Strand

Hallo,

Afgelopen zaterdag heb ik even een ander Haïti gezien. Het Haïti van de goudgele stranden en de azuurblauwe zee! Met Michael, Esther, Levi en Joanne een heerlijk middagje strand gehad. Zo’n 14 km hier vandaan ligt La Bay, een vissersdorpje. Met de wegen hier doe je wel zo’n klein uurtje over om er te komen maar het is de moeite waard. Lekker relaxen met z’n allen en even de boel de boel laten. De foto’s spreken voor zich. Wat jammer dat Haïti qua toerisme niet zo populair is...
En zo’n strand hoef je met niemand te delen! Helemaal voor ons zelf. Heerlijk poedelen in de branding. Daar had ik graag een vieze smaak in mijn mond en zand op de meest onmogelijke plekken voor over. ‘sAvonds hebben we met samen pizza gegeten. Ik mocht ze bakken dus dat was een beetje link. Maar uiteindelijk viel het niets tegen. Het deeg was zo elastisch dat het bijna niet in de vorm plat bleef liggen maar het smaakte goed. Hoe gaat dat ene gezegde ook al weer? Iets met bonen en rauw en honger, kan er even niet opkomen!

Vandaag was een rustige dag in het ziekenhuis. Een patiënt ging naar huis na een opname met hartfalen. Ik hoop dat ze thuis haar medicatie in blijft nemen en dat ze, als het niet goed gaat, weer terug komt. Dit is al haar tweede opname met hetzelfde probleem en de vorige keer kwam ze pas terug toen ze erg slecht was.
De kliniek was niet zo druk. Normaal is maandag een erg drukke kliniekdag omdat de mensen dan ook naar de markt komen. (Een aantal mango’s, aardappelen, meel en een receptje voor mijn schimmelinfectie, graag) Er werden vanuit de kliniek twee mensen opgenomen. Een vrouw met een hevige keelontsteking en een vrouw met een flinke zwelling van haar rechter jukbeen. Kwaadaardig? Abces? De tijd zal het leren.

Ook kwam er vanmiddag een vrouw het ziekenhuis in. Het blijft vervelend dat mensen de kliniektijden aan hun laars lappen. Zij was al 3 maanden ziek en heeft toch ruim de tijd gehad om de kliniek te bezoeken. Het klinkt als muggenziften maar het werkt niet als mensen bij willekeur binnen komen hobbelen. Spoedgevallen daargelaten maar 3 maanden ziek is niet echt een spoedgeval te noemen! Zij heeft forse bloedarmoede. Hoe erg weten we niet want dat kunnen we niet meten. We kijken dus naar onderoogleden en de tong als graadmeter voor bloedarmoede. Haar voeten waren gezwollen en ze had een hoge hartslag. Was ze maar 2 maanden geleden naar de kliniek gegaan… We kunnen geen bloed geven dus meer dan ijzertabletten geven konden we vandaag niet doen. In erge gevallen moeten de mensen naar Port au Paix voor een bloedtransfusie bij het Rode Kruis. Dit moeten ze zelf daar betalen en dat is voor veel mensen erg moeilijk.
We weten ook niet wat de reden voor de bloedarmoede is. Heeft ze een maag-darmbloeding? Een bloedziekte? Geen idee. Dit moeten we ook maar afwachten. Ze heeft een kindje van een paar maanden en die blijft bij haar in het ziekenhuis. Oma blijft om voor iedereen te zorgen. Een ziekenhuisopname is hier echt een familiegebeuren. Daar kunnen we in Nederland ook wel wat van leren. Niet zo maar even op bezoek en de zelf meegebrachte druiven opeten. Nee, de lakens wassen en een wasbeurt geven, zo hoort dat!

Hartelijke groeten, Jacqueline