Haantje de vorste

Dag allemaal,

Was ik echt 2 weken terug in Nederland? Het lijkt alweer alsof ik niet weg geweest ben! De terugreis verliep goed tot aan de busreis van Port au Prince naar Port de Paix. De bus had een paar keer pech en we hebben een tijd stil gestaan omdat de weg was geblokkeerd door twee vrachtwagens. Hoe dichter we bij Port de Paix kwamen, hoe modderiger de weg werd en dat gaf problemen. Een vrachtwagen stond stil door pech midden op de weg en een andere vrachtwagen gleed bij het inhalen door de modder in een greppel, kantelde om en blokkeerde het stuk weg ernaast. Het leek erop dat we niet verder konden. Groot materieel om vrachtwagens weg te slepen vind je hier niet zo makkelijk. Maar gelukkig was er genoeg mankracht en ging uiteindelijk de reis toch door. In plaats van om 17.00 kwamen we om middernacht in Port de Paix aan. Ondanks dat de modder zorgde voor een moeilijke reis was ik erg blij om te zien dat het had geregend. Sinds ik terug ben heeft het regelmatig geregend en dat geeft hoop voor een goede oogst. We zien momenteel veel kinderen en ouderen met kapotte mondhoeken en een pijnlijke tong in de kliniek. Dit komt door vitaminetekort. Verse groenten uit de tuinen zal dit kunnen oplossen. Probleem is echter dat het poot- en zaaigoed momenteel erg duur is. Betaalde men voorheen 5 $ voor een zak zaaimais, nu betaalt men 30 $. Na zo’n investering hoop je dat het een goede oogst wordt en dat het zaaien geen geldverspilling zal blijken te zijn. Een man vertelde gisteren dat hij druk mais aan het zaaien was maar toen hij zich omdraaide, zag hij de haan van de buren achter hem, druk met het gezaaide mais uit de grond pikken. Slimme haantje de voorste heeft het overleefd maar zit nu vastgebonden.

Door de regen blijft mijn Nederlandse verkoudheid een beetje rondhangen. Ik kan je vertellen dat het met de hand wassen van een goed gebruikte zakdoek geen pretje is! En het blijft mij verbazen hoe anders de temperatuur kan aanvallen in twee landen. Hier voelt 26’ C aan als koud en ik zoek mijn geliefde pantoffels op. In Nederland voelt 26’C lekker aan en ik zoek mijn slippers op. Hier is alles natuurlijk open en kan het binnen ook goed waaien. Met 30’C ben ik blij met elk briesje dat voorbij komt als ik in bed lig en met 26’C doe ik een deken op het bed omdat het zo tocht! Vreemd.

In de kliniek is het rustig door de regen. Op het zwangerschapspreekuur waren maar 29 zwangeren. Wel 2 vrouwen die ik al kende tijdens hun vorige zwangerschap. Eentje was zwanger met een tweeling en het is fijn te horen dat alles goed was gegaan met de thuisbevalling en dat de twee meiden het goed doen. De andere vrouw had ik doorgestuurd met een stuitligging en ook met haar was alles goed gegaan. En allebei dus weer zwanger.

Ook zag ik een echtpaar in de kliniek. Allebei sinds 2007 bekend met HIV en ze gingen allebei naar het programma in La Pointe. Tot vorig jaar. Door geldgebrek en familieproblemen zijn ze opgehouden met gaan. Ook zei hij dat één van de pillen hem duizelig maakte en dat vond hij vervelend. Hij is nu erg ziek; diarree, mager en een nare hoest. Zij heeft grote lymfknoopgezwellen in haar nek. Ik wilde ze allebei graag weer in het programma hebben en vroeg of ze de dag erna terug wilden komen. Nu was het te laat op de dag om nog te gaan. Ik zou dan voor de motor betalen en dan konden ze tenminste in La Pointe weer HIV-remmers krijgen, het enige middel dat voor wat verbetering zou kunnen zorgen. Ik legde uit dat ze zonder deze medicijnen waarschijnlijk allebei voor het eind van het jaar zouden overlijden. Beter duizelig dan dood en begrafenissen zijn niet gratis, zei ik als schriktactiek en als stok achter de deur. Ze zijn niet terug gekomen.

Groeten, Jacqueline