Ivenet
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
14 Oktober 2012 | Haïti, Passe Catabois
Dag allemaal,
En weer is het zaterdagmorgen. Een hete zaterdagmorgen. Net even met mijn Ipod op een nabije berg gaan zitten maar zelfs in de schaduw werd het rond 11.00 echt te heet. Maar ik voelde me nog niet half zo heet en bezweet als afgelopen dinsdag. Ik ben op zoek geweest naar een patiënt. Ivenet, een 15 jarige jongen die al maanden een zwelling van zijn bovenbeen heeft. Hij leek eerst te reageren op de tuberculose behandeling maar de laatste keer dat ik hem zag, was zijn been toch weer dikker geworden. Nu kan het even duren voordat de behandeling echt resultaten geeft maar het zat me niet lekker. Volgende week komt er een Amerikaans team in St Louis du Nord met o.a. ook een orthopeed. Het zou zo mooi zijn als hij daar naartoe kon gaan voor een consultatie. Maar zijn volgende afspraak was na volgende week.
De enige optie was om hem op te gaan zoeken en dit met hem en zijn familie te bespreken. Ik had zijn naam en woonplaats maar dat maakt het nog niet simpel. Hij woont in de plek Decide en daar blijken er 4 van te zijn. Lichtelijk ironisch, de plek heet Decide/Beslissing maar mensen kunnen niet beslissen en hebben dus maar 4 plekken zo genoemd.
Met een motorchauffeur op weg gegaan naar de 1e Decide. Eenmaal in de omgeving begon het grote vragen. De 1e Decide ligt erg afgelegen en we moesten dus ook een lokale chauffeur vragen om ons voor te gaan tussen de tuinen door en over bergen. Enorm droog daar en ik voelde me soms net alsof ik in een Western rond reed. Eenmaal in de 1e Decide aangekomen deden we navraag bij het kleine lokale schooltje. De leraar herkende de familienaam niet en hij kende toch echt elk gezin in Decide. Eerste slag, wijd! Door de droge bushbush op weg naar de 2e Decide. Dit ligt erg hoog en op een gegeven moment kun je niet met 2 op de motor omhoog. Dat betekende dus in de hitte, met al 2 uur zitten op de motor in je benen, steil omhoog lopen. Ik dacht dat ik het zou begeven. En dan ook dus niet zeker weten dat hij daar woont! Bij de eerste navragingen leek het niet hoopvol. De naam werd niet herkend. Uiteindelijk kwamen we aan bij een huisje waar een vrouw ons wist te vertellen dat we nog niet in Decide waren aangekomen maar dat zij wel van de familienaam had gehoord. Dat gaf moed. Ze gaf me een stoel om even uit te rusten/lekken en sprak me tot mijn verbazing met mijn naam aan. Het bleek dat haar dochtertje bij ons was geopereerd. In the middle of nowhere; een tevreden klant! Met frisse tegenzin ging na even de tocht verder de berg op. Een stukje verder kwamen we bij een kerkje waar we navraag deden bij een oude vrouw. En laat dat nou de oma van Ivenet zijn! Blijdschap alom! Maar helaas, we konden niet met de motor bij zijn huis komen… Berg op, berg af over een veredeld geitenpad. Omringd door praktisch omhoog huppelende Haïtianen sleepte ik mijn zwetende lijf stapje bij stapje omhoog. En ik wist dat we dit op de terugweg dus weer zouden moeten lopen!
Maar alle moeite was niet voor niets! Ivenet en zijn moeder waren thuis (en al snel de rest van het dorp ook) en ze vertrekken zondag naar St Louis du Nord om de orthopeed te zien. Tweede slag, RAAK! Ik zal je de details over de terugtocht besparen, het kan geen prettig gezicht geweest zijn. Maar ik vond het geweldig dat we hem hadden gevonden! Nu maar afwachten hoe het verder gaat lopen.
En erg grappig; de dag erna waren er verschillende vrouwen uit Decide op het zwangerschapsspreekuur. Zo’n trip zorgt dus ook voor patiëntenbinding! Zijn tante zat er ook tussen en ze zei dat de vader ook akkoord was gegaan. Goed bericht! Alle moeite dubbel en dwars waard!
Groeten, Jacqueline
En weer is het zaterdagmorgen. Een hete zaterdagmorgen. Net even met mijn Ipod op een nabije berg gaan zitten maar zelfs in de schaduw werd het rond 11.00 echt te heet. Maar ik voelde me nog niet half zo heet en bezweet als afgelopen dinsdag. Ik ben op zoek geweest naar een patiënt. Ivenet, een 15 jarige jongen die al maanden een zwelling van zijn bovenbeen heeft. Hij leek eerst te reageren op de tuberculose behandeling maar de laatste keer dat ik hem zag, was zijn been toch weer dikker geworden. Nu kan het even duren voordat de behandeling echt resultaten geeft maar het zat me niet lekker. Volgende week komt er een Amerikaans team in St Louis du Nord met o.a. ook een orthopeed. Het zou zo mooi zijn als hij daar naartoe kon gaan voor een consultatie. Maar zijn volgende afspraak was na volgende week.
