Ei maakt blij

Hallo allemaal!

Alweer een week geleden dat ik uit Nederland vertrok. En het voelt al zo ‘gewoon’ om hier in Passe Catabois te zijn. En dingen die in Nederland ‘gewoon’ zijn, zijn hier soms een klein feestje. Ik had op de markt 6 eieren gekocht en daar vanavond een soort Spaanse omelet van gemaakt. Drie eieren gebruikt en elk ei was goed! Daar sta ik in Nederland nooit bij stil maar hier word je blij van een onbedorven ei. De keuken heb ik gisteren een goede beurt gegeven en er zijn nu dus veel dakloze spinnen. Ook lag overal kakkerlakkenpoep. Een rat had aardig huisgehouden en ik heb veel dingen moeten weggooien omdat ze doordrenkt waren met rattenpis. Een heerlijk karweitje dus, dat schoonmaken… Maar ik heb op verschillende plekken wat rattenvergif neergezet en vanochtend was daar van gegeten. Wie het laatst lacht, lacht het best en dat is in dit geval dus niet de rat.

Het meisje met waarschijnlijk het Downsyndroom waar ik over schreef is helaas naar huis gegaan om te overlijden. Ze bleef een zuurstoftekort houden en daar kunnen we hier helaas niets mee.
Maandag op dinsdag had ik dienst. Anne-Marie en Michael waren er niet. Esther is zo goed als een arts maar toch hoopten we dat er geen nare bevalling zou komen. Esther is snachts aan huis gebonden door Levi en voor een keizersnede of vacuumbevalling is het nodig/beter als Michael of Anne-Marie er is. We kunnen ze doorsturen naar Port au Paix maar dat is vervelend. Ik kreeg rond 22.00 een telefoontje voor een nieuwe cholerapatiënt. Er is al een maand geen cholerapatiënt geweest en dat is geweldig! De diensten worden er zoveel rustiger van! Het heeft een tijd niet geregend dus het leek onwaarschijnlijk dat er opeens weer een cholerapatiënt zou zijn. Maar toch, het kan! Gelukkig bleek het een dame met hevige diarree te zijn maar absoluut geen cholera. Ik heb haar een nachtje voor observatie gehouden en ze kon met ORS de volgende dag naar huis. De verdere nacht zou rustig zijn verlopen als de Amerikanen er niet waren geweest. Eén meisje ging terug naar de US en had om half 3 haar wekker gezet voor haar vertrek om 04.00. Heerlijk… Ook snurkt er een man verschrikkelijk en hij praat ook nog in zijn slaap. Morgen gaan er al 6 weg dus het wordt rustiger. Ik hoop dat de snurker er bij zit. Zondag vertrekt de rest. Ik zal ze missen!

Om 07.00 werd ik geroepen voor een bevalling. Een vrouw was hoogzwanger van haar vijfde kind en liep al een dag met weeën. Ze kwamen naar het ziekenhuis omdat ‘het anders voelde dan de vorige bevallingen’. Moederinstinct, een prachtig iets. Ze had een gigantische buik en ik hoorde overal harttonen. Een tweeling? Ook voelde ik geen hoofdje maar wel een grote vruchtwaterblaas. Welke ligging had het kindje? Rond 08.00 was Anne-Marie terug in Passe Catabois en gelukkig hoeven we niet meer verder te raden; we hebben een echoapparaat!! Echt geweldig! Het bleek een grote baby te zijn en de bevalling liep ook niet soepel. Uiteindelijk werd het een vacuumbevalling en deden moeder en kind het erna goed. Ik was zo dankbaar dat deze vrouw niet om 02.00 was gekomen.

Zo rijgen de dagen zich aan elkaar en is er al een week voorbij. Nederland lijkt weer zo ver weg! Ik hoop dat het goed gaat met iedereen!

Liefs, Jacqueline