Dieumene
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
20 Maart 2014 | Haïti, Passe Catabois
Dag allemaal,
Een leuk aspect van hier een tijd zijn is dat je af en toe mensen na een lange tijd weer terug ziet en soms herken je ze niet omdat ze zoveel beter zijn. Dat geldt vooral voor de TB en HIV patiënten. Maar het kan ook een nadeel zijn. Soms zie je mensen weer terug en zijn ze slechter dan je ze ooit gezien hebt.
Afgelopen week zag ik Dieumene terug. Een meisje van 17 die in 2011 was opgenomen met vocht in haar buik, beenwonden en ernstig nierfalen. Haar vader is een toverdokter maar Dieumene wilde daar zelf niks mee te maken hebben. We hebben haar toen lange tijd behandeld en uiteindelijk deed ze het goed op een onderhoudsdosering furosemide, een plastablet. Af en toe kwam ze voor vervolgafspraken en ze nam zelf wat meer of minder van haar medicijnen als het beter/slechter ging. Afgelopen week kwam ze weer terug. Een dikke buik en gezwollen benen van het vocht, ademhalingsmoeilijkheden doordat haar longen en hart slecht werkten door datzelfde vocht en geen urineproductie. Ze had 3 maanden geleden besloten om te stoppen met haar medicijnen. Waarom ze dat had besloten, ze kon het mij niet uitleggen. Misschien had ze genoeg van haar chronisch ziek-zijn en het medicijnen slikken. Wilde ze gewoon zoals alle andere meiden van haar leeftijd zijn, wie zal het zeggen. Het deed me zeer om haar zo slecht te zien. Het was te voorkomen geweest door simpelweg haar medicijnen in te blijven nemen! In een ernstig gesprek met Dieumene, haar vader, moeder en een oom legde ik uit dat het te laat zou kunnen zijn om haar met medicijnen te kunnen helpen. Nieren kunnen een hoop hebben maar als de schade te groot is, helpen medicijnen niet meer. Als ze niet ging plassen dan betekende dat dat ze alleen maar slechter zou worden en dat ze zou overlijden. Ik kon haar ouders ook wel met de koppen tegen elkaar slaan! Waarom hadden ze zo lang de achteruitgang van Dieumene aangezien? Haar vader, de toverdokter, verzekerde mij dat hij haar niet behandeld had; ze had geen sterke kruiden o.i.d. genomen waardoor haar nieren nog slechter waren geworden. We begonnen weer met de plastabletten en ik zei dat ik het 1 dag gaf; zou ze niet plassen dan zou ik haar naar huis sturen want dan was er niets wat we verder konden doen. Dialyse zit nog niet in het budget! Gelukkig begon ze weer wat te plassen en de volgende dag haalde ik met een punktie 25 liter vocht uit haar buik. Beetje bij beetje werd ze wat beter maar in hoeverre ze zal herstellen blijft de vraag. Ze is nu naar huis met plastabletten e.d. en heeft over een maand een vervolgafspraak. Ik had haar bijna willen houden voor een lange tijd om zeker te weten dat ze de medicijnen innam maar dat is onzin. Alleen uitstel van executie als ze er uiteindelijk toch weer mee ophoudt. Er zit een verschil tussen betuttelen en verplegen! Maar ik hoop enorm dat ze haar les heeft geleerd en het niet nog een keer doet. De tijd zal het leren!
Over tijd gesproken; het lijkt niet zo lang geleden dat ik op 3 september op Schiphol stond en weer naar Haïti vertrok. Toch zijn er bijna 7 maanden om. Volgende week ga ik voor 4 weken naar Nederland en het zal heerlijk zijn om familie en vrienden weer te zien. Ik zal ook een informatieavond houden voor alle mensen die mijn werk volgen en ondersteunen. Dit is op donderdag 10 april a.s. in De Veenderij in Ederveen. De avond begint om 20.00. Zonder de mensen die in Nederland achter mij staan kan ik hier mijn werk niet blijven doen. De avond is onder andere bedoeld om deze mensen te laten zien wat ik door hun steun kan doen en hoop te blijven doen. En ik hoop dat er ook anderen zullen komen die zullen zien hoe nodig mijn werk hier is en zich gemotiveerd zullen voelen om mijn werk te gaan ondersteunen. Iedereen is welkom!
