Vrouw Holle
Door: jacquelinehaiti
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
01 Maart 2012 | Haïti, Passe Catabois
Hallo mensen!
Haïti maakt een beetje een Vrouw Holle van mij. Ik heb net mijn tonnetje melk weggezet voor 12 uur ‘veryoghurten’. Yep, ik bak mijn eigen brood, maak yoghurt en kook maïspap voor de hond. Hondenvoer kun je hier niet kopen dus dat koken we zelf. Maïspap, welke hond is daar nu niet groot van geworden! En met het bakken van cake of zo ben je ook beperkt. Bloem, olie, suiker moet het hoofdbestanddeel zijn. Iets anders is er niet. Tenzij het met bezoekers meekomt. Ryna had twee appels achtergelaten en daar heb ik met veel plezier een appelcake van gebakken
Organisch verantwoord bezig dus! Simpele dingen worden hier veel werk. Maar wel bevredigend om in het zweet des aanschijns bezig te zijn en uiteindelijk nog wat lekkers overhouden ook.
Over de hond gesproken…. Niet tegen Michael zeggen maar Zeus is bijna drie dagen weggeweest. Zondagavond kwam hij niet thuis en pas dinsdagmiddag kwam hij afgepeigerd bij het ziekenhuis aanlopen. Een goede hondenoppasser ben ik dus niet. Of misschien is mijn maïspap niet te vreten?
De muizen zijn wel volgens plan vertrokken; missie geslaagd!
Het ziekenhuis loopt weer aardig vol. De afgelopen dagen hebben we veel mensen opgenomen. Onder andere een schattige tweeling met een huidaandoening. Ze knapten gelukkig goed op en zijn nu met antibiotica en zalf weer naar huis. We hebben nu 4 patiënten met een onduidelijk beeld liggen. Allemaal erg ziek. Een meisje van vijf met onverklaarbare koorts die niet op behandeling reageert. Een man met HIV en hartfalen die eerst genezing bij de toverdokter heeft gezocht en daar niet beter van is geworden. En een vrouw die thuis is bevallen en ook HIV heeft maar mogelijk ook andere problemen. Ze is 24 en is 8 keer bevallen, 2 kinderen kort na geboorte overleden dus mogelijk ook door HIV. Een 22-jarige man kwam vandaag binnen. Na veel gelieg lijkt het verhaal te zijn dat hij bijna een maand ziek is. Koorts, opgezette en pijnlijke buik, gezwollen benen, vergrote lever. Allemaal nare symptomen maar opgeteld leidt het niet tot een eenduidige diagnose. En alle 4 hebben ze een forse bloedarmoede. Frustrerend om zo ‘onduidelijk’ bezig te moeten zijn.
Gelukkig zijn er de operaties. Simpel; je weet wat er mis is en het kan eruit! In veel van de gevallen tenminste. En ik kan weer een handeling aan mijn Haitiaans repertoire toevoegen; een ruggenprik! Hiermee geven we de anesthesie voor veel van de operaties. Het voelt vreemd aan maar inmiddels krijg ik de slag aardig te pakken. En dat voor een verpleegkundige met een naaldenfobie! Ik begin er aardig van te genezen. Zolang ik aan deze kant van de naald zit tenminste…
Ik hoor nu veel gehuil uit het ziekenhuis komen. Ik hoop niet dat één van de vier patiënten is overleden. Even gaan controleren.
Groeten,
Jacqueline
PS Niemand in het ziekenhuis overleden maar wel een jonge vrouw in het dorp. Het huilen gaat door merg en been.
Haïti maakt een beetje een Vrouw Holle van mij. Ik heb net mijn tonnetje melk weggezet voor 12 uur ‘veryoghurten’. Yep, ik bak mijn eigen brood, maak yoghurt en kook maïspap voor de hond. Hondenvoer kun je hier niet kopen dus dat koken we zelf. Maïspap, welke hond is daar nu niet groot van geworden! En met het bakken van cake of zo ben je ook beperkt. Bloem, olie, suiker moet het hoofdbestanddeel zijn. Iets anders is er niet. Tenzij het met bezoekers meekomt. Ryna had twee appels achtergelaten en daar heb ik met veel plezier een appelcake van gebakken
Organisch verantwoord bezig dus! Simpele dingen worden hier veel werk. Maar wel bevredigend om in het zweet des aanschijns bezig te zijn en uiteindelijk nog wat lekkers overhouden ook.
Over de hond gesproken…. Niet tegen Michael zeggen maar Zeus is bijna drie dagen weggeweest. Zondagavond kwam hij niet thuis en pas dinsdagmiddag kwam hij afgepeigerd bij het ziekenhuis aanlopen. Een goede hondenoppasser ben ik dus niet. Of misschien is mijn maïspap niet te vreten?
De muizen zijn wel volgens plan vertrokken; missie geslaagd!
Het ziekenhuis loopt weer aardig vol. De afgelopen dagen hebben we veel mensen opgenomen. Onder andere een schattige tweeling met een huidaandoening. Ze knapten gelukkig goed op en zijn nu met antibiotica en zalf weer naar huis. We hebben nu 4 patiënten met een onduidelijk beeld liggen. Allemaal erg ziek. Een meisje van vijf met onverklaarbare koorts die niet op behandeling reageert. Een man met HIV en hartfalen die eerst genezing bij de toverdokter heeft gezocht en daar niet beter van is geworden. En een vrouw die thuis is bevallen en ook HIV heeft maar mogelijk ook andere problemen. Ze is 24 en is 8 keer bevallen, 2 kinderen kort na geboorte overleden dus mogelijk ook door HIV. Een 22-jarige man kwam vandaag binnen. Na veel gelieg lijkt het verhaal te zijn dat hij bijna een maand ziek is. Koorts, opgezette en pijnlijke buik, gezwollen benen, vergrote lever. Allemaal nare symptomen maar opgeteld leidt het niet tot een eenduidige diagnose. En alle 4 hebben ze een forse bloedarmoede. Frustrerend om zo ‘onduidelijk’ bezig te moeten zijn.
Gelukkig zijn er de operaties. Simpel; je weet wat er mis is en het kan eruit! In veel van de gevallen tenminste. En ik kan weer een handeling aan mijn Haitiaans repertoire toevoegen; een ruggenprik! Hiermee geven we de anesthesie voor veel van de operaties. Het voelt vreemd aan maar inmiddels krijg ik de slag aardig te pakken. En dat voor een verpleegkundige met een naaldenfobie! Ik begin er aardig van te genezen. Zolang ik aan deze kant van de naald zit tenminste…
Ik hoor nu veel gehuil uit het ziekenhuis komen. Ik hoop niet dat één van de vier patiënten is overleden. Even gaan controleren.
Groeten,
Jacqueline
PS Niemand in het ziekenhuis overleden maar wel een jonge vrouw in het dorp. Het huilen gaat door merg en been.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
