Vers bloed

Goedemorgen allen,

Weer een stralend zonnige ochtend in het mooie Haïti! We hebben over de afgelopen week veel regen gehad en dat is geweldig. Ik heb zelfs een nacht onder een laken moeten slapen, zo koud was het! Het kan wel zo fris als 28’C geweest zijn…. En we hebben zelfs hagel gehad! Ja, echt! Ik had even wat tijd nodig om dat rare geluid te herkennen. Ik hoorde getik op het dak en tegen de metalen raamhorren. Mijn eerste gedachte was dat er ontevreden mensen buiten stonden die dachten dat het tijd was voor een ouderwetse steniging! Maar het bleek dus hagel te zijn. Met dat het valt, smelt het ook meteen maar het was even een raar gezicht en gehoor. Ik wacht nu op de eerste sneeuwbui.

Als het ziekenhuis het toelaat, probeer ik het weekend niet in Passe Catabois te zijn. Jullie kennen het verhaal over de weekendsluiting voor nieuwe gevallen dus ik zal jullie daar niet weer mee vermoeien. Afgelopen zondag was ik wel in Passe Catabois en zou ik eten koken met MarieJosette. We aten kip dus dat betekent hier dus ook dat je begint met het slachten van de kip. Niks mooi kipfiletje of plofkip uitzoeken in het koelvak van de supermarkt. Je begint met het uitzoeken van een mooie levende kip! Ik had net de kip onthoofd toen de telefoon ging. Frere Jarl. De wachter van het ziekenhuis. Welverdraaiddriekeerdrommelspotdikkie! Hij wist dat ik thuis was dus belde toch maar. Er was een vrouw bevallen bij het hek van het ziekenhuis en nu kwam de placenta niet. Officieel moet ze door naar het ziekenhuis in Port de Paix maar dat vond ik wel wat sneu. Ik zei dat we even konden afwachten maar dat hij terug moest bellen als de placenta echt niet kwam. Even later belde hij weer terug. Met gezonde tegenzin de kip links laten liggen en toch maar naar het ziekenhuis. De placenta kwam uiteindelijk vanzelf en na inspectie van de vrouw kon iedereen naar huis. Door al mijn frustratie rondom de weekendsluiting ging het plukken van de kip lekker snel!

Er zijn nu drie Amerikaanse medische studenten voor twee weken hier. Eén is er al vaker geweest; Jessica. Ze weet van de omstandigheden hier en had, heel lief, een grote zak met zakjes M&M’s en zoute pinda’s meegenomen! Ze kan wat Creools en ziet, onder begeleiding, ook patiënten in de kliniek. Het maakt het ook weer duidelijk voor mij hoe anders de gezondheidszorg is hier en hoe anders je dus ook werkt. Zonder goede diagnostiek moet je het diagnose stellen/behandelen heel anders benaderen en dat doe ik nu dus automatisch, zonder me nu nog bewust te zijn van die aanpassing. Door ‘vers bloed’ en hun eerste ervaringen hier word ik me er wel weer even bewust van. Hun eerste ervaringen waren mijn eerste ervaringen. Hun eerste frustraties waren mijn eerste frustraties. Hun eerste verwonderingen waren mijn eerste verwonderingen. Ondanks alle moeilijkheden en onmogelijkheden toch proberen goede medische zorg te leveren; het blijft hier een strijd. Als het niet lukt is het moeilijk om te accepteren. Maar toch moet je er vrede mee vinden en het kunnen blijven zien binnen de context van hier. Ik had bijvoorbeeld erg veel moeite met het zien van een pasgeboren baby met een erge schisis; een grote hazenlip. Uitleggen dat we het alleen in Gods Hand kunnen leggen en dat wij zelf niets kunnen doen op dat moment weegt zwaar. Het loslaten van ‘als we in Nederland waren, dan…’ is belangrijk om hier door te kunnen gaan. En ik zie mijn eigen weg daarin terug bij de nieuwelingen. En ik vraag me ook af of er, na het langdurig werken in Haïti, ooit nog een weg terug kan zijn naar de Westerse gezondheidszorg.

Groeten, Jacqueline