Janeshka en ik de voorraadkamer opgeruimd en dat was een hele gebeurtenis. Ik zal niet weer beginnen over de vieze beestjes hier maar ik zeg alleen dat ik als geëmancipeerde vrouw heel hard om een stoere man heb geroepen toen ik bijna omver gelopen werd door een gigantische spin. Patterson, de zoon van FrereJarl, voelde zich helemaal de man toen hij ons redde van een georganiseerde aanval door een leger van kakkerlakken. Ik heb er in zo’’n geval dan ook geen moeite mee om als een blonde Dolly in een hoekje te gaan gillen. Maar goed, de toren van dozen Unicefmelk die ons dreigde te vermorzelen doordat ‘de beestjes’ de onderste dozen hadden aangevreten staat nu weer keurig gestapeld. En wat kan een mens dan zweten. Het is al heet en klam en dan is het geen pretje om met dozen te gaan lopen sjouwen. We zagen eruit alsof we net onder de douche uit kwamen. Maar toch lekker als alles weer opgeruimd is.
Er komen toch weer meer cholerapatiënten binnen.
********************************
Nou, die laatste woorden zijn maar al te waar. Ik schreef ze en moest daarna stoppen omdat ik het deeg voor de pizza’s moet maken. Terwijl we met z’n allen rond 20.00 lekker buiten zaten te eten werd ik gebeld door FrereJarl en hij zei de gevreesde woorden ‘nouveau patiënt cholera.’ Het is nu bijna middernacht en ik durf de man nu wel even voor een paar uurtjes alleen te laten. Om 2 uur moet er weer een nieuwe zak aan. De 1e 4 liter infuus zitten erin en hij braakt gelukkig niet zoveel. Wel veel diarree en de lucht van cholera is een lucht die ik nooit zal vergeten. Het stinkt niet echt, het is een beetje wee en zoetig en zo herkenbaar. Ik had pas een klein meisje waarbij ik twijfelde of ze wel/niet cholera had en ik nam de beslissing ‘cholera’ toen ik de geur van haar onderkleding rook. De man van vanavond is 68 (in Haiti-jaren is dat bijna 100, gemiddelde levensduur is 45 jaar) en hij kwam voor dood binnen. Vanochtend om 10.00 was het begonnen en om ongeveer 12.00 waren ze op weg gegaan naar het ziekenhuis. Acht uur onderweg geweest. Hij op een ezel en zijn familie droeg zijn bed zodat hij af en toe even kon rusten. Dan breekt je hart. Ik zie mezelf dan met mijn eigen vader zo onderweg en dat kun je je niet voorstellen. Dat wíl je je niet voorstellen.
Een andere cholerapatiënt, een jongen van 15 jaar die er al 3 dagen ligt, deed het ook niet lekker en al met al gingen er weer heel wat infuuszakken doorheen vanavond. En zoveel infuuszakken hebben we niet meer. Viavia hebben we 4 dozen gekregen maar verder is er niet veel meer te krijgen van ‘de overheid’. De infuusvloeistof werd bij het begin van de cholera gedoneerd door het buitenland en dan verdeeld over de ziekenhuizen maar nu, 9 maanden later, komt er weinig meer binnen. Cholera zonder infuus is een verzekerd overlijden van de patiënt. Ik hoop dat niet mee te maken.
Buiten klinkt nu Haitiaanse muziek. Het is een feestweek; Féte Patrionale, en de hele week waren er ‘savonds voetbalwedstrijden. Ik ben er één keer geweest en dat was een les in geduld. Daarover de volgende keer meer. Ik ga nu naar bed want de kakkerlakken beginnen ongeduldig te worden. Normaal is het nu al lang ‘licht uit’ en dan nemen zij het huis over.
Welterusten!
Odette is met ontslag! Na een opname van 3 maanden en 1 week is ze vertrokken! Ze gaat nu wonen bij familie waarvan de man pastor is dus hopelijk komt ze goed terecht. In april waren we nog bang dat ze zou overlijden en had ze ‘nachts zuurstof nodig en nu is ze naar huis. De afgelopen tijd had ze een flinke vinger in de pap van het ziekenhuis en kon ze iedereen mooi rond commanderen. Ik heb haar de foto laten zien die ik op haar opnamedag had gemaakt en zelfs zij schrok van hoe slecht ze er toen uitzag. Nu is ze nog steeds mager maar vergeleken met 3 maanden geleden is ze stukken beter. Het ziekenhuis zal raar aanvoelen zonder haar. Ze kwam in mijn eerste week en is er dus altijd geweest in mijn beleving. Het is goed voor haar dat ze weg is uit het ziekenhuis maar ook voor haar was het een emotionele dag. Gisteren hebben we een klein feestje gehad met muziek en dansen om haar ontslag te vieren. Maar vanochtend voelde het toch een beetje vreemd toen ze weg ging. Vaya con Dios.
