Kiezen

Goedemorgen,

Nou, er klinkt nog steeds muziek buiten… Het is, denk ik, een uurtje rustig geweest maar verder gaat de muziek door. Ze willen vast het meeste uit de huur van de geluidsinstallatie halen! Gisteren was de finale van de voetbalwedstrijden nadat er vanaf maandag elke avond wedstrijden waren. Ze spelen in teams van 5 op een klein veldje. Toen ik donderdag ging begon de wedstrijd zo’n 2 uur te laat omdat er problemen met de elektriciteit waren. En dan wacht iedereen gewoon rustig tot het begint. Tijdens de wedstrijd werd de paal waaraan een lampje bungelde een paar keer geraakt en zaten we even in het donker. Passe Catabois verloor en dat vond men niet leuk. Er was even een opstootje en erna bleef het wat onrustig. Voetbal, alcohol en muziek is geen goede combinatie met testosteron! Maar er gebeurde geen nare dingen; de machetes bleven droog. De Haitiaanse muziek klinkt wel lekker, een mooi ritme. Marco Borsato op Haïti. De teksten zijn vaak echte smartlappen. Ik zal eens kijken of ik een Cd-tje op de kop kan tikken. Terwijl ik gisteren in het ziekenhuis was, was het mooie achtergrondmuziek. Af en toe zat ik even buiten op het muurtje en dan hoorde ik de muziek, tikte een rare kever van mijn arm, keek op naar de geweldige sterrenhemel, veegde het zweet van mijn voorhoofd en dacht: Dit is toch echt wat anders dan Nederland.
Af en toe voelt het heel raar dat het zo gewoon aanvoelt nu om hier te zijn. De dagen rijgen zich aaneen en het leven hier is nu voor mij de normale gang van zaken. Ik merk als er nieuwe mensen komen dat ik al veel dingen heb geaccepteerd als gewoon en dat ik vergeten ben hoe het in het begin aanvoelde. Toch kan ik erg uitkijken naar de eerste keer weer voor moeders koelkast staan en eens even lekker kunnen bekijken wat ik op mijn brood ga doen; snijworst of boterhamworst? O, wacht eens, er ligt een overgebleven gehaktbal, mmmh! Hé, en er staat een bakje filet American. Laten we dat eerst maar eens nemen. Of gewoon allebei. En erbij een lekker glas karnemelk! Voordat ik naar Haïti kwam at ik nooit pindakaas en ik denk dat ik het hierna ook nooit meer zal eten.
Jessica vroeg me wat voor mij het grote verschil was tussen hier en thuis en eigenlijk komt het allemaal neer op één ding; mogelijkheid tot kiezen.
Je kunt kiezen wat je wilt. Welk bloedonderzoek wil je, wanneer pak je de auto en ga je naar de stad, welke specialist vraag je voor advies, wat wil je eten, welk medicijn past het beste bij de ziekte, wie ga je opzoeken voor een gezellig uitje, welke onderzoeken wil je doen, wanneer ga je gewoon lekker chagrijnig op de bank hangen en zie je even lekker niemand, voor welke patiënt regel je Thuiszorg, welk verbandmiddel bestel je bij het magazijn? Keuze, keuze, keuze! Hier worden je keuzes geleid en beperkt door wat er beschikbaar is. Dat kan erg frustrerend zijn maar daar zit ook gelijk de uitdaging van het werken hier. Met niets iets doen, dat geeft voldoening!

Groeten, Jacqueline