Paard door het lint

Hallo allemaal,

Degenen die me al wat langer kennen, weten dat ik niet zo’n beste reiziger ben. Als er iets raars kan gebeuren waardoor mijn reis beïnvloed wordt, dan zal dat mij ook gebeuren. Toen ik nog in Engeland zat, en regelmatig heen en weer reisde, zeiden vrienden al dat ze nooit op dezelfde dag als mij wilden reizen. Twee keer een terroristenaanslag, mist, sneeuw, overstroming, vulkaanuitbarsting (ben, denk, ik één van de weinigen in Nederland die een sollicitatiegesprek moest laten verzetten omdat ze door een vulkaanuitbarsting niet kon komen) en willekeurige vertragingen, ik heb het allemaal al gehad. Ik stond een keer lange tijd stil op de snelweg in de bus naar Heathrow omdat er een paard op de snelweg liep. Hierdoor miste ik toen bijna mijn vlucht. En op mijn reis naar Haïti gaf wederom een paard problemen. De vlucht naar New York had al ruim vertraging maar uiteindelijk reden we richting de startbaan. Om vervolgens keurig weer terug te rijden. Eén van de paarden in het ruim was volledig door het lint gegaan en moest uitgeladen worden. Hebben wij dat? Gelukkig had ik een overstap van bijna 13 uur in New York dus die uren gingen mooi van die rondhangtijd af. In plaats van om 20.00 kwam ik rond 23.00 op New York aan. En wat kan de tijd langzaam gaan als je doelloos rondhangt….
In Port au Prince kwam Michael mij ophalen en bleef ik gezellig een nachtje bij hem en Levi logeren. Lekker bijpraten en vrijdagochtend ben ik met hem mee geweest naar de kliniek in Canaan. Dat is een sloppenwijk tegen de bergen aan de rand van Port au Prince. Hier zijn na de aardbeving de mensen naar toe gevlucht. Inmiddels staan er wat huizen tussen de tenten en golfplaten hutjes en hebben de mensen er een gemeenschap van gemaakt. Er zitten ook kerken en scholen en in één van die scholen doen Michael en Esther 3 dagen in de week kliniek. Vrijdagmiddag doorgevlogen naar Port de Paix en zaterdag (met de koffer die maar een dag vertraagd was!) door Rob en de meiden opgehaald en weer terug in Passe Catabois. Vanaf thuis in Ederveen een heel gesjouw over de aardbol! Maar uiteindelijk is zo’n reis dan toch ten einde en zit ik nu weer in zonnig, heet Haïti weer een weblog te schrijven.
Inmiddels kennis gemaakt met de twee verpleegkundigen die hier voor een maand zijn, Anne, de nieuwe juffrouw, de ouders van Rob en ook Ben weer gezien en na de koffer uitpakken voelt het alsof ik niet ben weg geweest. Ik was alleen vergeten hoe gemeen de muggen kunnen zijn! Vergeten om DEET te smeren en aan het eind van de avond stonden mijn benen in brand. Je blijft krabben…
Het is zo vreemd om te bedenken dat het bij jullie nog aardig winter is! De sneeuw en vorst lijkt nu erg ver weg. Het is hier enorm droog. Het heeft sinds ik weg ben, niet meer geregend en alles is bruin en dor. Ik hoop dat ik wat Nederlandse neerslag met me heb meegenomen en dat het binnenkort zal regenen. Misschien is er daardoor nog wat oogst te redden.
Morgen begint het werk weer. Ik heb er zin in!

Groeten, Jacqueline