Ratsie

Dag allen,

Het huis heeft zich tegen mij gekeerd. Er is bijna niet meer in te wezen. Er ligt ergens een dode rat en je kunt je niet voorstellen hoe erg dat kan stinken in deze hitte. Zelfs buiten op de veranda komt de stank voorbij drijven. Gisteren zaten ik buiten met Jessica en José, twee Amerikaanse-Mexicaanse medische studenten. Bij een wel erg sterke walm zag je ons met onze neus in ons shirt duiken en later, na wat voorzichtige snufjes, zag je ons onze conversatie weer hervatten. De stank is zo dik dat het in je huid lijkt te kruipen. Maar mooi dat de rat dood is…..

De vogelspinnen zijn ook op het oorlogspad. Ik ging snachts rond 01.00 wat drinken en verstoorde de fouragetocht van een big mama met harige poten. Ik ben eerst vertwijfeld op het toilet gaan zitten. Negeren kan ik zo’n lelijk ding niet en na moed verzameld te hebben liep ik terug naar de keuken. Big mama was hem gesmeerd! En dat is een nog grotere ramp! Uiteindelijk de zoektocht opgegeven en een onrustige nacht gehad! Ik schrok mij veelvuldig uit mijn vel omdat ik bijvoorbeeld tegen het muskietennet aankwam en ik er van overtuigd was dat de vogelspin in mijn bed was gekropen! Die big mama heb ik niet meer gezien maar mijn angst is dat ze eieren heeft gelegd in het slijmerige kadaver van de rat waardoor over een tijdje het huis wemelt van vogelspinnen. Soms is een levendige verbeelding een straf! Maar big mama was niet de enige vogelspin die mijn gemoedsrust verstoord. Gisteren stapte ik bijna op een ondermaatse koelkastversie van dit heerlijke dier. Nachtwaker maakte hem al giechelend dood, rare blanke miss, bang voor een spin… Mij kapot schrikken is altijd erg goed voor mijn Creools en hij lijkt mijn verwensingen aan het adres van die specifieke vogelspin en alle mogelijk gerelateerde spinnen erg grappig te vinden. Daar word ik alleen maar pissiger door natuurlijk. Spinnen zijn NIET om te lachen!
Ik liep vanavond het donkere huis binnen, loop om de hordeur heen om het licht aan te doen en draai me om. Vlak naast mij staat een groot joekel van een vogelspin. Zo groot dat hij mij recht in de ogen kon aankijken. (bijna…) Ik was meer onder de indruk dan hij, dat was duidelijk. Na mijn ijselijke gil kwamen de hulptroepen al snel. Inclusief de nachtwaker, nog steeds erg geamuseerd door mijn vogelspin-geïnduceerde driftbuien. Ik heb al gedreigd om met hem van bed te ruilen. Hij slaapt in een kamer zonder ramen en dat lijkt mij meer vogelspin-proof dan mijn huis. En erger dan bij mij kan het niet stinken! Mijn gerafelde zenuwen zorgen er nu voor dat ik een soort Gilles de la Tourette-achtig gedrag heb ontwikkelt. Er hoeft maar een vlieg op mijn been te komen zitten en ik slinger mijn been spastisch opzij terwijl ik aan holbewoner- taal gerelateerde klanken uitstoot. Jessica en José volgen mij al met een psychiatrisch handboek en zeggen veel ‘mmmhh, aha….”. Vooral nadat ik het opgerold liggende bandje van het hoofdlampje van Jessica aanzag voor een vogelspin en ze 40 minuten nodig hadden om mij weer uit de boom te krijgen. Denk aan Ice Age 2 en het plaatje klopt aardig.
Even een waarschuwing; diegene die reageert met een opmerking in de trant van “voor spinnen hoef je niet bang te zijn, ze kunnen je niets doen, banger voor jou dan jij voor hen, nuttige dieren blablabla” die krijgt van mij een digitale draai om de oren!

Groeten, Jacqueline