Bon Dieu vle

Goedemiddag!

Drie dagen, drie keizersneden. Dat klinkt als een beetje teveel van het goede en dat was het eigenlijk ook. En het bleek maar weer dat de ene operatie de andere niet is. De eerste was voor een kindje dat met de benen in plaats van het hoofdje naar beneden lag. Het werd een keizersnede met hindernissen. Erg grote baarmoeder, hoofdje van het kind wilde niet eruit, baarmoeder wilde niet terug in de buikholte, bloeddruk ging erg naar beneden, ruggenprik raakte uitgewerkt en de vrouw bleef maar in haar buikholte bloeden. Uiteindelijk een operatie van ruim 4 uur. Michael opereerde, Esther moest én assisteren én voor de instrumenten zorgen, Manette zorgde voor het kindje en ik verzorgde de anaesthesie. (jaja, daar hebben we jaren voor gestudeerd…) We deden allemaal ons best maar zodra het ene probleem was opgelost dan kwam het volgende. Op een gegeven moment raakten we allemaal ontmoedigd en ik denk dat, als het zou kunnen, we allemaal het liefst waren weggelopen. Er is hier geen back-up plan dus je moet verder. En uiteindelijk kwam het ook goed. Moeder en kind doen het nu allebei boven verwachting. De moeder heeft wel een extra grote wond en een drain in haar buik. Helemaal buiten gevaar is ze niet, de kans op infectie en bijvoorbeeld darmproblemen is groot. Maar, ze leven!

Zaterdagmorgen kwam er een zwangere vrouw met weeën en bloedverlies. Volgens haar was ze 7 maanden zwanger. Placenta previa; haar placenta lag op de verkeerde plek, onder in haar baarmoeder en als ze verder zou openen dan krijg je een grote bloeding die zij en het kind hier niet kan overleven. Dus weer een keizersnede……..
Met lood in de schoenen begonnen we. En wat een zegen, binnen het uur waren we klaar. Mama goed, baby goed, alles goed! Het kindje bleek volgroeid te zijn. En begon meteen na geboorte te duimzuigen! De eerste keer dat ik dat heb gezien. Zie je wel, duimen is aangeboren dus ik had het nooit moeten hoeven afleren! En achteraf zo goed voor ons dat we na die ellendige keizersnede een goede keizersnede hadden. Dat geeft de burger moed!

En ik ben niet bijgelovig maar veel dingen komen in drieën. We maakten daar geintjes over op de zondag. Totdat om 17.00 een vrouw binnenkwam die al een dag weeën had. We begonnen optimistisch; ze was al ver open en binnen een uurtje zou dat kindje er wel zijn. Esther ging naar huis om popcorn te maken en het bier koud te zetten. Laatste avond voor hun vakantie dus dat moet gevierd worden! De volgende ochtend zouden zij en Michael om 04.00 vertrekken. Appeltje-eitje! Dus niet. Na een steeds beroerder wordende, niet voortzettende bevalling begonnen we om 23.45 aan onze derde keizersnede. Het kindje heeft het helaas niet overleefd. Met moeder ging het ook lange tijd niet goed en tot 03.00 waren we aan het opereren. Esther en Michael konden dus meteen door naar Port de Paix voor hun vlucht naar Port au Prince. Geen leuke start van hun vakantie.
En ook niet leuk dat van de drie keizersneden er maar één zonder problemen verliep.

Ik heb vaker hier in situaties gestaan waar ik mij als mens hopeloos en aan het eind van mijn kunnen voelde en alleen maar kon bidden om hulp en wijsheid maar zo’n extreme situatie als vrijdag en zondagavond hoop ik nooit meer mee te maken. Bon Dieu vle (als God het wil) en Mesi Bon Dieu (dank zij God) zijn hier gevleugelde uitdrukkingen. Maar in zulke situaties zeg je het niet alleen maar beleef je het ook zo. Nergens anders is hulp van te verwachten.

Groeten, Jacqueline