Groeten, Jacqueline
Een leuk aspect van hier een tijd zijn is dat je af en toe mensen na een lange tijd weer terug ziet en soms herken je ze niet omdat ze zoveel beter zijn. Dat geldt vooral voor de TB en HIV patiënten. Maar het kan ook een nadeel zijn. Soms zie je mensen weer terug en zijn ze slechter dan je ze ooit gezien hebt.
Afgelopen week zag ik Dieumene terug. Een meisje van 17 die in 2011 was opgenomen met vocht in haar buik, beenwonden en ernstig nierfalen. Haar vader is een toverdokter maar Dieumene wilde daar zelf niks mee te maken hebben. We hebben haar toen lange tijd behandeld en uiteindelijk deed ze het goed op een onderhoudsdosering furosemide, een plastablet. Af en toe kwam ze voor vervolgafspraken en ze nam zelf wat meer of minder van haar medicijnen als het beter/slechter ging. Afgelopen week kwam ze weer terug. Een dikke buik en gezwollen benen van het vocht, ademhalingsmoeilijkheden doordat haar longen en hart slecht werkten door datzelfde vocht en geen urineproductie. Ze had 3 maanden geleden besloten om te stoppen met haar medicijnen. Waarom ze dat had besloten, ze kon het mij niet uitleggen. Misschien had ze genoeg van haar chronisch ziek-zijn en het medicijnen slikken. Wilde ze gewoon zoals alle andere meiden van haar leeftijd zijn, wie zal het zeggen. Het deed me zeer om haar zo slecht te zien. Het was te voorkomen geweest door simpelweg haar medicijnen in te blijven nemen! In een ernstig gesprek met Dieumene, haar vader, moeder en een oom legde ik uit dat het te laat zou kunnen zijn om haar met medicijnen te kunnen helpen. Nieren kunnen een hoop hebben maar als de schade te groot is, helpen medicijnen niet meer. Als ze niet ging plassen dan betekende dat dat ze alleen maar slechter zou worden en dat ze zou overlijden. Ik kon haar ouders ook wel met de koppen tegen elkaar slaan! Waarom hadden ze zo lang de achteruitgang van Dieumene aangezien? Haar vader, de toverdokter, verzekerde mij dat hij haar niet behandeld had; ze had geen sterke kruiden o.i.d. genomen waardoor haar nieren nog slechter waren geworden. We begonnen weer met de plastabletten en ik zei dat ik het 1 dag gaf; zou ze niet plassen dan zou ik haar naar huis sturen want dan was er niets wat we verder konden doen. Dialyse zit nog niet in het budget! Gelukkig begon ze weer wat te plassen en de volgende dag haalde ik met een punktie 25 liter vocht uit haar buik. Beetje bij beetje werd ze wat beter maar in hoeverre ze zal herstellen blijft de vraag. Ze is nu naar huis met plastabletten e.d. en heeft over een maand een vervolgafspraak. Ik had haar bijna willen houden voor een lange tijd om zeker te weten dat ze de medicijnen innam maar dat is onzin. Alleen uitstel van executie als ze er uiteindelijk toch weer mee ophoudt. Er zit een verschil tussen betuttelen en verplegen! Maar ik hoop enorm dat ze haar les heeft geleerd en het niet nog een keer doet. De tijd zal het leren!
Over tijd gesproken; het lijkt niet zo lang geleden dat ik op 3 september op Schiphol stond en weer naar Haïti vertrok. Toch zijn er bijna 7 maanden om. Volgende week ga ik voor 4 weken naar Nederland en het zal heerlijk zijn om familie en vrienden weer te zien. Ik zal ook een informatieavond houden voor alle mensen die mijn werk volgen en ondersteunen. Dit is op donderdag 10 april a.s. in De Veenderij in Ederveen. De avond begint om 20.00. Zonder de mensen die in Nederland achter mij staan kan ik hier mijn werk niet blijven doen. De avond is onder andere bedoeld om deze mensen te laten zien wat ik door hun steun kan doen en hoop te blijven doen. En ik hoop dat er ook anderen zullen komen die zullen zien hoe nodig mijn werk hier is en zich gemotiveerd zullen voelen om mijn werk te gaan ondersteunen. Iedereen is welkom!
Groeten, Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