Het is erg leuk met de Amerikaanse meiden. Ze staan open voor alles en gaan ook hun eigen weg. De interactie met de patiënten is erg leuk. Cathia heeft natuurlijk een grote voorsprong met haar Haitiaanse wortels en het feit dat ze Creools kan spreken. Maar alle 3 de meiden maken het meeste van hun verblijf hier. Gisteren hebben Jessica, Janeshka en ik de voorraadkamer opgeruimd en dat was een hele gebeurtenis. Ik zal niet weer beginnen over de vieze beestjes hier maar ik zeg alleen dat ik als geëmancipeerde vrouw heel hard om een stoere man heb geroepen toen ik bijna omver gelopen werd door een gigantische spin. Patterson, de zoon van FrereJarl, voelde zich helemaal de man toen hij ons redde van een georganiseerde aanval door een leger van kakkerlakken. Ik heb er in zo’’n geval dan ook geen moeite mee om als een blonde Dolly in een hoekje te gaan gillen. Maar goed, de toren van dozen Unicefmelk die ons dreigde te vermorzelen doordat ‘de beestjes’ de onderste dozen hadden aangevreten staat nu weer keurig gestapeld. En wat kan een mens dan zweten. Het is al heet en klam en dan is het geen pretje om met dozen te gaan lopen sjouwen. We zagen eruit alsof we net onder de douche uit kwamen. Maar toch lekker als alles weer opgeruimd is.
Er komen toch weer meer cholerapatiënten binnen.
********************************
Nou, die laatste woorden zijn maar al te waar. Ik schreef ze en moest daarna stoppen omdat ik het deeg voor de pizza’s moet maken. Terwijl we met z’n allen rond 20.00 lekker buiten zaten te eten werd ik gebeld door FrereJarl en hij zei de gevreesde woorden ‘nouveau patiënt cholera.’ Het is nu bijna middernacht en ik durf de man nu wel even voor een paar uurtjes alleen te laten. Om 2 uur moet er weer een nieuwe zak aan. De 1e 4 liter infuus zitten erin en hij braakt gelukkig niet zoveel. Wel veel diarree en de lucht van cholera is een lucht die ik nooit zal vergeten. Het stinkt niet echt, het is een beetje wee en zoetig en zo herkenbaar. Ik had pas een klein meisje waarbij ik twijfelde of ze wel/niet cholera had en ik nam de beslissing ‘cholera’ toen ik de geur van haar onderkleding rook. De man van vanavond is 68 (in Haiti-jaren is dat bijna 100, gemiddelde levensduur is 45 jaar) en hij kwam voor dood binnen. Vanochtend om 10.00 was het begonnen en om ongeveer 12.00 waren ze op weg gegaan naar het ziekenhuis. Acht uur onderweg geweest. Hij op een ezel en zijn familie droeg zijn bed zodat hij af en toe even kon rusten. Dan breekt je hart. Ik zie mezelf dan met mijn eigen vader zo onderweg en dat kun je je niet voorstellen. Dat wíl je je niet voorstellen.
Een andere cholerapatiënt, een jongen van 15 jaar die er al 3 dagen ligt, deed het ook niet lekker en al met al gingen er weer heel wat infuuszakken doorheen vanavond. En zoveel infuuszakken hebben we niet meer. Viavia hebben we 4 dozen gekregen maar verder is er niet veel meer te krijgen van ‘de overheid’. De infuusvloeistof werd bij het begin van de cholera gedoneerd door het buitenland en dan verdeeld over de ziekenhuizen maar nu, 9 maanden later, komt er weinig meer binnen. Cholera zonder infuus is een verzekerd overlijden van de patiënt. Ik hoop dat niet mee te maken.
Buiten klinkt nu Haitiaanse muziek. Het is een feestweek; Féte Patrionale, en de hele week waren er ‘savonds voetbalwedstrijden. Ik ben er één keer geweest en dat was een les in geduld. Daarover de volgende keer meer. Ik ga nu naar bed want de kakkerlakken beginnen ongeduldig te worden. Normaal is het nu al lang ‘licht uit’ en dan nemen zij het huis over.
Welterusten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
