tuttut

Hallo allen,

Het is nu vrijdagmorgen en ik zit lekker voor mijn vakantiehuisje! Wat heerlijk, rust om je heen! De muizenjacht wil nog niet echt slagen; ze eten keurig hun bordje vergif leeg maar elke nacht dansen de muizen op tafel. Maar misschien leggen achter de schermen er een hoop het loodje en zal het steeds rustiger worden. Ik zou willen dat jullie mijn huidige uitzicht zouden kunnen zien! Er loopt een schattig wollig ezelkindje voor mijn deur te grazen. Ik wil ook een ezel! Ik wilde altijd al een zoogkoe en een Nubische geit maar nu wil ik er ook een ezel bij! Ik heb erg met de ezels hier te doen. Ze werken enorm hard. Hele einden leggen ze af met een zware last. En dan wordt je ook nog geslagen. Ik zou er allang bij gaan liggen, bekijk het maar! Zo koppig als een ezel klopt dus niet. Ze zijn geweldig. Werken tot ze er soms letterlijk dood bij neer vallen.

Mijn week dienst zit er weer op en het is niet al te druk geweest. Veel hechtwonden en ik ben best een beetje trots op mezelf. Er kwam een jonge kerel die zijn vinger in de lengte zo goed als doormidden had gehakt. Ik heb het weer aan elkaar gezet en gisteren kwam hij terug. Het lijkt mooi te genezen! Hij heeft wel veel pijn maar dat kan ik mij wel voorstellen!

Deze week erg moeten lachen om een operatiepatiënt. Halverwege de operatie steekt hij zijn hoofd omhoog en kijkt over de afscheiding. Anne-Marie heeft net zijn hernia afgebonden en een groot lap vlees komt uit de wond. Hij kijkt even, zegt ‘tuttut’, schudt zijn hoofd en gaat weer liggen. Voor hem werd ik snachts geroepen. Hij was uit bed gevallen. Veel mensen slapen op de grond dus zijn niet gewend aan een hoog bed. Hij dus ook niet! Hij had een grote snee op zijn voorhoofd maar denk maar niet dat hij wilde toestaan dat ik de wond hechte. Nooit meer zou er een naald of mes bij hem in de buurt mogen komen! Met een paar pleistertjes de wondranden dus maar tegen elkaar geplakt.
Hij wist niet hoe snel hij de volgende dag het ziekenhuis moest verlaten. Hij nam geen enkel risico meer!

De dames na de keizersneden doen het na wat hobbels redelijk goed. De tweede dame gaat morgen hopelijk naar huis maar de eerste en derde doen er wat langer over. We durven nu langzaam wat positiever te worden over hun herstel. Ik zal ze in ieder geval nooit vergeten.

Woensdag kwam er een dame met een torenhoge bloeddruk en de baby in stuitligging op het zwangerenspreekuur. Ze mocht naar huis om spullen te halen en haar familie in te lichten over haar opname. Tot nog toe is ze niet terug gekomen. Er ligt iemand uit haar dorp in het ziekenhuis en toen we navraag deden hoorden we waarom niet. Ze moest eerst met een lading houtskool naar Port de Paix lopen. Geen goed plan! Ik ben benieuwd of ze ooit nog komt.

Groeten, Jacqueline