Volgende week, volgende maand?

Goedemorgen!

Het is nog steeds wennen aan de ‘nieuwe’ tijd. Iedereen komt ‘sochtends nog steeds wat langzamer op gang. Wakker worden met de zon gebeurt nu een uurtje later. Ik zit nu te wachten op een telefoontje van thuis en het is nog frisjes buiten. De vogels komen steeds meer dichterbij huis. Voor hen is ook weinig meer te eten dus ze worden steeds brutaler. Ik koop nu een extra broodje voor de kippen en vogels. Als ik ontbijt dan krijgen zij ook wat te eten. De kippen worden hier niet minder chagrijnig van; ze lopen nog steeds binnensmonds te mopperen.

Afgelopen vrijdag kwam er een man binnen nadat hij een grote steen op zijn pols had laten vallen. En denk bij grote steen maar aan een half rotsblok. De botten in zijn pols waren verbrijzeld en staken in willekeurige hoeken uit zijn huid. Helaas is Haiti geen land voor dit soort verwondingen. Bij ons in Passe Catabois was amputeren de enige mogelijkheid. Er zit in Port au Prince een chirurg die mogelijk zijn hand kan redden maar dit kost een fortuin. Maar een kans is een kans. Met een plank hebben we zijn pols gespalkt en hij ging door naar Port au Prince. Een rit van 6-8 uur over slechte wegen. Hij was een ‘bonk van een kerel’. Ik heb zelden zo’n grote man hier gezien. Door het lichamelijke werk zijn de mannen hier allemaal gespierd maar zo’n brok spieren zie je niet vaak. Dijen als boomstammen en handen als kolenschoppen. Zijn werk is het verslepen van stenen en met zo’n lichaam neem ik aan dat hij dit prima kon. En nu dus dit letsel. Zelfs als ze zijn hand kunnen redden dan zal hij nooit meer zo sterk zijn als voorheen. Verlies van werk, geen inkomen, geen scholing voor zijn kinderen; de consequenties zijn groot.

Hierna heb ik de vrijdag doorgebracht met een jacht op geld. In Port de Paix zitten een aantal banken maar de enige pinautomaat staat in Port au Prince. In Port de Paix moet je dus geld opnemen met een creditcard. Bij de eerste bank stonden 180 mensen in de rij. Bij de tweede bank (de enige bank waar je meer dan $200 kunt opnemen) was het lekker rustig. Bij de balie verwezen ze me naar een rij stoelen; de benodigde medewerkster was net met pauze. Half uurtje wachten op mevrouw, half uurtje wachten tot de klanten voor mij klaar waren, het liep gesmeerd. Creditcard en paspoort op het bureau van mevrouw; kom maar op met het geld! “Madame, we hebben een klein probleem.” zei mevrouw met een verveeld gezicht. Het bleek dat het apparaat voor creditcards niet werkte. “En waarom vertelde de eerste dame dat niet meteen?” was één van mijn vragen. Het antwoord: “Omdat ík dat moet zeggen tegen de klanten.” Op de vraag wanneer het weer gemaakt zou zijn was het antwoord: “Volgende week, volgende maand?” Lichtelijk sputterend verliet ik de bank.
Bij een volgende bank kon ik $200 US opnemen. Dit is ongeveer 8000 gourdes en daar kom ik niet ver mee. Dat is drie, misschien vier weken mensen ondersteunen. Ik heb nog even geprobeerd of ik niet twee transacties voor elkaar kon krijgen. “Als ik naar buiten loop en na vijf minuten weer binnen kom, mag ik dan weer $200 opnemen?” Ik gooide al mijn charmes en tandpasta-lach in de strijd. En een beetje zielig doen; “Weet u wel hoe slecht de weg is naar Passe Catabois?” en “Ik werk in het ziekenhuis en als ik weer een dag weg moet is dat niet goed voor de mensen daar.” Met een trillend onderlipje en gebogen hoofd deed ik erg mijn best. De vrouw vond het allemaal reuze amusant en uiteindelijk wilde ze dat wel proberen. Helaas gooide de bankbaas in Port au Prince, die voor toestemming gebeld moest worden, roet in het eten. Met 8000 gourdes verliet ik het pand.
Kan ik het allemaal binnenkort weer over doen…….

Goede zondag allemaal!
Jacqueline