De enige optie was om hem op te gaan zoeken en dit met hem en zijn familie te bespreken. Ik had zijn naam en woonplaats maar dat maakt het nog niet simpel. Hij woont in de plek Decide en daar blijken er 4 van te zijn. Lichtelijk ironisch, de plek heet Decide/Beslissing maar mensen kunnen niet beslissen en hebben dus maar 4 plekken zo genoemd.
Met een motorchauffeur op weg gegaan naar de 1e Decide. Eenmaal in de omgeving begon het grote vragen. De 1e Decide ligt erg afgelegen en we moesten dus ook een lokale chauffeur vragen om ons voor te gaan tussen de tuinen door en over bergen. Enorm droog daar en ik voelde me soms net alsof ik in een Western rond reed. Eenmaal in de 1e Decide aangekomen deden we navraag bij het kleine lokale schooltje. De leraar herkende de familienaam niet en hij kende toch echt elk gezin in Decide. Eerste slag, wijd! Door de droge bushbush op weg naar de 2e Decide. Dit ligt erg hoog en op een gegeven moment kun je niet met 2 op de motor omhoog. Dat betekende dus in de hitte, met al 2 uur zitten op de motor in je benen, steil omhoog lopen. Ik dacht dat ik het zou begeven. En dan ook dus niet zeker weten dat hij daar woont! Bij de eerste navragingen leek het niet hoopvol. De naam werd niet herkend. Uiteindelijk kwamen we aan bij een huisje waar een vrouw ons wist te vertellen dat we nog niet in Decide waren aangekomen maar dat zij wel van de familienaam had gehoord. Dat gaf moed. Ze gaf me een stoel om even uit te rusten/lekken en sprak me tot mijn verbazing met mijn naam aan. Het bleek dat haar dochtertje bij ons was geopereerd. In the middle of nowhere; een tevreden klant! Met frisse tegenzin ging na even de tocht verder de berg op. Een stukje verder kwamen we bij een kerkje waar we navraag deden bij een oude vrouw. En laat dat nou de oma van Ivenet zijn! Blijdschap alom! Maar helaas, we konden niet met de motor bij zijn huis komen… Berg op, berg af over een veredeld geitenpad. Omringd door praktisch omhoog huppelende Haïtianen sleepte ik mijn zwetende lijf stapje bij stapje omhoog. En ik wist dat we dit op de terugweg dus weer zouden moeten lopen!
Maar alle moeite was niet voor niets! Ivenet en zijn moeder waren thuis (en al snel de rest van het dorp ook) en ze vertrekken zondag naar St Louis du Nord om de orthopeed te zien. Tweede slag, RAAK! Ik zal je de details over de terugtocht besparen, het kan geen prettig gezicht geweest zijn. Maar ik vond het geweldig dat we hem hadden gevonden! Nu maar afwachten hoe het verder gaat lopen.
En erg grappig; de dag erna waren er verschillende vrouwen uit Decide op het zwangerschapsspreekuur. Zo’n trip zorgt dus ook voor patiëntenbinding! Zijn tante zat er ook tussen en ze zei dat de vader ook akkoord was gegaan. Goed bericht! Alle moeite dubbel en dwars waard!
Groeten, Jacqueline
-
15 Oktober 2012 - 08:35
Anne :
Ben trots op jou! Respect!! -
15 Oktober 2012 - 23:06
Corina:
nog warmer dus dan vroeger hooibalen van de zolder afgooien ? Of in het weiland de kanten uitharken ?
oh...oh...ik denk niet dat ik het je nagedaan zou hebben !Gelukkig dat je inzet beloond is !
Het begint hier nu toch echt herfst te worden, zo mooi gisteren in het bos !
we zullen wat herfstbladeren voor je bewaren !
groetjes en een dikke knuffel ! -
16 Oktober 2012 - 12:50
Ciska:
Dat wordt dus volgend jaar zonder problemen de Nijmeegse vierdaagse voor jou!
(maar had je Ivenet niet even een berichtje kunnen sturen via facebook, hyves, Whatsapp of een tweet???? ;)) -
16 Oktober 2012 - 12:51
Ciska:
Dat wordt dus volgend jaar zonder problemen de Nijmeegse vierdaagse voor jou!
(maar had je Ivenet niet even een berichtje kunnen sturen via facebook, hyves, Whatsapp of een tweet???? ;)) -
17 Oktober 2012 - 19:34
Yvonne Borkus:
Dag Jaqueline, lang niets van ons laten horen, maar we volgen je reisverslagen met ontzag. Groetjes Johan en Yvonne Borkus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
