Michemana

Dag allemaal,

Het is alweer februari. De tijd vliegt voorbij. Terug in Haïti word je zo weer opgeslokt door het werk en aanhangende zaken en een week is zo voorbij. We hebben een week goede regen gehad en dat was nodig. Het watergebrek was groot en ik had bij terugkomst nog maar sporadisch water via de kraan. De ton op het dak was al leeg en die pas bij laten vullen vanuit een grote mobiele tank. Een jongen uit het dorp deed dat emmertje voor emmertje, ladder op, ladder af. Het geeft mij weer even wat douche- en wc water, al werk ik nu met het de Amerikaanse slogan: if its yellow, let it mellow. If its brown, flush it down. Drinkwater via de kraan komt met tussenpozen en ik lijk wel gekke Lientje als de kraan even loopt; alle watercontainers bijvullen of verversen. Na de regen kwam er even wat meer water maar nu wordt het alweer minder. En het is aardig wat water dat je nodig hebt. Ga maar eens eten koken zonder stromend water. Het water om alles mee schoon te maken, het kookwater, afwaswater, het is meer dan je denkt. Probeer het maar eens, een dag leven met de kraan dicht. Mijn buitenplanten zijn op een aantal na dood omdat ik geen water kon ‘verspillen’ aan die luxe. Maar na de regen zijn er een aantal toch weer uit gelopen en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze moedige volhouders weer dood te laten gaan. En afgekoeld kookwater van de macaroni kan best op de planten! Creatief met water, een Haïtiaanse les.

Michemana is een 15 jarig meisje dat 11 januari binnen kwam met grote brandwonden nadat er een olielamp op haar gevallen was. De Eerste Hulp van mensen om haar heen was haar overgieten met alcohol en haar insmeren met koffieprut. Dat heeft haar brandwonden geen goed gedaan. Via een Amerikaanse missionaris Kyrk in haar woonplaats kwam ze de dag erna in het ziekenhuis. Haar linker arm/borst en rug zijn ernstig verbrand. De tweede graads brandwonden op haar arm beginnen inmiddels aardig te genezen maar de derde graads brandwonden (die eigenlijk huidtransplantatie nodig hebben) doen er wat langer over. De pijn is inmiddels aardig onder controle maar wondverzorging blijft een lijdensweg. Niet alleen door de brandwonden zelf maar deels ook door haar leeftijd en deels ook door haar moeder. Haar moeder is ‘wat negatief’ ingesteld en denkt dat alles wat we doen niet goed is. De dode huid eraf halen en de brandwonden schoon maken is volgens haar écht niet goed. Het blijft dus een spel tussen uitleggen, overtuigen, onderhandelen en bemoedigen. Gelukkig kon ik Michemana en haar moeder vandaag de foto laten zien van haar opnamedag en het verschil in de wond nu. Tegen verwachting in heeft ze nu weer volledige functie in haar hand en ze kan haar elleboog tot haverwege buigen. In hoeverre de derde graads brandwonden onder haar arm en op haar borst gaan genezen blijft afwachten. In samenwerking met Kyrk hebben we geprobeerd om haar naar een brandwondencentrum van Artsen Zonder Grenzen onder Port au Prince te sturen. Helaas willen ze daar dat patiënten binnen 12 uur na verbranden komen. Vanuit het Noordwesten van Haïti is dat praktisch onmogelijk. We blijven haar dus hier de beste zorg blijven bieden die we kunnen geven. Zolang de moeder ons tijd geeft en haar niet, zoals ze een aantal keren heeft gezegd, haar mee naar huis neemt tegen medisch advies.

Groeten, Jacqueline